Αν και μεγάλωσα σε ένα χωριό, ο κόκκινος δίσκος των
«Μικροαστικών» του Λουκιανού Κηλαηδόνη ήταν στη μικρή δισκοθήκη μου και μπορώ
να πω ότι ήταν και ο πιο φθαρμένος από τα πιο πολλά ακούσματα. Τολμώ να πω
μάλιστα το άκουσμά τους υπήρξε και ένα μέρος της παιδείας μου και της
προσαρμογής μου κατόπιν στα πράγματα της πόλης.
Πρώτα χρόνια στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και
η ζωή μπροστά μου ανοίγονταν όλο πιο πλατιά, πιο γοητευτική, δεν προλάβαινα να
τη γεύομαι. Τυχαία βρέθηκα στη δημοσιογραφία, μου άρεσε και έμεινα να δουλέψω
σε αυτή. Ήταν ένας χώρος που με βοηθούσε για να γνωρίσω καλύτερα τον κόσμο μέσα από τα
γεγονότα. Έτσι δεν θα έλειπα και από το περίφημο πάρτι στη Βουλιαγμένη. Πήγαμε
μια μεγάλη παρέα νέων δημοσιογράφων και σπουδαστών από το «Εργαστήρι Δημοσιογραφίας»
με το αστικό από νωρίς και πιάσαμε θέση δίπλα στο κύμα. Η συναυλία ήταν κάτι το
πρωτόγνωρο για όλους μας και τη ζήσαμε με όλες τις αισθήσεις μας χιλιάδες
άνθρωποι και θυμάμαι μάλιστα πως την περισσότερη ώρα ήμουν μέσα στο νερό.
Γυρίσαμε όταν ξημέρωσε στην Αθήνα με το πρώτο αστικό από τη Βουλιαγμένη με τον
συνάδελφο Σπύρο Στύλλο και με μια κοπέλα που γνωρίσαμε εκεί και μας πήρε το
μεσημέρι με καφέδες σε μια βεράντα στην οδό Θεμιστοκλέους στα Εξάρχεια όπου
έμεινα τότε, συζητώντας για το πάρτι και για την εμπειρία που ζήσαμε εκείνο το
βράδυ στη Βουλιαγμένη. Και για τους τρεις μας έμεινε αξέχαστη όπως θα είναι και
ο Λουκιανός που με τον τρόπο του απελευθέρωσε μια ολόκληρη γενιά. Θα τον
συναντήσουμε πάλι σε άλλο πάρτι στον ουρανό…
ΑΘΗΝΑ, 07022017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου