ΕΝΑΣ ΓΑΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ

Ανέκαθεν η Ομόνοια αποτελούσε την πιο ζωντανή πλατεία της Αθήνας. Με λαϊκό χαρακτήρα, λειτούργησε όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα ως το χωνευτήρι των επαρχιωτών από κάθε γωνιά της Ελλάδας που έρχονταν στην Αθήνα, άλλος για επίσκεψη κι άλλος για καλύτερη τύχη. Από εκεί άρχιζε η νέα τους ζωή στην πρωτεύουσα, πράγμα που συνεχίζει να γίνεται και σήμερα με πρωταγωνιστές όμως αυτή τη φορά τους μετανάστες και εσχάτως τους τουρίστες που γεμίζουν τα ξενοδοχεία που φυτρώνουν το ένα μετά το άλλο δίπλα της και οι οποίοι, θέλουν δεν θέλουν, γνωρίζουν και την νεότερη ιστορία της πόλης μας. 

 Αντίθετος πόλος της Ομόνοιας το Σύνταγμα, θεωρείται πιο αστικό, πιο αυστηρό καθώς βρίσκεται μπροστά στη Βουλή και κοντά σε διάφορα υπουργεία, πρεσβείες και τουριστικό καθώς τα πιο εμβληματικά κτίριά του είναι τα μεγάλα, πολυτελή ξενοδοχεία. Η γειτνίασή του δε με την Πλάκα, την Ακρόπολη και τους πέριξ αυτής αρχαιολογικούς χώρους δίνουν μια άλλη αίσθηση στην περιοχή και στο Σύνταγμα ο καθωσπρεπισμός είναι αυτονόητος. Στην Ομόνοια δεν υπήρχαν ποτέ τέτοια πράγματα. Ο καθένας ήταν αυτός που ήταν και οι ιδιαιτερότητές του ήταν αποδεκτές σε εντυπωσιακό βαθμό ενώ για κάθε τι υπήρχε ή δημιουργούνταν ο ανάλογος χώρος που στέγαζε τον συλλογικό λόγο τους, πρακτικά ή μεταφορικά. Έτσι γύρω από την Ομόνοια λειτούργησαν καφενεία για τους εσωτερικούς μετανάστες των μεταπολεμικών δεκαετιών, γραφεία πατριδοτοπικών συλλόγων, καταστήματα και γραφεία που η πελατεία τους ήταν ο κόσμος που έρχονταν απ’ όλη την Ελλάδα ή κατοικούσε στις κοντινές γειτονιές και είχε την Ομόνοια για αναφορά. Από τα στοιχεία που βοήθησαν πολύ την ανάπτυξη της Ομόνοιας ήταν ότι βρίσκονταν κοντά στο Σταθμό Λαρίσης και φυσικά, από τα έγκατά της περνούσε ο Ηλεκτρικός, που έφερνε και πήγαινε κόσμο από τον Πειραιά ως την Κηφισιά ενώ ο υπόγειος χώρος κάτω από την πλατεία ήταν γεμάτη καταστήματα. Ακόμη η λειτουργία των Δικαστηρίων στα πέριξ τετράγωνα ήταν ένας λόγος που όλα τα κτίρια ήταν γεμάτα γραφεία δικηγόρων και συναφών με την Δικαιοσύνη επαγγελμάτων. 

 Ασφαλώς, οι χρυσές δεκαετίες της Ομόνοιας ήταν οι πρώτες μεταπολεμικές και ο μαρασμός της άρχισε να φαίνεται όταν άρχισαν να φεύγουν, μετά την δεκαετία του ‘80 οι κάτοικοι της για άλλες γειτονιές μακριά από το κέντρο της πόλης καθώς και τα γραφεία σε άλλες περιοχές. Τότε άρχισαν να μειώνεται η κίνησή, να ρημάζουν πολλά κτίρια και να αλλάζει η σύνθεση του κόσμου που δραστηριοποιείται γύρω της. Μετανάστες πάλι, από τα Βαλκάνια και τις ανατολικές χώρες πρώτα, από την Μέση Ανατολή και των Αφρική, ακόμα και από την Κίνα έκαναν την Ομόνοια σημείο αναφοράς και από τότε που φτιάχτηκε και το καινούργιο σιντριβάνι εκεί βγάζουν φωτογραφίες που στέλνουν στους δικούς τους στις χώρες τους. Με λίγα λόγια η Ομόνοια λειτουργεί πάλι ως το χωνευτήρι όχι των επαρχιωτών από την Ελλάδα αλλά των μεταναστών απ’ όλο τον κόσμο και τούτο φαίνεται από τις ποικίλες, νόμιμες ή παράνομες δραστηριότητες που έχουν γύρω απ’ αυτή. Η μετατροπή δε πολλών εγκαταλελειμμένων κτιρίων σε ξενοδοχεία και η ανακαίνιση κάποιων έχει σαν αποτέλεσμα να είναι γεμάτη τουρίστες και να μπλέκονται με το πολύχρωμο ανθρωπομάνι της. 

 Μέσα σε αυτό το κλίμα δεν θα ήταν καθόλου παράξενο να δούμε χθες το μεσημέρι κάτι που έπαψε εδώ και χρόνια να γίνεται σε πλατείες σαν την Ομόνοια. Μόνο σε κάποιες πλατείες στα προάστεια βλέπουμε να γίνεται ο γύρος εν πομπή και μέσω δυνατών κορναρισμάτων στολισμένου αυτοκινήτου νεονύμφων. Και δεν έγινε μια φορά, αλλά τέσσερις γιατί ως φαίνεται το ζευγάρι ήθελε να δείξει με αυτό τον τρόπο την ευτυχία του. Και σίγουρα δεν ήθελε να το δουν οι αυτοί που ήταν αραχτοί στα καφενεία και στο συντριβάνι και οι τουρίστες, αλλά κάποιοι που στην πλατεία τους η παρουσία μετράει… Μετά από τέσσερις γύρους στην πλατεία του αυτοκινήτου των νεονύμφων και της πομπής που ακολουθούσε φαντάζομαι πως έγινε αντιληπτό απ’ όλους, ενδιαφερόμενους ή όχι και πολλές ευχές να συνόδεψαν το ζευγάρι στη κοινή τους ζωή.

NEXTDEAL, 23012023