Ας αναρωτηθούμε, πως, κάποιος που κατέβηκε από άλλο πλανήτη, καθώς θα περπατούσε στο δρόμο που οδηγεί στην Αετομηλίτσα, το ψηλότερο χωριό του Γράμμου και δίπλα από τον ιδιότροπο ποταμό Πριστίλαπη, έβλεπε το σιδερένιο εικονισματάκι της φωτογραφίας που δείχνει πως άρχισε να περπατάει με τα αδύναμα πόδια του, τι εντύπωση θα είχε;
Το πρώτο φαντάζομαι που θα έλεγε, θα ήταν πως και «τα εικονίσματα πήραν τα πόδια τους και φεύγουν από αυτόν τον άμοιρο τόπο που λέγετε ακόμη Ελλάδα». Και είναι σίγουρο πως θα το φωτογράφιζε και η φωτογραφία του «εικονίσματος που περπατάει» θα έκανε το γύρω του κόσμου, είτε μέσα από το δίκτυο ή μέσα από τα φωτογραφικά πρακτορεία που χρυσοπληρώνουν κάθε τι το εξωτικό και κυρίως αυτό που δημιουργεί αλγεινές εντυπώσεις του αναγνώστη οπουδήποτε στον κόσμο για την Ελλάδα και όχι μόνο βεβαίως.
Είπαμε όμως, στον δρόμο προς την Αετομηλίτσα είναι το εικόνισμα. Ένας ορεινός δρόμος που το χειμώνα πνίγεται στο χιόνι και απαιτείται η διάνοιξή του με ειδικά μηχανήματα εκχιονισμού τα οποία όταν μπαίνουν στο έργο, δεν μπορούν να ξέρουν αν δίπλα από το δρόμο και κάτω από το χιόνι βρίσκεται κάποια κατασκευή και καθώς προσπαθούν να το απομακρύνουν από το οδόστρωμα, μοιραία τις επηρεάζουν έως παραμορφώσεως – όπως και αυτό το γαλάζιο εικονισματάκι που βγήκε, ευτυχώς, μόνο με τα πόδια λυγισμένα.
Αυτό όμως δεν μπορεί να το ξέρει ο φωτογράφος που θα μοιράσει στον κόσμο τη φωτογραφία ενός εικονίσματος που περπατάει κι έτσι μπορεί να προκαλέσει, σίγουρα άθελά του και κοσμοσυρροή από τα πέρατα του πλανήτη, ανθρώπων να δουν το θαύμα και δεν αποκλείεται κάποιος πονηρός καλόγερος να ιδρύσει εκεί ακόμα και μοναστήρι και να πουλά τσίγκινα ομοιώματα από το εικόνισμα μήπως και επαναληφθεί το θαύμα και πάρουν τα πόδια τους και οι παράλυτοι (όπως στην Καινή Διαθήκη) και περπατήσουν…
ΚΕΦΑΛΟΧΩΡΙ (ΛΟΥΨΙΚΟ) ΚΟΝΙΤΣΑΣ, 290112
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου