Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

ΕΝΑ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΩ…





Δεν πήγαινα στο παρελθόν με συναδέλφους συχνά για δουλειά σε διάφορους τόπους της Ελλάδας, είτε γιατί δεν ταίριαζαν οι προορισμοί μας και οι απόψεις μας βεβαίως, είτε γιατί απλά ήθελα να περιπλανιέμαι μόνος στις Μικρές Πατρίδες της Ελλάδας.

Τον τελευταίο καιρό το έφεραν τα πράγματα να αρχίσω μια συνεργασία με τη Μάρω Κουρή, συνεργασία που καθένας όμως έχει το δικό του ρόλο και στόχο έργου. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε στη λίμνη Πλαστήρα, συνεχίσαμε στα χιονισμένα βουνά των Τρικάλων και από εβδομάδα μας βλέπω να παίρνουμε με το ηρωϊκό 2CV τα βουνά της Ναυπακτίας αναζητώντας καθένας το θέμα του και κάνοντας βεβαίως καλή παρέα. Χαίρομαι δε ιδιαίτερα που τη συστήνω στους ανθρώπους που γνωρίζω και μου αρέσει πολύ να την ξεναγώ σε τόπους που αγαπώ και να τους φωτογραφίζει με το δικό της μάτι.

Ασφαλώς και περνάμε καλά και πιστεύω πως θα περνάμε καλύτερα τώρα που θα αρχίσει να μεγαλώνει η μέρα και να κάνουμε περισσότερο έργο, χαιρόμαστε τις απρόοπτες στιγμές και φυσικά δεν χάνουμε την ευκαιρία να φωτογραφίζει ο ένας τον άλλο. Για μένα δε που κυκλοφορούσα σχεδόν πάντα μόνος και οι φωτογραφίες μου είναι σπάνιες, είναι μια σπουδαία εμπειρία, χώρια δε που φτιάχνω επιτέλους και ένα λευκωματάκι με τη χάρη μου σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Έτσι της ανταποδίδω κι εγώ τη φωτογράφιση, όχι πάντα βέβαια αλλά κάποιες στιγμές που μπαίνει σε σκηνικά που αγαπώ. Όπως έγινε και στο υπό διάλυση παλαιό εμπορικό του Παναγιώτη Βρακά, στο Μορφοβούνι (στην έδρα του Δήμου Πλαστήρα) όπου μετά από μια πολύ ωραία κουβέντα που κάναμε με τον παλιό καταστηματάρχη ενώπιον μάλιστα της κυράς του, ο Παναγιώτης έβγαλε από ένα παμπάλαιο κουτί, ένα από τα ψεύτικα δαχτυλιδάκια που άρεσαν στα μικρά κορίτσια πριν τριάντα και βάλε χρόνια και της το φόρεσε στο δάχτυλο σαν να επρόκειτο για παιχνίδι αρραβώνα ή για δοκιμή γάμου – όπως γίνονταν στα παιχνίδια εκείνης της εποχής.

Την πρόλαβα στο τσακ εκείνη τη στιγμή αλλά η Μάρω δεν το χάρηκε πολύ ώρα το δαχτυλιδάκι γιατί το υλικό του μετά από τόσα χρόνια είχε διαλυθεί, όπως και η εποχή που μάταια τα σημάδια της αναζητούμε πια σε ολόκληρη την Ελλάδα…



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου