ΣΥΡΙΖΑ ΚΟΥΡΕΜΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ…

Δεν μπορώ να πω ότι στη φύση, και ιδιαίτερα τα Άγραφα που ήμουν αυτές τις ημέρες η ζωή είναι μονότονη και φωτογραφικά φτωχή, αντιθέτως κάθε σημείο τους έχει το δικό του ενδιαφέρον - εξαρτάται βεβαίως με ποια ματιά το βλέπει ο καθένας και τι θέλει να πει και να μεταφέρει με την εικόνα που θα τραβήξει. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους ανθρώπους που τους περισσότερους χαρακτηρίζει μια απλότητα ως προς τη φωτογράφιση.

Το ίδιο επίσης ισχύει και για την Αθήνα. Τολμώ δε να πω ότι η πόλη μας δίνει απείρως πολύ περισσότερες ευκαιρίες για φωτογραφίες πραγμάτων, γεγονότων και ανθρώπων γιατί απλά είναι και περισσότεροι και πολλές φορές μάλιστα κάνουν πράγματα που δεν συνηθίζονται και ως εκ τούτου γίνονται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των περαστικών και της πλατείας, ακόμη και της τηλεόρασης αν κρίνουν οι υπεύθυνοι πως μπορεί να πουλήσει.

Κάτι τέτοιο είδα σήμερα το μεσημέρι που πέρασα από το Μοναστηράκι να δω τι γίνεται εκεί πέρα και βρέθηκα μπροστά σε μια σκηνή που δεν περίμενα, αλλά αμέσως τη συνδύασα με το τηλεοπτικά σποτ της Νέας Δημοκρατίας και τα οποία επιτίθενται με ειρωνεία στον ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας ως σκηνικό το περιβάλλον ενός κουρείου και την κατάσταση που προέκυψε στο κεφάλι ενός ανθρώπου που πήγε να κουρευτεί σύριζα.

Από εκεί θα εμπνεύστηκε, σκέφτηκα ο άνθρωπος (Βίκτωρ) που κάθονταν σε μια καρέκλα τυλιγμένος με μια άσπρη πετσέτα αφημένος στα χέρια ενός κοριτσιού (Αμαλία) να τον κουρέψει δημόσια και μάλιστα καταμεσήμερο στο Μοναστηράκι. Δεν ήταν έτσι όμως, γιατί αυτά τα παιδιά όπως μου είπαν, είναι μέλη μιας ομάδας που λέγεται Pubnormal που δημιουργεί διάφορα χάπενιγκ στην πόλη με πράγματα και συνήθειες που γίνονται μέσα στα σπίτια, αλλ’ αυτοί θέλουν τα κάνουν στο δημόσιο χώρο χωρίς να ντρέπονται και με αυτό τον τρόπο να μεταφέρουν το δικό τους ιδιαίτερο μήνυμα.

Έτσι απλά μου είπαν ότι σκηνοθέτησαν το μεσημεριάτικο κούρεμα στο Μοναστηράκι και εγώ έχασα τη χαρά να συνδυάσω το γεγονός ως ένα χάπενιγκ με πολιτικό περιεχόμενο και να μπω με αυτό τον τρόπο στον προεκλογικό διάλογο που ομολογώ μου έλειψε αυτές τις ημέρες στα βουνά και στα δάση των Αγράφων…