ΕΝΑ «ΑΠΕΙΡΑΧΤΟ» ΤΟΠΙΟ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ

Αποτελεί παράδοξο για την ελληνική πραγματικότητα η οποία θέλει πλέον κανένα κομμάτι της ελληνικής γης να μην έχει «πειραχτεί» για καλό ή κακό σκοπό από τον άνθρωπο και τις δραστηριότητές του. Έτσι φθάσαμε τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια και με τη βοήθεια των μηχανημάτων να μην έχουμε κανένα βουνό χωρίς να ανοιχτεί δρόμος, καμιά πλαγιά ακέραια, κανένα σημείο που να μην έχει χτιστεί κάτι που να προσβάλλει το τοπίο και να αλλιώνει την φυσική αισθητική του.

Είναι περισσότερο παράδοξο λοιπόν που στον θεσσαλικό κάμπο ο οποίος έχει περισσότερο προσβληθεί λόγω του κέρδους βεβαίως, με πλείστες όσες εγκαταστάσεις που ξεφύτρωσαν εδώ κι εκεί χωρίς κανένα σχέδιο και της «αξιοποίησης» ορισμένων σημείων του με εντελώς πρόχειρο τρόπο, να υπάρχει ένα μεγάλο συγκρότημα ομαλών γηλόφων που ξεκινάει δίπλα από το δρόμο που οδηγεί από το χωριό Νέο Περιβόλι προς το χωριά Μύρα και Σοφό και σβήνει δυτικά στην επαρχιακή οδό Ε65 που οδηγεί στα Φάρσαλα, προς τον κάμπο, στην οποία δεν διακρίνεται ούτε ένα υπόστεγο αντλητικού, ούτε κανένα άλλο κτίσμα, ούτε καν ένα εναέριο δίκτυο παρά μόνο χωράφια που καλλιεργούνται σιτηρά ή είναι βοσκήσιμες εκτάσεις.

Το γεγονός εξηγείται απλά, δεν έχει ούτε μια σταγόνα νερό ο τόπος και οι γεωτρήσεις πρέπει να κοστίζουν μια περιουσία για να φτάσει ως εκεί πάνω και να γίνουν αρδευτικές καλλιέργειες, όπως για παράδειγμα βαμβάκι. Γι’ αυτό και οι κάτοχοι αυτών των εκτάσεων σπέρνουν εκεί δημητριακά και τούτες τις ημέρες, καθώς έχουν τελειώσει και ήδη τα πρώτα φύτρα έχουν βγεί από το χώμα, άθελά τους δημιουργούν ένα εξαιρετικά μεγάλο αισθητικό τοπίο που όμοιό του δεν νομίζω πως υπάρχει πουθενά αλλού στην Ελλάδα και αξίζει να το δει κάποιος για να καταλάβει πως ήταν και ο υπόλοιπος κάμπως πριν τον «πατήσει» η ανάπτυξη.

Έτσι είναι σήμερα αυτό το τοπίο, οργωμένο με τάξη και σειρές που σβήνουν ομαλά στην κορυφή των λόφων και κυλάνε από την πίσω πλευρά μέχρι να συναντήσουν το σύνορο από το άλλο χωράφι. Ένα τοπίο που σίγουρα θα απέλπιζε τον καλλιεργητή (τον κολήγα μάλλον για να κυριολεκτούμε καθώς σε όλη την έκτασή του δεν έχει ούτε ένα δέντρο για να κάτσει κάποιος στη σκιά του. Ένα πάντως κυπαρίσι που διακρίνεται φοβισμένο μέσα στο εντελώς γυμνό αυτό τοπίο μας αφήνει να υποψιαστούμε πως κάποτε εκεί υπήρχαν περισσότερα δέντρα, πιθανόν να ήταν και ολόκληρα δάση εκεί, αλλά με το πέρασμα του χρόνου αυτά αφανίστηκαν από το υνί και το τσεκούρι προκειμένου να γίνουν χωράφια και να λέμε «να ένα απείραχτο τοπίο» που μοιάζει με περιοχές από άλλες χώρες του κόσμου χωρίς να σκεφτόμαστε τι φάσεις πέρασε στην ιστορία του μέχρι να γίνει έτσι...

ΑΘΗΝΑ, 21102014