ΚΙΝΗΣΗ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ

Έχω πάει πολλές φορές μέχρι σήμερα στο Πεδίον του Άρεως, είτε γιατί με έφερνε εκεί ο δρόμος μου από και προς την Κυψέλη αλλά και γιατί κάποιες φορές εκεί πήγαινα να περάσω λίγη ώρα, ειδικά όταν ο καιρός έχει τις αναποδιές του και τούτο μου θύμιζε κάπως το χωριό και τα δάση, έστω και σε μικρογραφία και πάντα το χαιρόμουν. Την περασμένη Κυριακή όμως το χάρηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά και έμαθα μάλιστα και πολλά πράγματα χάρη στην ξενάγηση που μας έκαναν οι φίλοι από το 6ο Διαμέρισμα του Δήμου που είχαν την πρωτοβουλία να κάνουν στις 18 - 19 Οκτωβρίου ένα διήμερο συνάντησης και ζωής στο Πεδίο του Άρεως.

Η γνωριμία με το Πεδίον του Άρεως ξεκίνησε από το άγαλμα του Βασιλιά Κωνσταντίνου και στις συχνές στάσεις οι ξεναγοί μας, Τασούλα Βερβενιώτη, Κώστας Τσαλαπάτης, Θοδωρής Κοκκινάκης μας μίλησαν για την ιστορία του μεγάλου άλσους αλλά και για σημεία του με σημασία για την ιστορία της πόλεως και της περιοχής. Όπως για το «θέατρο Αλίκη», την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους που έχει αγιογραφήσει ο Κόντογλου, το παρατημένο γιαπί του «Άλσους» του Γιώργου Οικονομίδη, το ρεματάκι της ανάπλασης που ξεράθηκε καθώς και για άλλα έργα όπως η στοά των Ροδώνων που θάλλουν μόνο σκουριασμένα κικλιδώματα, το κενοτάφιο του Αλέξανδρου Υψηλάντη καθώς και την οδό με τις προτομές των αγωνιστών της Παλλιγενεσίας και άλλα που πολλοί για πρώτη φορά άκουγαν.

Στο χώρο μπροστά από τον βαρύ και άκομψο ανδριάντα του λειτούργησε για το διήμερο παιδότοπος και παιχνίδια για μικρούς και μεγάλους ενώ έγιναν συζητήσεις για τον ρατσισμό και τους ελεύθερους χώρους και τα μεταλαγμένα καθώς ενώ το Σάββατο έγινε λαϊκή συνέλευση με θέμα "Ελεύθεροι χ΄΄ωροι - Η περίπτωση του Πεδίου Άρεως". Τις δυο αυτές ημέρες λειτούργησε επίσης και λαϊκή με βιολογικά προϊόντα και άλλα παραδοσιακά προϊόντα και συλλογική κουζίνα από  την   συνεταιριστική κοινωνική επιχείρηση Red Kitchen και την δομή Αλληλεγγύης το "Μυρμήγκι". Δεν έλειψαν όμως και μουσικές από την μπάντα του ΚΕΘΕΑ και το συγκρότημα ANASA.

Δεν έχω να πω πολλά πράγματα για τη σημερινή κατάσταση στο Πεδίον του Άρεως όπου όπως δείχνουν τα πράγματα λιμνάζει η αδιαφορία και η εγκατάλειψη των πανάκριβων έργων ανάπλασης που στόχο είχαν πως θα κερδίσουν οι εργολάβοι από τις κατασκευές και τα παραίτερα υλικά με τα οποία κάλυψαν όχι μόνο το χώμα αλλά κι εκείνη τη σεμνή παλιά άσφαλτο που πατούσε όποιος δεν ήθελε να λασπώσει τα παπούτσια του. Αυτό όμως που δεν πρέπει να παραλείψω είναι ότι με τα τόσα εκατομμύρια που ξόδεψαν, υπολογίζω πως θα μπορούσαν να διατεθούν για μεροκάματα σε καμιά εικοσαριά πραγματικούς κηπουρούς για μια ζωή ολόκληρη και τα αποτελέσματα θα ήταν πιο ορατά και το πάρκο πιο φιλικό για όλους. Πως θα γινόταν όμως αυτό όταν παντού τον πρώτο λόγο έχει το κέρδος;