Υγρή η ανάσα του ποταμού – του πιο νευρικού παραπόταμου του
Αχελώου στο έδαφος της Ευρυτανίας και για τούτο ακόμη ακέραιου και αλώβητου,
του Κρικελοπόταμου- μέρα νύχτα θυμιατίζει με τη δροσιά των νερών του τον αέρα
των βουνών, από την κοίτη του ως τις κορυφές της Γραμμένης Οξυάς, της
Καλιακούδας, της Τριανταφυλλιάς, της Χελιδόνας, και μαζί με αυτή ανεβαίνει στις
πλαγιές τους η ανάσα όλου του κόσμου του, ορατού και αοράτου…
Τις ψυχές των ανθρώπων οι οποίοι από την αρχή της ιστορίας
μέχρι πριν από λίγα χρόνια πάλευαν με τα στοιχειά του τόπου δεν τις βλέπουμε,
τις νιώθουμε μόνο να σαλεύουν μαζί με τον καιρό πάνω από ποτάμι, τις λογγές και
τα παρατημένα χωράφια. Ούτε και τα έργα τους είναι πλέον ορατά, καθώς το δάσος
έχει πλέον κυριεύσει κάθε σπιθαμή της γης που κάποτε είχαν κερδίσει η άνθρωποι
από την επικράτειά του. Το δάσος το οποίο επί αιώνες μετά την ημέρωσή του
στήριξε τους ανθρώπους, δίνοντάς τους τροφή, στέγη και γη για καλλιέργεια κατέληξε
στις ημέρες μας ένας αφιλόξενος, εχθρικός κόσμος και χάρη σε αυτή την κατάσταση
δικαιολογούν την ύπαρξή τους τα Δασαρχεία και ορισμένες ομάδες οικολόγων.
Απ’ αυτό το υγρό, λόγω και του καιρού δάσος το οποίο πυκνά
ζώνει τον Κρικελοπόταμο απ’ όλες τις μεριές, ξεχύθηκε προχθές το βράδυ ένας
μεγάλος αριθμός βατράχων προς αναζήτηση τροφής και συντροφιάς και πολλούς απ’
αυτούς είδαμε στην επιστροφή μας από τη Δομνίστα στο χωριό, να στέκονται,
τυφλωμένοι από τα φώτα του αυτοκινήτου στην άσφαλτο. Το γεγονός δηλώνει πως η
φύση στην περιοχή στέκει καλά αλλά δεν γνωρίζουμε αν τούτο αποτελεί μια έξαρση
στον κόσμο αυτών των πλασμάτων ή είναι μέρος μιας γενικότερης ευταξίας και
ακμής της φύσης στην οποία βεβαίως και θα υπάρχουν και άλλοι εχθροί των
βατράχων εκτός από τις ρόδες των αυτοκινήτων και τις δεντρογαλιές…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 10062015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου