Έχουμε συνηθίσει να
βλέπουμε τα κρεμμύδια, το τόσο πολύτιμο προϊόν της γης με την ταπεινή ομορφιά του
σε καφάσια ή σε παραπεταμένα τσουβάλια στα μανάβικα και στις λαϊκές. Είναι η
τιμή του, η αντοχή του, είναι και η εμφάνισή του αν θέλετε και δεν του δίνουν
και πολύ σημασία οι πωλητές αλλά αυτό δεν παύει να αποθαρρύνει κανέναν για να
το βάλει στην τσάντα του και από εκεί στην κουζίνα του και στο τραπέζι του.
Δεν συμβαίνει όμως το
ίδιο και με τα κρεμμύδια που βγάζει η μάνα μου στον κήπο της και του χρόνου
πιστεύω πως θα συνεχίσω εγώ. Πρώτα – πρώτα όπως τα φυτεύει ένα – ένα, έτσι τα βγάζει
με την σκεπαρνιά και αφού ελέγξει αν είναι κανένα τραυματισμένο, τα αφήνει ξεραθούν
λίγο μαζί με τα κοτσάνια τους και μετά τα πλέκει σε μια μεγάλη κοτσίδα και
κατόπιν τα κρεμάει στην αποθήκη όπου και διατηρούνται σχεδόν μέχρι επόμενη
συγκομιδή ενώ αν δεν φτάσουν, τότε καταφεύγει στα χλωρά καθώς η καλλιέργειά τους
είναι αδιάλειπτη – όπως και τα σκόρδα εξάλλου που με τον ίδιο τρόπο συλλέγει
και αποθηκεύει.
Την παρακολουθούσε
πριν από λίγες ημέρες και μου φαίνονταν αδιανόητο να φτιάξω κι εγώ μια τέτοια
κοτσίδα με σαράντα – πενήντα κρεμμύδια, προσπάθησα λίγο αλλά απογοητεύτηκα και
άφησα να το μάθω πλέον όταν χρειαστεί από ανάγκη. Το λέω αυτό γιατί όντως στη
προσπάθειά μου να «διαβάσω» τον αγώνα της επάρκειας στην ελληνική ύπαιθρο, με
απλά μέσα, έξω από την αγορά και χωρίς
χρήμα, εκείνο που τον καθιστά αναπόφευκτο είναι η ίδια η ανάγκη και η οποία
οδηγεί σε λύσεις και μεθόδους τις οποίες σχεδόν έχουμε ξεχάσει ή τις θεωρούμε
ανεφάρμοστες χωρίς βέβαια να τις έχουμε πρώτα δοκιμάσει με τις δικές μας δυνάμεις
αλλά και την εμπειρία που καταθέτουν οι άλλοι.
Τέλος πάντων, η μάνα
μου είναι από εκείνες τις τελευταίες γυναίκες της ελληνικής υπαίθρου που όλη της
τη ζωή πορεύτηκε αυτή και η οικογένειά της με όσα έβγαζε το χωράφι της και το
κοπάδι της και φυσικά, τιμούσε με τον τρόπο της και πρόσεχε πολύ τη γης της και
τα προϊόντα της καθώς κι εκείνα των δέντρων και των ζωντανών της. Έτσι,
βλέποντάς την να πλέκει κοτσίδα τα κρεμμύδια διαπίστωσα επίσης πως τα χάιδευε ένα
– ένα αποτώντας έτσι μια ελάχιστη τιμή στο θαύμα – γιατί θαύμα είναι ότι
βγαίνει από τη γη και από αυτά δεν εξαιρούνται τα κρεμμύδια. Κατόπιν πήρε τις κοτσίδες
και τις κρέμασε στα καρφιά κάποιου δοκαριού στην αποθήκη έτσι ώστε ούτε να τα
επηρεάζει η υγρασία της αποθήκης αλλά ούτε και να τα φθάνουν τα τρωκτικά τα
οποία ενδεχομένως καταφέρουν να εισβάλλουν στο χώρο.
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 21082015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου