ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΔΟΒΑ ΠΟΤΑΜΟΥ

Ήταν από πέρσι στα σχέδια του ΕΟΣ Καρδίτσας να κάνουμε ένα πέρασμα (river trekking) στον ποταμό Μέγδοβα, του μεγαλύτερου παραπόταμου του Αχελώου αλλά δεν έγινε κατορθωτό. Φέτος όμως είπαμε πως δεν γίνεται, θα πρέπει οπωσδήποτε να περπατήσουμε το ωραίο ποτάμι και έτσι δώσαμε ραντεβού το πρωί του Σαββάτου που μας πέρασε, 6 Αυγούστου του Σωτήρος στη Νεράιδα και από εκεί μας πήρε ο Ηλίας Μαλάμης με το αγροτικό του και μας κατέβασε από τον περιβόητο χωματόδρομο που ακούει στο όνομα «Παραμεγδόβιος» ως τη Λογγά της Ζάχαινας για να κερδίσουμε λίγο χρόνο καθώς η διαδρομή ήταν αρκετά επίπονη και ήθελε να κρατήσουμε δυνάμεις να τα βγάλουμε πέρα.

Από εκεί λοιπόν, τη Λογγά της Ζάχαινας ξεκινήσε η ωραία παρέα που συγκροτούσαν: ο Παντελής Μανώλης, πρόεδρος του ΕΟΣ Καρδίτσας, ο Αποστόλης Μπρακατσούλας, ο Μιχάλης Γκαραγκάνης, ο Γιώργος Ζιάκαλος, φοιτητής και ο νεότερος της παρέας και τα κορίτσια, Βίκυ Μακροπούλου, Μαρία Πάσχου, Γεωργία Κουκούλη και Αφροδίτη Μούρκα κι εγώ και βαδίσαμε για δυο ημέρες στην κοίτη του Μέγδοβα ή της Μέγδοβας όπως αποκαλούν στο θηλυκό το ποτάμι οι ντόπιοι ή και Ταυρωπός, ακόμη και Καμπύλος στα αρχαία κείμενα ο οποίος σημειώνουμε ότι έχει πλέον ένα μέρος των νερών του γιατί τα περισσότερα απ’ αυτά συγκρατούνται από την λίμνη Πλαστήρα και φεύγουν προς την Καρδίτσα και τον κάμπο.

Έτσι από το σημείο που αρχίσαμε να τον βαδίζουμε κουβαλούσε τα νερά από τον Σανταπορίσιο και τον Μπεσιώτη καθώς και ένα πλήθος ρεμμάτων και πηγών που κατάφερναν να του δώσουν πάλι το ύφος ενός αξιοπρεπούς ποταμού. Από τα πρώτα ήδη μέτρα που αρχίσαμε να τον περπατάμε πέσαμε στα νερά του που δεν ήταν καθόλου κρύα και μέχρι το τέλος της διαδρομής, στην παλιά γέφυρα της Βίνιανης πρέπει να μπήκαμε και να βγήκαμε απ’ αυτά τουλάχιστον εκατό φορές. Το βάδισμα στην κοίτη του η οποία ήταν γεμάτη μεγάλες στρογγυλεμένες πέτρες και χαλίκια δεν είναι και εύκολη υπόθεση αλλά είχαμε φροντίσει να φοράμε ειδικά παπούτσια που προστάτευαν τα πόδια, τέτοια που δεν μας υποχρέωναν να τα βγάζουμε κάθε λίγο και λιγάκι να τα κρατάμε στεγνά.

Ο ποταμός, σε όλη τη διαδρομή του πότε πήγαινε και ακουμπούσε τα νερά του στην μια όχθη και πότε στην άλλη, ανάλογα με τον όγκο των νερών που μαζεύει το χειμώνα και αυτό όπως διαπιστώσαμε γίνεται κάθε χρόνο και με την ορμή του ξεριζώνει θεόρατα πλατάνια και τα σέρνει μαζί και τα αδειάζει στα σημεία που απλώνει. Σε ορισμένα σημεία που φαίνονταν η αλλαγή της κοίτης του το βάθος πρέπει να ήταν πάνω από δυόμιση μέτρα. Απ’ όπου είχε να περάσει κάποια χρόνια φαίνονταν από τις συστάδες των ψηλών νέων πλατάνων, των ιτιών και των σκλήθρων.  

Η πρώτη μας στάση, ήταν στο «Πανταβρέχει» του Μέγδοβα, ένα σημείο που τα νερά της κορυφής  Τσούκα, στο Κλειτσώτικο μέρος στραγγίζουν από τα πωρώδη βράχια σαν βροχή πάνω από το ποτάμι. Κατόπιν βαδίσαμε αρκετή ώρα κάτω από τη σκιά των πλατανιών αλλά και των βράχων γιατί στενεύει αρκετά εκεί ο ποταμός μέχρι τη σμίξη του με το Μέγα Ρέμμα ή Φουρνιώτικος που έφερνε αρκετά νερά και ενίσχυε το ρεύμα του ποταμού.

Προχωρώντας κάτω από τις απότομες πλαγιές των κορυφών Γάβραινα, Αυτί, Λελούλη, Μεράντζα και Κόμπολος από την πλευρά της Βράχας και Παλαιόκαστρο από την πλευρά της Μαυρομάτας βλέπουμε ότι ο ποταμός έχει σκάψει βαθιές βάθρες στα ριζά των βράχων οι οποίες είναι γεμάτες με γαλάζια νερά αλλά δεν βλέπουμε πουθενά ψάρια αλλά ούτε και βατράχια σε τίποτα λασπωμένες γούρνες. Το γεγονός αναφέρουν και άλλοι και οφείλεται αφενός στην ασυδοσία των ψαράδων που με κάθε μέσο, νόμιμο ή παράνομο εξάντλησαν τα αποθέματα των ψαριών αλλά και στο ότι οι τρομακτικές κατεβασιές κατά τους χειμωνιάτικους μήνες των τελευταίων ετών κατέστρεψαν εντελώς τα καταφύγια των ψαριών. Τα μόνα ζωντανά που είδαμε σε αυτή τη διαδρομή ήταν ένα κοπάδι γίδια χωρίς τσοπάνη να τα συνοδεύει και δυο κοπάδια αγελάδες που ησύχαζαν κάτω από τα πλατάνια και μόλις μας είδαν μπήκαν στο ποτάμι και απομακρύνθηκαν προς την απέναντι όχθη.

Στην ίδια διαδρομή δεν παρατηρήσαμε πουθενά ίχνη από ανθρώπινα έργα, όπως χωράφια, μονοπάτια ή γεφύρια. Μόνο τα συρματόσχοινα που είχαν θρέψει μέσα στους κορμούς κάποιων πλατάνων και τον διαλυμένο κάδο από ένα καρέλι, είδαμε κάτω από τη Μαυρομάτα, εργαλείο που εξυπηρετούσε κάποτε το πέρασμα του ποταμού, τότε που σίγουρα υπήρχαν δραστηριότητες και στις δυο όχθες του. Σήμερα μόνο με τη φαντασία μπορεί κάποιος να προσδιορίσει που ήταν κάποτε λογγές και χωραφάκια γιατί το δάσος από τα φιλίκια, τα πουρνάρια και τα πλατάνια έχει καταπιεί κάθε ίχνος ανθρώπινου έργου και έχει μεταμορφώσει την περιοχή σε αδιάβατο λόγγο.

Μετά από κάνα δυο ολιγόλεπτες στάσεις σε κάποια ωραία σημεία και σε μια βαθιά βάθρα με καταπράσινα νερά κολυμπήσαμε λίγη ώρα. Εκεί ο πρόεδρος έχασε την φωτογραφική του μηχανή και όσο και ψάξαμε δεν καταφέραμε να τη βρούμε μέσα στη βάθρα. Αφού ξεκουραστήκαμε προχωρήσαμε το απόγευμα προς σμίξη του Αγιοτριδίτικου ποταμού ο οποίος και αυτός έφερνε αρκετά νερά. Το σημείο αυτό φαίνεται και από το δρόμο που φεύγει από τους Δομιανούς προς τα άλλα χωριά, την Παπαδιά και ανάμεσα στα πουρνάρια διακρίνονται και τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου.

Από εκεί βαδίσαμε και μπήκαμε αρκετές φορές στα νερά που ήταν περισσότερα μέχρι την γέφυρα της Παπαδιάς απ’ όπου, μέσα από την κοίτη του ποταμού, διακρίνεται το χωριό Δάφνη και καθώς συναντήσαμε μια ωραία αμμουδιά αποφασίσαμε να διανυκτερεύουμε εκεί και ξεθεωμένοι όπως ήμασταν ξαπλώσαμε στους υπνόσακκους μας. Μια φωτιά με κορμούς και κλαδιά από ξεθεμελιωμένα από τον ποταμό πλατάνια μας κράτησε συντροφιά μέχρι αργά το βράδυ και ο μόνος ήχος που ακούγονταν ήταν το τρέξιμο του ποταμού. 

Καθώς ήταν και μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, ο ουρανός που βλέπαμε πάνω από τα βουνά απ’ αυτό το σημείο ήταν γεμάτος αστέρια και δεν ήταν και λίγα αυτά που έπεφταν στη γη.

Το ξημέρωμα μας βρήκε στο πόδι και αμέσως ξεκινήσαμε το περπάτημα και η πρώτη μας στάση ήταν κάτω από μια τοποθεσία μάλλον του χωριού Παπαδιά όπου είδαμε στην πλαγιά πάνω από το ποτάμι ένα μεγάλο, διπλό, παμπάλαιο σπίτι και δεν άντεξα στον πειρασμό και πήγα να τω δω. Επρόκειτο για ένα σπουδαίο σπίτι, χαρακτηριστικό δείγμα της ντόπιας αρχιτεκτονικής το οποίο από τότε που το παράτησαν οι νοικοκυραίοι του έγινε στάβλος και δεν φαίνεται να είναι μακριά οι μέρες που θα γίνει ένας σωρός από πέτρες. Χτισμένο σε ένα ωραίο σημείο με θέα στο ποτάμι, είχε μπροστά του ένα μεγάλο χωράφι που κάποτε κάρπιζαν πολλά δέντρα, κλήματα, συκιές και ένα αλώνι στην άκρη. 

Περπατώντας από την πλευρά της Δάφνης είδαμε παρατημένες λογγές στους συνοικισμούς Ντοτσικαίικα, Πασακαίκικα, Γκαλιμαναίικα αλλά πουθενά δεν είδαμε κανένα ζωντανό.

Από αυτό το σημείο και κάτω ο ποταμός φαρδαίνει πολύ και σε ένα σημείο δέχεται και τα νερά του Γαβρενίτη ποταμού, στη θέση Νεράκια όπου διακρίνονται μέσα στις πέτρες και τα τόξα ενός παλιού δίτοξου γεφυριού όπου σταθήκαμε λίγο να ξεκουραστούμε και προχωρώντας δίπλα από μια μεγάλη λογγά, πρόσφατα παρατημένη στην οποία υπήρχαν πολλές συκιές αλλά δεν είχαν ακόμη ωριμάσει οι καρποί τους και αφού είδαμε για λίγο και ένα παρατημένο πριστήριο ξύλων φτάσαμε στη σμίξη του Μέγδοβα με το Στενωματιώτικο ρέμα το οποίο έφερνε αρκετά νερά όπως και το Βινιανίτικο ρέμα που συναντήσαμε αμέσως μετά. Από εκεί και πέρα το μεγάλο παλιό γεφύρι της Βίνιανης που ήταν το τέλος της διαδρομής μας δεν ήταν μακριά και γι’ αυτό κάτσαμε αρκετή ώρα και απολαύσαμε τις ωραίες βάθρες του ποταμού κάτω από το χωριό Παλιά Βίνιανη.

Μεσημεράκι φτάσαμε στο παλιό γεφύρι της Βίνιανης και απολαύσαμε κολύμπι στη μεγάλη ωραία βάθρα που είναι κοντά του και από εκεί ήρθε και μας πήρε πάλι ο Ηλίας Μαλάμης να μεταφέρει όλους τους φίλους και τις φίλες από τον ΕΟΣ Καρδίτσας στη Νεράιδα κι εγώ πήρα το δρόμο προς το Καρπενήσι με ένα αυτοκίνητο που βρήκα στο χάνι της νέας γέφυρας. Χωρίζοντας και γεμάτοι από τις εμπειρίες και τις ομορφιές του Μέγδοβα υποσχεθήκαμε πως του χρόνου θα ξανακάνουμε αυτό το πέρασμα και θέλουμε και πολλούς άλλους φίλους να μας ακολουθήσουν και να γνωρίσουν το ωραίο ποτάμι.

ΥΓ. Έγινε προσπάθεια και με τη βοήθεια του χάρτη της «Ανάβασης» να αναφερθούν ορισμένα βασικά στοιχεία από τη διαδρομή αλλά αυτό δεν μπορεί να ληφθεί ως πλήρες γιατί μας έλειψαν οι φυσικοί πληροφοριοδότες μιας και δεν βρήκαμε κανέναν! Γι’ αυτό, εν καιρώ το κείμενο που διαβάσατε θα συμπληρωθεί και με άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία ώστε να αποτελέσει έναν πλήρη οδηγό περπατήματος του Μέγδοβα ποταμού.

ΑΘΗΝΑ, 11082016