ΤΟ ΔΕΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΕΠΟΝ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ

Φωτογραφία από τη μάχη στο Σαραντάπορο. 

Οι πρώτες συντάξεις για πεσόντες και τραυματίες σε πολέμους δόθηκαν μετά τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους (1912 – 1913) και ο θεσμός πλέον συνέχισε να λειτουργεί στους κατοπινούς πολέμους, ως την Κύπρο το 1974. Εξηγούμαι πως δεν γνωρίζω αν υπήρχε νωρίτερα τέτοια πρόνοια εφόσον η Ελλάδα δεν είχε εμπλακεί σε πολέμους (πλην του Ελληνοτουρκικού το 1897) όπως επίσης δεν γνωρίζω αν δίνονταν συντάξεις αναπηρίας για τις περιπτώσεις ατυχημάτων σε περίοδο ειρήνης, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.  

Αυτές οι συντάξεις δόθηκαν σε χήρες (νέα κορίτσια οι περισσότερες) αλλά κυρίως στις μητέρες που έχασαν τους γιούς τους στα πεδία των μαχών και είχαν σκοπό να απαλύνουν τον πόνο των οικογενειών αλλά και να τις υποστηρίξουν να ζήσουν. Πρόλαβα μάλιστα να γνωρίσω και κάποιες γερόντισσες που έπαιρναν ως το θάνατό τους σύνταξη ακόμα για πεσόντες στους Βαλκανικούς Πολέμους και την Μικρά Ασία. Ενδεικτικά αναφέρω την περίπτωση της Μαρίας Κοντονίκα από το Κρίκελο της Ευρυτανίας που μίλησα μαζί της πριν από 20 χρόνια και μου είπε πως έπαιρνε την αναπηρική του πατέρα της που έχασε ένα πόδι του στις επιχειρήσεις στη Μικρά Ασία το 1922, γιατί έμεινε ανύπαντρη να τον βοηθάει. Ενδεικτικά επίσης αναφέρω ότι μόνο στην Ευρυτανία έπαιρναν 66 συντάξεις για πεσόντες στους Βαλκανικούς Πολέμους. (Τα στοιχεία από την σπουδαία έκδοση της «Πανευρυτανικής Ένωσης» «Η συμμετοχή των Ευρυτάνων στους Βαλκανικούς Πολέμους»).

Τα αναφέρω αυτά γιατί οι συντάξεις αυτές στην συγκεκριμένη περιοχή αυτές τις περιόδους ήταν αυτές που κράτησαν όρθιες τις οικογένειες των πεσόντων που πέρα από το συναίσθημα, η απουσία τους από τον αγώνα της επιβίωσης στα χωράφια και τα μαντριά ήταν καθοριστική. Με αυτές τις συντάξεις έζησαν μανάδες και ορφανά και μάλιστα, αν το δούμε και λίγο πρακτικά, αυτά τα παιδιά πρόκοψαν ιδιαίτερα και διακρίθηκαν.

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι η Ελλάδα σε αυτές τις περιόδους του 20^ου αιώνα ήταν μια φτωχή χώρα με ελάχιστες δυνατότητες αλλά ουδέποτε τέθηκε θέμα περιορισμού ή αναστολής αυτών των συντάξεων καθώς αποτελούσαν και ηθική και πρακτική υποχρέωση της Πατρίδας απέναντι σε αυτούς που έπεσαν στη μάχη για την ελευθερία και την ακεραιότητά της. Με λίγα λόγια: Η Ελλάδα ήταν μια κανονική χώρα κι όχι αποικία που κυβερνούν εμπαθείς μικρόνοες που δεν σέβονται τίποτα και κυρίως την ίδια τη Χώρα και τους ανθρώπους της!

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 13042018