«ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ… ΕΤΣΙ», ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε καθημερινά χιλιάδες καινούργια γράφιτι, μουντζούρες και συνθήματα στους τοίχους και οπουδήποτε αλλού είναι δυνατό στην πόλη και οι στρώσεις τους φαντάζομαι πως δεν προκαλούν πλέον κανένα ενδιαφέρον ότι μήνυμα και αν είναι αυτά φορτωμένα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα άτομα που επιδίδονται στην τέχνη του δρόμου λεγόμενη ή τα άλλα που θέλουν να πουν κάτι με σπρέι στον τοίχο ή απλά να αφήσουν ένα ίχνος τους κάπου παραμένουν ανενεργοί και χωρίς μάλιστα να σκέφτονται.

Αν και παλιό είδος το γράψιμο διαφόρων συνθημάτων στους τοίχους, από την μεταπολίτευση και δώθε παίρνει διαστάσεις επιδημίας καθώς πάνω σε αυτούς εκφράζονται και διαφημίζονται όσοι το επιθυμούν χωρίς κανένα περιορισμό ως προς την τεχνοτροπία , το είδος του συνθήματος και φυσικά χωρίς κανένα σεβασμό στο χώρο, δημόσιο ή ιδιωτικό δεν έχει σημασία. Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο από τα ΜΜΕ και είναι αρκετές οι δημοσιεύσεις πάνω στο φαινόμενο ενώ κυκλοφόρησαν και κάποια βιβλία με τη σχετική θεματογραφία. Πρώτο ήταν του Γιάννη Δημαρά με τον τίτλο «Εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος» (Εκδόσεις Κάκτος, 1981 που το βρίσκουμε μόνο στα παλαιοβιβλιοπωλεία) και το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία καθώς τότε όλη η Ελλάδα έτρεξε πίσω από τα «Εμπρός…» που έβαζε στόχους ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και η συνθηματογραφία σαφώς και ξεπέρασε τα κλασσικά πρότυπα και εμπλουτίστηκε με πολλές ιδέες από τον Μάη του ’68 καθώς και από τον αναρχικό χώρο  όπου κι εκεί η φαντασία για κάτι τέτοιο περίσσευε. Παράλληλα εξελίχθηκαν και τα τεχνικά μέσα και οι δράστες παράτησαν τα πινέλα και τους κουβάδες  με τη μπογιά, έπιασαν τα σπρέι και κάνουν τη δουλειά τους πιο εύκολα και σύντομα. Χάρη στα σπρέι πάλι μπορεί όποιος θέλει να γράψει κάτι όπου επιθυμεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο και χωρίς να γίνει αντιληπτός σε καθένα. Ανάλογα δε σε ποιο τοίχο βλέπει το φως το σύνθημα ακολουθούν και οι ενέργειες για το σβήσιμό του ενώ τελευταία σε κάποια κτίρια όπου στεγάζονται μεγάλου κύρους υπηρεσίες καθώς και πρεσβείες απλώνουν στους τοίχους κάποιο υλικό που δεν κολλάει καμιά μπογιά κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους τοίχους των Προπυλαίων οι οποίοι είναι εκτεθειμένοι στις διαθέσεις του καθενός και ούτε οι φύλακες είναι έτοιμοι με το ρολό στο χέρι να σβήσουν ότι γράψει ο καθένας περαστικός. Παρόλα αυτά, κατάφεραν πριν από λίγες ημέρες να σβήσουν πολύ γρήγορα ένα σύνθημα πριν το διαβάσει πολύς κόσμος. Εκτιμώ πως ήταν τυχαίο αλλά από την άλλη, λυπάμαι που δεν το άφησαν να κοινοποιηθεί στην πόλη γιατί όντως ήταν πρωτότυπο και πρέπει κατά τη γνώμη μου να αναζητηθεί ο δράστης όχι για να επιπληχθεί αλλά για να επαινεθεί για την φαντασία του αν και στην περίπτωση που υιοθετούσαμε την σκέψη θα αρχίζαμε νέες γκρίνιες με τους Βαυαρούς… 

ΑΘΗΝΑ, 01042019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 35.