ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΤΟΠΟΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

Με τον Σέφη Γούλα από τον Αμάραντο στο παλιό γεφύρι 

στον Γλαβά στα βάθρα των τόξων του γεφυριού 

Είναι συγκινητικό εκ μέρους σας αγαπημένες φίλες και φίλοι η προσοχή που δίνεται στα σημειώματά μου της «μέσα πατρίδας», ένας δικό μου ορισμό που αφορά σε που αγαπάμε με την ψυχή μας και τα κλείνουμε για πάντα στην καρδιά μας…

«… Ταξιδεύω αρκετά συχνά σε διάφορα μέρη της Ελλάδας όχι για αναψυχή όπως πολλοί νομίζουν, αλλά για δουλειά που περνάει πολλές φορές σε διάφορα έντυπα όπως αρκετοί γνωρίζουν. Στην «Ελευθεροτυπία» απ’ όπου επαγγελματικά προέρχομαι και τα τελευταία χρόνια με συνεργασίες στα περιοδικά του «Έθνους». Συχνά ανεβάζω και κάποια από αυτά στο FB πάντα μετά την κυκλοφορία τους γιατί όπως καταλαβαίνετε, αν κάτι τέτοιο συνέβαινε πριν από το περίπτερο ή τον πάγκο, θα είχε μεγάλη γκρίνια.

Απ’ όλη τη δουλειά όμως περισσεύουν πράγματα που είτε δεν υπάρχει ο ανάλογος χώρος στα έντυπα να φιλοξενηθούν ή γιατί από τη φύση τους δεν έχουν θέση σε αυτά. Όπως για παράδειγμα το σημερινό κείμενο «Τα τζάκια των γερόντων» «Ελευθεροτυπία» 07112009 που έτυχε συγκινητικής  ανταπόκρισης και το οποίο έχει τις περισσότερες αναγνώσεις στο μπλογκ του Ακτήμονα. Εξαιτίας λοιπόν αυτού του γεγονότος πήρα την απόφαση να μαζέψω καμιά πενηνταριά από τέτοια αφιερώματα σε ανθρώπους και τόπους της «μέσα Πατρίδας» που θα αφορούν τους πραγματικούς ανθρώπους μιας Ελλάδας που κοντεύουμε πλέον να ξεχάσουμε πως ήταν και να φτιάξω ένα βιβλίο που θα κυκλοφορήσει μέσα στη νέα χρονιά»*.

Αυτά λέγαμε τότε και εν μέρει οι στόχοι επετεύχθησαν, καθώς βγήκε ένα βιβλίο «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» (2014) και με υλικά εκείνης της εποχής αλλά και νεότερα, ετοιμάζονται κάποια άλλα, ένα από τα οποία θα χαρούμε μέσα στον Δεκέμβριο. Εδώ πρέπει να σημειώσω πως μεγάλη ήταν η βοήθεια από το Facebook και το μπλογκ του Ακτήμονα που δίνει την δυνατότητα να διαβάζονται από πολύ κόσμο οι σημειώσεις  και να ανοίγω διάλογο με τους αναγνώστες μου, πράγμα που προσθέτει περισσότερες πληροφορίες και με διαφυλάσσει από λάθη, ειδικά στα ονόματα τόπων και ανθρώπων.

Το μουλάρι λέγεται Κούλα και πριν από λίγες ημέρες κάναμε αναπαράσταση 

μαζί με τη Γρηγορία Γρηγοράκου για να κάνουμε φωτογραφίες στο κείμενο που αφορά 

τα "γουμαρόξυλα" που έζησαν τον κόσμο του Αμάραντου και ζέσταναν τους Καρδιτσιώτες

Λουλούδια, πουλιά και άλλα ωραία πράγματα για φωτογράφηση ήταν πολλά, 

αλλά σαν τα λάχανα που είχε στον κήπο της η κυρά Αντιγόνη Παπαδάκου, 

δεν νομίζω πως είχα δει πουθενά και μάλιστα μεγάλωσαν χωρίς λίπασμα

Χωρίς υπερβολή, χρειάστηκε μια εβδομάδα και πολλές συνεντεύξεις 

με γυναίκες στα χωριά του κάμπου να καταλάβω και να γράψω

 τι ακριβώς σημαίνει κάθε στοιχείο και σημάδι στα ρούχα της Καραγκούνας.

(*) Είναι από τα πρώτα κείμενα που άρχισα να φαίνομαι πριν από 10 χρόνια στο Facebook μετά τις εφημερίδες, που ήδη είχαν πάρει τον κατήφορο. Το ξεκίνημα ήταν από την Καρδίτσα, την πόλη, τα βουνά, τον κάμπο όπου έχω καλούς φίλους και χάρη σε αυτούς και την υποστήριξη που είχα κατάφερα να κάνω κάποια κείμενα που τολμώ να πω ότι έμειναν κλασικά. Μου το θύμισε σήμερα το Facebook και το γεγονός με βάζει σε πολλές υποχρεώσεις που πρέπει να διεκπεραιωθούν μέσα στην επόμενη χρόνια, ήτοι κάποια έκδοση για τον Αμάραντο, τα Άγραφα και κάτι ακόμα που το κρατάω σαν έκπληξη! 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 09112019.