ΚΟΥΡΕΙΟ ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΑΜΠΑΝΤ ΓΩΝΙΑ

Στην αρχή, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια που  πρωτοεμφανίστηκαν ήταν ένα φαινόμενο που πολλούς ξάφνιαζε και λίγους απασχολούσε ενώ τα σχόλια που κυκλοφόρησαν ήταν από εκείνους που τα είδαν σαν φθηνότερη λύση στο κούρεμα. Με το πέρασμα όμως του χρόνου και την τρομακτική αύξηση του μεταναστευτικού ρεύματος το οποίο χαρακτηρίστηκε από την αθρόα εισβολή προσφύγων και μεταναστών απ’ όλο τον κόσμο και κυρίως από μουσουλμανικές χώρες της Ασίας και της Αφρικής, έγινε πλέον μια συνηθισμένη εικόνα  σε γειτονιές όπου η παρουσία των αλλοδαπών είναι συντριπτική.

Πρόκειται κατά βάση για τα κουρεία των Πακιστανών μεταναστών αλλά και άλλων προελεύσεων από χώρες του μουσουλμανικού κόσμου που λειτουργούν σε πάρα πολλές γειτονιές της Αθήνας με τα πρωτεία να έχει η οδός Αχαρνών, όπου σε κάθε τετράγωνο της λειτουργούν ένα και δύο και μαζί με τα μίνι μάρκετ, τα γραφεία αποστολής χρημάτων και τα καταστήματα που ειδικεύονται στα είδη κινητής τηλεφωνίας χαρακτηρίζουν την περιοχή ως ένα σημείο της πόλης που οι αλλοδαποί έχουν αλλάξει και διαρκώς την μεταμορφώνουν σε άλλο τόπο, οικείο γι’ αυτούς και ξένο για τους γηγενείς που όλο και λιγοστεύουν.  

Αυτά τα κουρεία στα οποία εργάζονται μόνο νεαροί άντρες και τα περισσότερα είναι διακοσμημένα με φωτογραφίες κουρεμένων κεφαλιών δυτικών μοντέλων αποτελεί σημείο συνάθροισης των αλλοδαπών της περιοχής και όχι μόνο, όλες τις ώρες της ημέρας και μέχρι πολύ αργά τη νύχτα. Αν κρίνει κανείς από το φόρτο εργασίας τις ουρές που περιμένουν να κουρευτούν καταλαβαίνει πως έχουν πελατεία απ’ όλη την Αθήνα, ενώ τα Σάββατα δεν προλαβαίνουν καθώς έρχονται να κουρευτούν εκεί, όλοι όσοι εργάζονται ή απλά παρεπιδημούν σε όλη την Αττική και στους κοντινούς στην Αθήνα νομούς.

Οι αλλοδαποί δείχνουν ότι η τέχνη του κουρέα είναι εύκολη και μπορεί να την κάνει ο καθένας, καθώς δεν υπάρχει σχετικός έλεγχος από κάποια υπηρεσία ενώ είναι αμφίβολο πάλι αν τηρούνται οι κανόνες της υγιεινής ή και της φορολογίας έστω. Όπως γενικά δεν ασχολούνται με τις δραστηριότητες των αλλοδαπών οι σχετικές υπηρεσίες έτσι πρέπει να γίνεται και με αυτούς κι έτσι ανενόχλητοι συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους, φανερές και πιθανόν και κρυφές καθώς τους βοηθάει και η δύσκολη γλώσσα τους την οποία πολύ συχνά βλέπουμε πλέον στις επιγραφές των καταστημάτων τους στην πολυπολιτισμική Αχαρνών.

Στα περισσότερα απ’ αυτά τα κουρεία συχνάζουν μόνο άντρες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι και όταν τους βλέπεις εκεί μέσα συγκεντρωμένους η εικόνα λίγο απέχει από εκείνη του εντευκτηρίου κάποιου συλλόγου ή γιάφκας πολιτικής οργάνωσης. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς δείχνει πως δεν εργάζονται αλλά δεν φαίνεται και πως είναι σε δύσκολη κατάσταση και ορισμένοι δείχνουν αρκετά περιποιημένοι. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που πάνε όπως παλιά με ταλαιπωρημένα ρούχα και με σαγιονάρες, ενώ όλοι είτε περιμένουν να κουρευτούν ή χαζολογούνε απ’ έξω από τα κουρεία κρατάνε στα χέρια τους ένα κινητό με το οποίο επικοινωνούν και πληροφορούνται για ό,τι θέλουν. Σπάνιο επίσης, είναι να δούμε εκεί να εργάζονται γυναίκες μετανάστριες, αλλά είναι σίγουρο πως κάπου θα εξυπηρετούνται κι αυτές κάπου όπου δεν βλέπει το κεφάλι τους ακάλυπτο κανένα αδιάκριτο μάτι.

Το φαινόμενο δείχνει ξεκάθαρα πως μια από τις πρώτες δουλειές που κάνουν όσοι πιάνει το χέρι τους και είναι και σταθερό για να μην φεύγει ο πελάτης ματωμένος είναι του κουρέα και αφ’ ετέρου πως υπάρχει αρκετός κόσμος που όχι μόνο τους εμπιστεύεται κι έτσι βγάζουν και το ενοίκιο και το ρεύμα και τους μένει και ένα καλό μεροκάματο. Το γεγονός μπορεί να διαπιστώσει όποιος θέλει, κάνοντας μια βόλτα στην Αχαρνών όλη τη μέρα και πιο πολύ το απόγευμα όπου θα δει γεμάτα τα κουρεία και φυσικά θα αναρωτηθεί για την προσοχή που δίνουν οι μετανάστες για την κόμμωσή τους, πράγμα που δεν συνηθίζουν να κάνουν για άλλα που αποτελούν και προϋπόθεση καλής συμβίωσης στην Αχαρνών στην οποία σε λίγα χρόνια θα μοιάζει με έναν οποιοδήποτε δρόμο σε χώρα του Πακιστάν.  

ΑΘΗΝΑ 07022020. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 35.