ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΝΟΣ ΤΖΙΤΖΙΚΑ

Από τις πιο ευχάριστες στιγμές στο χωριό είναι η παρακολούθηση της ζωής των χελιδονιών που έχουν κάνει φωλιά πάνω από την είσοδο του κάτω σπιτιού απέναντι ακριβώς από την λάμπα φωτισμού, πράγμα που μάλλον αποτέλεσε και την αιτία να φτιάξουν μια ολόκληρη λοξή σήραγγα από πηλό προκειμένου να αποφύγουν το φως το βράδυ. Με αυτή την επέκταση κάποιο τρόπο μας υποχρεώνουν να μένουμε στην αυλή αρκετή ώρα όταν είναι καλός ο καιρός, στα σκοτεινά, να μην ενοχλούνται ειδικά τις ημέρες που κλώθουν τα αυγά τους.

Θα μπορούσαν να είχαν εγκαταλείψει τη φωλιά εξαιτίας της λάμπας αλλά φαίνεται πως μας συμπαθούν πολύ και επιμένουν να διατηρούν τη σχέση μας πολλά τώρα καλοκαίρια. Δεν είναι βέβαιο ότι πρόκειται για το ίδιο ζευγάρι που έρχεται και φωλιάζει κάτω από τη βεράντα μας πάνω από 20 χρόνια, αλλά σίγουρα πρέπει να έχουν κάποια σχέση με τα πρώτα που έφτιαξαν φωλιά εκεί. Με κάποιο τρόπο πιστεύω, τα χελιδόνια μεταφέρουν πολλές πληροφορίες από τη μια γενιά στην άλλη κι έτσι η φωλιά τους μπορεί να θεωρηθεί ως το λίκνο μιας δυναστείας που δεν ξέρουμε από πότε και από ποια ξεκινάει.

Προς ανταπόδοση δε των φιλικών αισθημάτων μας, αυτά φροντίζουν να μην τους πέφτει καμιά κουτσουλιά στην αυλή ενώ τα άλλα που φωλιάζουν σε ένα παραγκάκι, ήδη έχουν παράγει έναν κουβά κοπριά, πολύτιμη για τις ντομάτες. Την ευγένεια τους δε φαίνεται πως εκτιμούν πολύ και οι γάτες της μάνας μου οι οποίες ενώ δεν αφήνουν τίποτα να τους ξεφύγει δεν σηκώνουν καν το κεφάλι όταν βλέπουν τα χελιδόνια να πηγαινοέρχονται στη φωλιά και αυτό σίγουρα το καταλαβαίνουν τα πουλιά και δεν ανησυχούν.

Το ζευγάρι αυτές τις ημέρες πετάει συνέχεια και μεταφέρει έντομα στους νεοσσούς που είναι χωμένοι στο βάθος της φωλιάς και τους ακούμε να τσιρίζουν συνέχεια. Δεν ξέρουμε πόσα είναι αλλά βλέποντας το τρέξιμο των γονιών τους για να τα θρέψουν καταλαβαίνουμε πως πρόκειται σίγουρα για μια πεντάδα μπορεί και παραπάνω. Τον αριθμό τους θα μάθουμε όταν πετάξουν και τις πρώτες ημέρες μέχρι να συνηθίσουν την ζωή θα επιστρέφουν στη φωλιά να ξενυχτήσουν. Έτσι γίνεται κάθε χρόνο με τα χελιδόνια μας τα οποία πλέον τα θεωρούμε ως ένα κομμάτι της οικογένειας και νομίζω πως το καταλαβαίνουν κι αυτά και κάνουν τόσες και χαρές και φτερουγίσματα όταν μας βλέοουν.

Χθες όμως έγινε κάτι ασυνήθιστο. Μέσα από τη φωλιά ξαφνικά ακούστηκε ο ήχος ενός τζίτζικα! Τι είχε συμβεί; Τα χελιδόνια τον έπιασαν στον αέρα, όπως κάνουν εξάλλου με όλα τα έντομα, και τον μετέφεραν για τροφή στα μικρά τους. Όπως συνηθίζουν (και καταφέρνουν να μην μπερδεύονται) τα ταΐζουν ένα μετά το άλλο και σε κάποιο έπεσε ο τζίτζικας. Ωραίος μεζές για το χελιδονάκι αλλά μεγάλος για το στόμα του και πολύ σκληρός επίσης. Έτσι αφού ο τζίτζικας δεν βρέθηκε μέσα στο στομάχι του, άρχισε να τραγουδάει. Για να ξεχάσει την μοίρα που τον περίμενε; Από την τύχη να μη χωράει στο στόμα του μικρού ή ήταν τέχνασμα να παραπλανήσει τα χελιδονάκια και να βρει ευκαιρία να το σκάσει;

Όλα είναι πιθανά αλλά μετά από κάνα δεκάλεπτο ο τζίτζικας σταμάτησε το τραγούδι του και τα χελιδονάκια ησύχασαν μέχρι που ήρθαν οι γονείς με άλλο έντομο στο στόμα…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 20062020