ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΜΙΑΣ ΔΥΣΚΟΛΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Πάει περίπου ενάμιση μήνας αφότου έπαψα να δημοσιεύω κείμενα κάτω από τον γενικό τίτλο «Ημερολόγιον εκούσιου εγκλεισμού» και αναφέρονταν σε πράγματα και καταστάσεις που ζούσαμε στο χωριό μου το διάστημα όπου μας βρήκε η επιδημία και τα μέτρα που ακολούθησαν. Κείμενα που συνοδεύονταν και από φωτογραφίες του τόπου και δραστηριοτήτων στο μεγάλο χωράφι που επί δυο μήνες πάλευα να το κερδίσω από το δάσος που το έπνιγε και νομίζω πως τα κατάφερα και όσο έχω δυνάμεις ελπίζω ότι θα το καλλιεργώ και θα φυτεύω δέντρα και εύχομαι να προλάβω να χαρώ τους καρπούς τους.

Φυσικά όλο αυτό το διάστημα περιόρισα το  γράψιμο και κρατούσα μόνο σημειώσεις  γιατί το μεγαλύτερο ζήτημα με το χωράφι ήταν και παραμένει ο χρόνος και ο οποίος έχει να κάνει με το πόσο κρατάει η ημέρα και εξαρτάται και από τον καιρό. Όταν μάλιστα όλες οι εργασίες γίνονται από την αρχή και ο στόχος δεν είναι η μονοκαλλιέργεια αλλά μια ποικιλία αγαθών που θα αντιστοιχεί σε ικανοποιητικό  ποσοστό στην παραγωγή που  απαιτούσε η διατροφή μιας μέσης οικογένειας πριν από μισό αιώνα, τότε είναι που δεν φτάνει η ημέρα και συχνά παρακαλούσα να καθυστερήσει λίγο ακόμη ο ήλιος να προκάμω τις δουλειές.

Με λίγα λόγια, μπήκα εκουσίως σε ένα κύκλο παραγωγής μέσα στο χρόνο, αυτόν που γνώρισα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου σε ένα χωριό 200 κατοίκων με αυτάρκεια σχεδόν στο 80% των αγαθών για την επιβίωση και αρκετά έσοδα από το εμπόριο ξηρών καρπών (καρύδια, κάστανα) καθώς και φρούτων με κυριότερα τα κεράσια που έφταναν φορτωμένα σε ζώα ως τη Λαμία και την Καρδίτσα. Δεν νοσταλγώ εκείνη την εποχή, ούτε την ωραιοποιώ – ήταν δύσκολη και την θυμάμαι καλά και μου την θυμίζουν ακόμη οι λίγες ηρωίδες της που έχουν απομείνει στο χωριό. Ανατρέχω όμως σε αυτή και αναζητώ όλα εκείνα τα στοιχεία, αρχέγονα και πρωτογενή ως επί το πλείστον που πλούτιζαν κάθε σπίτι στο χωριό, έδεναν τα μέλη κάθε οικογένειας και στηρίζονταν αποκλειστικά στις δυνάμεις των ανθρώπων και της κοινότητας μέσα φυσικά από τις συνθέσεις και τις αντιπαλότητές της.  

Αυτό αχνοφάνηκε στη διάρκεια της επιδημίας ανάμεσά μας αλλά ήμασταν πολύ λίγοι και οι περισσότεροι αδύναμοι, σωματικά, ψυχικά και πολιτιστικά να το εξελίξουμε και να του δώσουμε μορρφή. Νομίζω όμως ότι ούτε και αν ξαφνικά γέμιζε (μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων) το χωριό και την επιστροφή πολλών αγχωμένων συγχωριανών θα καταφέρναμε να αναβιώσουμε εκείνη την παλιά κοινότητά μας με όλα τα καλά και τα κακά βεβαίως που την χαρακτήριζαν. Γιατί αν και με την εμπειρία της επιδημίας και τον φόβο των δυσκολιών που σίγουρα θα ακολουθήσουν, η ανάγκη όπως την έβλεπαν οι παλιότεροι για τη συνέχεια της ζωής είναι πλέον κούφια . Ούτε η πρόβλεψη για το αύριο, ούτε και η σκέψη να μείνει κάτι πίσω για την επόμενη γενιά ευδοκιμεί πλέον. Ότι καλό φύτρωσε αυτή την παγωμένη άνοιξη στο χωριό μας, έμεινε ανάμνηση των λίγων που ήμασταν εκεί.

Το κείμενο αυτό φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο μιας εισαγωγής σε μια σειρά άλλων κειμένων.

ημερολογιακής πάλι γραφής πάνω στα στοιχεία που έχουν χαθεί αλλά και σ’ εκείνα που εν μέρει έχουν τα έχουν αντικαταστήσει στα πλαίσια της χαμένης κοινότητας του χωριού μου αλλά και γενικότερα. Σε εκείνα τα στοιχεία τα οποία είτε ως ανάμνηση επηρεάζουν την τρέχουσα καθημερινότητα και σε όσα έχουν επιβάλλει καινούργιες συμπεριφορές οι οποίες τραγικά προσπαθούν να δημιουργήσουν μια αίσθηση κοινότητας…

ΥΓ. Διάλεξα να στολίσω αυτό το κείμενο μια φωτογραφία με κεράσια από την κερασιά της αυλής η οποία και εφέτος έδωσε πάλι όλες τις δυνάμεις της να γεμίσει τα κλαδιά της καρπό και τα κατάφερε. Δεν είναι από τις ντόπιες ποικιλίες, αυτές που ήταν πλούτος κάποτε για το χωριό έχουν χαθεί γιατί κανείς δεν φρόντισε να τις διατηρήσει και να φροντίσει τα δέντρα που ήταν κεφάλαιο για κάθε νοικοκυριό.  Απ’ αυτή την κερασιά (με υπόξινο καρπό και πολύ ευαίσθητο)  φτιάχνουμε κάθε χρόνο γλυκό κεράσι και το χρώμα τους μας θυμίζει τα παλιά, περίφημα καψιώτικα κεράσια τα οποία ελάχιστοι έχουν μείνει στο χωριό να τα θυμούνται. Του χρόνου δε ελπίζω να έχουμε και τους πρώτους καρπούς από κερασιές που έφερα από την Έδεσσα, σε μια προσπάθεια να βελτιώσω την παραγωγή του χωριού αλλά και να μου θυμίζει τους δεσμούς αγάπης που έχω αναπτύξει τα τελευταία χρόνια με αυτόν τον τόπο.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 16062020