ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΚΑΡΥΔΑΚΙ;

Με τόσα φρούτα που είχε το χωριό, επόμενο ήταν οι νοικοκυρές να φτιάχνουν και πολλά γλυκά κουταλιού. Με τα κεράσια πρώτα που ήταν άφθονα, τα κυδώνια επίσης και άλλα πολλά και τα οποία φύλαγαν στο βάζο για να γλυκάνουν τους επισκέπτες και φυσικά να επιβραβεύουν κάποια αγγαρεία που συνήθως μας έβαζαν να κάνουμε στα παιδικά χρόνια.

Όλες σχεδόν οι γυναίκες του χωριού έφτιαχναν γλυκά κουταλιού με τα φρούτα από τα χωράφια τους αλλά ανάμεσα σε όλες, κατά γενική ομολογία ξεχώριζε η θεία μου Θεοδώρα Τσιρώνη (το γένος Ποντικοπούλου) η οποία έφτιαχνε και τους καλύτερους μπακλαβάδες. Έμεινε στο διπλανό από το δικό μας σπίτι κι έτσι ήμουν από τους πρώτους που δοκίμαζα τα γλυκά της και ήταν η ίδια που συμβούλευε όλες τις γειτόνισσες σε αυτά τα πράγματα και όλες προσπαθούσαν να την φτάσουν αλλά καμία δεν κατάφερνε να τα κάνει όπως αυτή. Με την ευκαιρία να αναφέρω πως καλύτερο παντεσπάνι απ’ αυτό που έφτιαχνε η θεία Θοδώρα δεν ξανάφαγα και δυστυχώς πήρε την συνταγή μαζί της στους ουρανούς.

Ανάμεσα στα γλυκά κουταλιού ξεχώριζε για την γεύση του αλλά και για τις δυσκολίες που είχε για την επιτυχία του το γλυκό καρυδάκι και τέτοιο καιρό πολλές ήταν οι νοικοκυρές που τολμούσαν να αναμετρηθούν μαζί με σχετική πάντα επιτυχία. Πρώτα – πρώτα έπρεπε να προλάβουν το καρυδάκι στην ώρα του, τη στιγμή δηλαδή που δεν θα άρχιζε να σκληραίνει το εσωτερικό του. Γι’ αυτό έπαιρναν ένα από το δέντρο, το έκοβαν στα δύο και ανάλογα, ξεκινούσαν να μαζέψουν όσα ήθελαν ή περίμεναν κάποιες ημέρες να σφίξει. Ένα ζήτημα στην επιλογή του καρυδιού ήταν το μέγεθος, προτιμούσαν και αναζητούσαν μεγάλα καρύδια γιατί στην αισθητική αυτού του γλυκού κυριαρχούσε η άποψη να είναι μεγαλύτερο από το κουταλάκι. Μεγάλα όμως καρύδια (καραντάνες) έκαναν λίγα δέντρα του χωριού και απ’ αυτά μάζευαν άλλοτε με την άδεια του νοικοκύρη και άλλοτε κρυφά.

Μια τέτοια καρυδιά ήταν των Κουρκουμπαίων (Ποντικοπουλαίοι), στον πάτο του μεγάλου χωραφιού η οποία έκανε τα μεγαλύτερα και τα πιο τρυφερά καρύδια και κάποιες φορές θυμάμαι μου είχαν αναθέσει να μαζέψω ανεβαίνοντας στο δέντρο. Ήταν μια επικίνδυνη δουλειά το μάζεμα των καρυδιών από το δέντρο αλλά ήμουν ιδιαίτερα ευλύγιστος και σκαρφάλωνα ως τα ψηλότερα κλαδιά ενώ πάντα κάποιο έξτρα φιλοδώρημα με περίμενε για τον κόπο μου. Μια άλλη τέτοια καρυδιά είχαν οι Λουκοπουλαίοι στα σύνορα με τον κήπο που λέγεται Χρυσογελέϊκο και απ’ αυτή προμηθεύονταν καρύδια για γλυκό στη γειτονιά μας. Εξυπακούεται αυτός που μάζευε καρυδάκια από κάποιο ξένο δέντρο όπως τα προαναφερόμενα που τα έκανε μεγαλύτερα, φρόντιζε να δώσει στον ιδιοκτήτη του καρύδια όταν ωρίμαζαν ως ανταμοιβή. 

Το χλωρό καρυδάκι έπρεπε να ξεφλουδιστεί με προσοχή να μην έχει γωνίες, κάτι τέτοιο μείωνε την νοικοκυρά και αφού αυτή η δουλειά γίνονταν με προσοχή, το τρύπαγαν δυο – τρεις φορές με μια βελόνα και το έριχναν σε ένα κουβά με νερό. Εκεί έμεινε δυο – τρεις ημέρες με συνεχή αλλαγή του νερού να βγει η πίκρα και ο φόβος της νοικοκυράς ήταν μέχρι να ξεπικρίσει να μην γλιτσιάσει οπότε ήταν για πέταμα. Όταν τέλειωνε αυτή η διαδικασία, πασπάλιζαν τα καρυδάκια με ξηρό ασβέστη για να πιάσει κρούστα το γλυκό.

Δεν θυμάμαι πόσες ώρες το έβραζαν αλλά α αγωνία της νοικοκυράς για το πόσο ζάχαρη θα βάλει ώστε να δέσει σωστά ήταν κάτι που έδινα πάντα μεγάλη προσοχή. Στο σιρόπι αυτό έβαζαν και κανέλα ξυλάκι καθώς και γαρύφαλα. Όταν το ετοίμαζαν το έβαζαν σε ένα βάζο και το έκρυβαν στα πιο απίθανα σημεία του κατωγιού γιατί με αυτό στις γιορτές και τις επισκέψεις θα έδειχνε η νοικοκυρά την αξιοσύνη της και την τέχνη της και φυσικά, σε αυτό είχε πρόσβαση μόνο αυτή και όποιος άλλος επιχειρούσε να του βάλει χέρι ή κουτάλι καλύτερα, ήξερε τι τον περίμενε…  

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 18062020