ΜΙΑ ΑΝΩΔΥΝΗ ΠΤΩΣΗ ΑΠΟ ΚΕΡΑΣΙΑ

Η αγκούτσα, συνήθως από κλαδί κερασιάς που λυγίζει εύκολα είναι το πρωτόγονο εργαλείο που βοηθάει να φέρνουμε κοντά μας τα κεράσια από τα απόμακρα κλαριά που είναι και τα πιο ωραία και η σκάλα αλουμινίου απαραίτητη…

Σήμερα φάγαμε τα τελευταία κεράσια της φετινής χρονιάς και όλοι έχουμε να πούμε πως ήταν εξαιρετικής ποιότητας. Βέβαια δεν ήταν από τα παλιά κεράσια τα ξακουστά Καψιώτικα, αυτά έχουν ξεχαστεί αφού κανείς δεν φρόντισε τις παλιές κερασιές, αλλά από ποικιλίες Βοδενών (Εδέσσης) που πριν από πολλά χρόνια σε μια άλλη προσπάθεια για την ανάπτυξη της ελληνικής επαρχίας φύτεψαν στο χωριό και φαίνεται πως προσαρμόστηκαν πολύ καλά και καρπίζουν σχεδόν κάθε χρόνο. Εννοείται ότι καρπίζουν μόνο όταν βοηθήσει και ο καιρός και κυρίως αν δεν πάθουν καμιά ζημιά οι κερασιές από τον πάγο οι οποίες επιβιώνουν θαυμάσια  χωρίς υποστήριξη φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων. Παρ’ όλα αυτά  καταφέρνουν αυτά τα υπέροχα δέντρα να δημιουργούν από μόνα τους εξαιρετικούς καρπούς που μας ομορφαίνουν τη ζωή και μας γλυκαίνουν το στόμα τούτο τον καιρό στο χωριό που δεν υπάρχει άλλο φρούτο και μέχρι να ωριμάσουν τα κορόμηλα.  

Η έφοδος στη κερασιά με την βοήθεια μιας σκάλας αλουμινίου αρχίζει… Παλιότερα δεν χρειάζονταν καθόλου η σκάλα αλλά φαίνεται πως εγώ κόντυνα ή ψήλωσαν τα δέντρα…

Είναι μεγάλο κεφάλαιο οι κερασιές και τα κεράσια στο χωριό και δεν εξαντλείται με ένα ή δυο κείμενα. Ιδιαίτερα δε όταν εκτός από το μάζεμα των κερασιών έρχεται και η ώρα αυτά να γίνουν γλυκό μια εμπειρία που θα διαβάσετε σε επόμενη ανάρτηση. Δεν το είχα τολμήσει ποτέ στη ζωή μου αυτό αλλά φέτος είπα να μάθω και έμπλεξα στα δύσκολα. Πριν αρχίσουμε να κάνουμε γλυκό, χρεώθηκα το μάζεμα γιατί κανένας άλλος στο σπίτι δεν τολμά πλέον να ανέβει σε μια κερασιά ύψους 8 μέτρων (με σκάλα αλλά σε κάποια σημεία πρέπει να περπατήσει και πάνω στα κλαδιά). Παλιά ανέβαινα και σε δέντρα πάνω από 15 μέτρα -τόσο και περισσότερο ψηλές ήταν οι παλιές κερασιές εκείνης της εποχής- και έχοντας εκείνη τη μνήμη, το τόλμησα και μάλιστα στην κερασιά του γείτονα Πάνου Τσιρώνη γιατί στις δικές μας είχαν τελειώσει. Ύψωσα λοιπόν την αλουμινένια  συρτή σκάλα μέχρι το τελευταίο κλαδί της κερασιάς και άρχισα να μαζεύω με τη βοήθεια της αγκούτσας για να φέρνω κοντά μου τα κλαδιά και να αποφεύγεται έτσι ο κίνδυνος να σπάσουν.

Θέλει την τέχνη του το μάζεμα των κερασιών από ψηλά δέντρα και αυτά που είχα μάθει μικρός για το πώς γίνεται αυτό και κυρίως για την αντοχή που μπορεί να έχει ένα κλαδί, αποδείχθηκαν χρήσιμα

Τα κατάφερα μια χαρά στην πρώτη πλαστική σακούλα και πήρα δεύτερη. Την είχα γεμίσει κι αυτή σχεδόν οπότε ξαφνικά ένιωσα να είμαι στο κενό. Τι είχε συμβεί; Ο αέρας που φυσούσε δυνατός εκείνη την ώρα πήρε τη σκάλα ενώ πατούσα σε ένα κλαδί και δεν είχα πια που να στηριχθώ. Ένιωσα να πέφτω αλλά χωρίς να αφήσω τη σακούλα από τα χέρια με τα πολύτιμα κεράσια που είχα μαζέψει από τα κλαδιά της κορυφής πιάστηκα από ένα άλλο κλαδί και καθώς αυτό λύγισε μείωσε την ταχύτητα της πτώσης. Ήταν μια πρακτική που είχα μάθει από μικρός και το κάναμε τότε σαν πλάκα, να πέφτουμε δηλαδή από κάποιο δέντρο και να πιανόμαστε από τα κλαδιά και να προσγειωνόμαστε. Έτσι κατάφερα να πέσω στα μαλακά χωρίς να σπάσω τίποτα, μόνο ένα γδάρσιμο στο χέρι με έτσουξε ενώ τα κεράσια που ήταν στη σακούλα έγιναν πολτός. Η μάνα μου που με παρακολουθούσε μου έβαλε τις φωνές αλλά το γεγονός ότι δεν χρειάστηκε να  καλέσουν ασθενοφόρο να με μαζέψει, την έκανε να μονολογήσει ότι παρά τα χρόνια μου τα καταφέρνω με τα δέντρα μια χαρά. Ήταν μια εμπειρία πάντως που μάλλον δεν θα ξανασυμβεί γιατί κάτι μου είπε μέσα μου μετά πως ο καιρός για τέτοια κατορθώματα έχει περάσει ανεπιστρεπτί…

Η εμπειρία της πτώσης από μια κερασιά ενώ μάζευα κεράσια μου θύμισε χθες ότι ο καιρός για τέτοια κατορθώματα έχει περάσει αναπιστρεπτί και για να απολαμβάνουμε κεράσια πρέπει να υποχρεώσουμε με συνεχή κλαδέματα τα δέντρα να μην ψηλώνουν…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24062020