ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

 

Έχει επικρατήσει, όταν αναφερόμαστε στα βουνά το μυαλό μας να πηγαίνει σε κάποια που ξεχωρίζουν είτε από τη φυσική τους παρουσία, είτε από την ιστορία τους στο σώμα της ηπειρωτικής Ελλάδας και τα γνωρίζουμε, όσοι δεν έχουμε την απαραίτητη σωματική κατάσταση να τα ανεβαίνουμε από ωραίες φωτογραφίες κυρίως και από τις εμπειρίες άλλων που είναι περισσότερο εξοικειωμένοι και με καλή διάθεση μας τα περιγράφουν.   

Έτσι, όσοι παρακολουθούμε τις αναρτήσεις φίλων που ανεβαίνουν τα βουνά μείναμε έκθαμβοι από την ομορφιά των χιονισμένων βουνών της Κρήτης που είδαν και «πάγωσαν» με το φακό τα μάτια κάποιων φίλων και ακολουθήσαμε βήμα – βήμα το προσκύνημά τους στα Λευκά Όρη και τον Ψηλορείτη τις τελευταίες ημέρες του Μαρτίου.

Η τετραήμερη διάσχιση των χιονισμένων βουνών της Κρήτης, οργανωμένη από τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο,  (www.basecamp.gr ) δεν απευθύνονταν σε πολλούς και πραγματοποιήθηκε χάρη στην υποστήριξη φίλων από την Κρήτη που γνώριζαν τον τόπο και υποστήριξαν την ομάδα. Σε όσους δε συμμετείχαν προσέφερε ιδιαίτερες εμπειρίες καθώς τους προσέφερε μια ξεχωριστή θέαση του κρητικού τοπίου. Το ξεκίνημα έγινε από τα Χανιά και η κατάληξη ήταν στο Ηράκλειο, περιλάμβανε δε δυο διανυκτερεύσεις στα χιόνια.

Γράφει η Ντρογκάνα: «Η νύχτα ήταν κρύα, ο αέρας είχε σταματήσει να φυσάει, επικρατούσε ησυχία. Για λίγο πρόβαλα το κεφάλι μου έξω από την ζεστασιά του υπνόσακου και η ανάσα μου είχε κοπεί αντικρίζοντας έναν φωτεινό ουρανό γεμάτο με αστέρια, στο παιχνίδι τους να επισκιάσουν το φως του φεγγαριού. Ανατρίχιασα που τα μάτια μου αντίκριζαν τόση ομορφιά. Που ήμουν ευλογημένη και τυχερή. Που κάποιες τέτοιες στιγμές έδιναν ζωή στην ζωή μου. Η μέρα θα ήταν μαγική. Το βουνό αυτό είχε αποφασίσει να μας χαρίσει το πιο φωτεινό και λαμπερό του χαμόγελο. Μας περίμενε άλλη μια απαιτητική διαδρομή, όμως ξεχνούσαμε τον “πόνο” της προσπάθειας που απορροφώταν από την τόση ομορφια γύρω μας.

Λευκά Όρη… Όνομα και πράγμα. Μια απέραντη κυματισμένη θάλασσα απλωνόταν παντού, ως εκεί που έφτανε το μάτι μας. Ένα κατάλευκο τοπίο σε συνδυασμό με τον καταγάλανο ουρανό μαγνήτιζε το βλέμμα μας. Και εκεί πάνω, στην ψηλότερη τους κορυφή, στις Πάχνες, τα δάκρυα συγκίνησης θα πότιζαν κάποιες ώρες αργότερα το παγωμένο μου πρόσωπο…»

 

Βλέποντας τις φωτογραφίες που τράβηξε η Dragana Cejovic και διαβάζοντας κομμάτια από το ημερολόγιο που κράτησε, ένιωσα κι εγώ πως περπατάω σε ένα μοναδικό σημείο της Κρήτης και της γης ολόκληρης. Δεν φανταζόμουν έτσι τα Λευκά Όρη (Μαδάρες) και τον Ψηλορείτη καθώς το καλοκαίρι το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό. Οι Πάχνες, στη στέγη των Λευκών Ορέων με τις δεκάδες κορυφές άνω των 2000 μέτρων σκεπασμένες με χιόνι, χιόνι πολύ, παρθένο, σμιλεμένο από τον αέρα και στο βάθος του ορίζοντα το βαθύ μπλέ της θάλασσας δημιουργούσαν έναν σπάνιο συνδυασμό τοπίων στο κέντρο της Μεσογείου. Από τις κορυφές η θέα σε ολόκληρη την Κρήτη ήταν ένα πανόραμα και μια πρόκληση γνωριμίας με τον τόπο. Πέρα απ’ αυτό η ανάγνωση αυτού του τοπίου θέτει και πολλές ευθύνες για την προστασία του από οτιδήποτε στοχεύει την προσβολή του και την υποβάθμισή του.

Θέλησα με αυτό το σημείωμα να τιμήσω όσο μπορώ την ομάδα που διέσχισε τα χιονισμένα βουνά της Κρήτης και μας πρόσφερε ένα εξαιρετικό φωτογραφικό αφιέρωμα απ’ όσα είδαν και να θυμίσω την μοναδικότητά του, τόσο στον ελληνικό χώρο όσο και στον διεθνή.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος είναι γνωστός στο ευρύ κοινό ως αρχηγός της Εθνικής ομάδας ορειβασίας “HELLAS-EVEREST 2004” της πρώτης Ελληνικής αποστολής που κατάφερε να ανέβει στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου το Μάιο του 2004. Είναι ο δημιουργός και γενικός διευθυντής της «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΣΧΟΛΗΣ ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗΣ», του ταξιδιωτικού γραφείου «BASECAMP TRAVEL» και του ηλεκτρονικού καταστήματος ορειβατικού εξοπλισμού «BASECAMP TECH».

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 06042022