Η ΦΕΤΙΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΩΝ

 

Το αν υπάρχουν ή όχι καλικάντζαροι δεν με απασχολούσε και πολύ μέχρι σήμερα. Είχα αποδεχθεί, όπως όλοι οι συγχωριανοί εξάλλου πως αόρατες στρατιές απ’ αυτούς επέδραμαν τέτοιες ημέρες στο χωριό και έκαναν τον κόσμο άνω – κάτω και τους περιμέναμε να έρθουν μαζί με τα Χριστούγεννα. Αυτό μας βόλευε όλους καθώς δικαιολογούσαμε ένα σωρό πράγματα που συνέβαιναν γύρω μας, θεμιτά και αθέμιτα και δεν χρειάζονταν να ψάχνουμε πως και γιατί γίνονταν.

Φέτος όμως αποφάσισα να ψάξω περισσότερο τα πράγματα και με την βοήθεια της τεχνολογίας να δω τελικά πως και ποιοι είναι οι καλικάντζαροι. Για να τους πιάσω μάλιστα εν δράσει, έβαλα σε μια πόρτα στην αποθήκη μου στο χωριό μια αλυσίδα την οποία κλείδωσα και σε κρυφό σημείο τοποθέτησα μια κάμερα να γράψει ότι θα έβλεπε σαν έρχονταν και με την απληστία που τους κατέχει να αρπάξουν ή να μαγαρίσουν ότι βρουν μπροστά τους θα επιχειρούσαν να μπουν στην αποθήκη.

Και να που ο πειρασμός τους αποκάλυψε. Έσπασαν την αλυσίδα με ένα τροχό, που είχαν αρπάξει υποθέτω σε άγνωστη στιγμή, μπήκαν στην αποθήκη και φεύγοντας η κάμερα τους κατέγραψε να παίρνουν μαζί τους μια σούβλα για κοκορέτσι, ένα τσουβαλάκι κάρβουνα, μια σχάρα για μπριζόλες, μια μικρή αξίνα, μια τσουγκράνα και την μακριά σιδερένια σκάλα του σπιτιού που έχουμε να ανεβαίνουμε στα δέντρα και να κλαδεύουμε τις κληματαριές ή να μαζεύουμε κεράσια. Από την αποθήκη επίσης βγήκαν με μια σακούλα που περιείχε μάλλον ότι τους γυάλιζε.  

Καλά για τις σούβλες και τη σχάρα καταλαβαίνω, ήθελαν να ψήσουν τα βατράχια που τρώνε αφού τους αρέσουν όπως και το κάρβουνο γιατί είναι τεμπέληδες και δεν πάνε να κόψουν ξύλα αλλά τη σκάλα γιατί την πήραν; Έσπασα το κεφάλι μου να καταλάβω γιατί πήραν τη σκάλα. Υποθέτω πως την ήθελαν να ανέβουν στο τζάκι να κατέβουν μέσα στο σπίτι να ψάξουν ποιος ξέρει τι άλλο αλλά το θεωρώ απίθανο γιατί δεν χωράνε με τίποτα μέσα στην καμινάδα. Ειδικά η καλικατζαρίνες έχουν τέτοιο όγκο που αν φρακάρουν εκεί μέσα θα χρειαστεί να γκρεμιστεί τοίχος για να βγούνε. Για τους καλικάντζαρους ούτε λόγος, αυτούς που είδα πρέπει να ήταν τρίτης κατηγορίας και επειδή ήθελαν να δηλώσουν το κατόρθωμά τους, πήραν και την αλυσίδα με την κλειδαριά μαζί τους κι άφησαν την αποθήκη ανοιχτή.  

Έτσι μέσω της κάμερας που συνεχίζει να γράφει ότι συμβεί στην αυλή είδα επιτέλους τους καλικάντζαρους που μαγάρισαν την αποθήκη και άρπαξαν κάποια πράγματα και αύριο – μεθαύριο θα δημοσιεύσω και τις φωτογραφίες για να τους γνωρίσετε κι εσείς αλλά είμαι βέβαιος πως θα χάσετε κάθε ιδέα γι’ αυτούς…

Στη φωτογραφία: Πως ήταν η πόρτα της αποθήκης με την αλυσίδα με την κλειδαριά και πως την άφησαν, πιθανώς για να ρίξουν το βάρος όποιας απώλειας σε άλλους ή ακόμη και να την πουλήσουν γιατί κάτι τέτοια τα συνηθίζουν…   

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 30122023

ΜΝΗΜΗ ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΥΤΣΙΟΥΜΠΑ (1916 – 2023)

 

Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος στα ορεινά χωριά μας, είναι σαν να σβήνει ο ίσκιος από ένα μεγάλο δέντρο ή να ξεραίνεται μια πηγή του τόπου. Έτσι νιώθουμε όσοι ακόμη κρατάνε ζωντανή την σχέση μας με τα χωριά μας και μας πονάει γιατί μαζί με αυτούς τους ανθρώπους κλείνει ένα σπίτι στο οποίο δεν χρειάστηκε ποτέ κλειδί να το ανοίξουμε…

Ο λόγος για την Αλίκη Κουτσιούμπα (1916 – 2023) την πιο ηλικιωμένη μέχρι πριν από λίγες ημέρες γυναίκα της Ευρυτανίας (107 ετών)η οποία πήγε μετά από μια δεκαετία στον ουρανό να συναντήσει τον μπάρμπα Πάνο (1916 – 2012) με τον οποίο μαζί δημιούργησαν μια δυνατή πολυμελή οικογένεια. Χόρτασε δουλειά στα χωράφια, στα κοπάδια και στο σπίτι η κυρά Αλίκη αλλά δεν το έβαλε κάτω, κέρδισε τον αγώνα της ζωής.

Εκείνο που την χαρακτήριζε ήταν η μνήμη της, μέχρι την τελευταία στιγμή πριν κλείσει τα μάτια της θυμόνταν τα πάντα που έζησε, πολέμους, αντάρτικα, καταστροφές αλλά και χαρές, με κάθε λεπτομέρεια και ήταν πηγή πληροφοριών ενός αιώνα για την περιοχή.

Το μνημόσυνο για το 40ήμερο της Αλίκης Κουτσιούμπα θα γίνει αύριο, Σάββατο  30 στην Ανατολική Φραγκίστα όπου συγγενείς και χωριανοί θα θυμηθούν το πέρασμά της από τούτο το κόσμο και θα ανάψουν ένα κεράκι στη μνήμη όλων όσων έφυγαν για τον ουρανό της μικρής πατρίδας. Μιας πατρίδας που οι άνθρωποι συνεχώς λιγοστεύουν… 

ΑΘΗΝΑ, 29122023

 

ME ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΤΗ\Ο ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΣΠΕΡΧΕΙΑΔΑΣ

 

Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που τα Χριστούγεννα και οι γιορτές στο χωριό δεν είχαν κανένα νόημα για μένα καθώς και για την μικρή προσωπική οικογένειά μου. Και δεν είχαν κανένα νόημα γιατί για πρώτη φορά όσο βλέπω το φως του κόσμου έλειπε η μάνα από το σπίτι αφού πια φιλοξενείται εδώ και αρκετούς μήνες στο Γηροκομείο της Σπερχειάδας (ΜΕΡΙΜΝΑ ΓΗΡΑΤΟΣ ΣΠΕΡΧΕΙΑΔΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ & ΜΑΙΡΗ ΑΚΡΙΔΑ) για να είμαστε πιο ακριβείς αποτίωντας έτσι και την ελάχιστη τιμή που πρέπει στους ευεργέτες της Φθιώτιδας.

Δεν γίνονταν αλλιώς, η μάνα μου δεν μπορούσε να μείνει πια μόνη της στο χωριό και η ίδια εκτιμώντας το μέλλον της, όσο κι αν διαρκέσει αυτό, αποφάσισε να κλείσει ή ίδια την πόρτα του σπιτιού της, να πάρει λίγα απαραίτητα ρούχα και να περιοριστεί σε ένα δωμάτιο του γηροκομείου αρκούμενη πλέον στην φροντίδα των ανθρώπων εκεί. Ήταν η πρώτη φορά που από το 1942 που ήρθε, λόγω του θανάτου της μητέρας της από τις κακουχίες του πολέμου, κοριτσάκι από το Παλαιοχώρι στη Μεγάλη Κάψη ψυχοκόρη στους Παπαδοπουλαίους, που λείπει κι αυτή από το σπίτι που κράτησε ανοιχτό μέχρι τα περσινά Χριστούγεννα. Την βάρυνε ο θάνατος του πατέρα πριν από εννιά χρόνια αλλά αυτή δεν το έβαζε κάτω, μέχρι που απογοητευμένη και από το λιγόψυχο περιβάλλον της πήρε την μεγάλη απόφαση.

Δεν ήταν και εύκολο πράγμα ούτε γι’ αυτή, ούτε και για μένα ο εκούσιος ξεριζωμός της και είναι ένα θέμα που με απασχολεί σοβαρά - κάποια κείμενα θα διαβάσετε σύντομα σε ένα βιβλίο που ετοιμάζω. Βλέποντάς το ψυχρά και εκτιμώντας τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση, συμφώνησα να μεταφερθεί εκεί και να πηγαίνω να την βλέπω μια και περισσότερες φορές τον μήνα. Το χαίρεται, όπως και οι παρέα που έχει δημιουργήσει με τις άλλες γερόντισσες και γέροντες. Προχθές μάλιστα, παραμονή των Χριστουγέννων τους έκανα το εορταστικό γεύμα με την βοήθεια του εκλεκτού εστιατορίου της Μακρακώμης «Το Πυθάρι». Ως μνημόσυνο για τον πατέρα που αλλά και μια αφορμή να βρεθούμε όλοι μαζί σε ένα εορταστικό τραπέζι. Το χάρηκαν όλοι, ήπιαμε και λίγο κρασί για το καλό των ημερών και ευχηθήκαμε να είναι όλοι γεροί και δυνατοί και να ανταμώσουμε πάλι σύντομα.

Τα γράφω αυτά όχι να κοινοποιήσω μια προσωπική στιγμή, αλλά για να πω το πόσο χρήσιμο και λειτουργικό φάνηκε για μένα που είχα και την πλήρη ευθύνη της μάνας το Γηροκομείο της Σπερχειάδας. Ένα μικρό, όμορφο και σε ωραία τοποθεσία Γηροκομείο που έχτισε ο αείμνηστος Θανάσης Ακρίδας ο οποίος για πολλά χρόνια έδωσε μέσω της μεγάλης κλωστουφαντουργικής επιχείρησής του ψωμί σε εκατοντάδες εργαζόμενους σε όλη την περιοχή. Αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος σκέφτηκε και τους ανθρώπους που θα ήθελαν φροντίδα στα γηρατειά τους και ίδρυσε το Γηροκομείο το οποίο σήμερα λειτουργεί υποδειγματικά υπό την εποπτεία της Ιεράς Μητρόπολης Φθιώτιδας.

Ασφαλώς και το Γηροκομείο της Σπερχειάδας αποτελεί ένα σημείο αναφοράς για την Δυτική Φθιώτιδα, τόσο για τους ηλικιωμένους και ανήμπορους που φιλοξενεί αλλά και για όλη την κοινωνία της περιοχής και πραγματικά όλοι έχουν το νου τους στους τροφίμους του και το συντρέχουν σε όποια ανάγκη έχει. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι το έχουν υιοθετήσει και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτά τα πολύτιμα ιδρύματα. Όποιος θα ήθελε να συμμετάσχει στην μεγάλη αγκαλιά που δημιουργήσαμε γύρω από το Γηροκομείο της Σπερχειάδας μπορεί να απευθυνθεί στο 2236043200 και να ρωτήσει σε τι μπορεί να βοηθήσει.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 27122023

ΓΙΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥΣ

 

 Ημέρα των βουνών η χθεσινή και εκατοντάδες διαδηλωτές πραγματοποίησαν το απόγευμα συγκέντρωση στο Μοναστηράκι και πορεία προς το Σύνταγμα, με στόχο να υπενθυμίσουν στους συμπολίτες μας και κυρίως στο Κοινοβούλιο ότι η χώρα από άκρη σε άκρη βρίσκεται σε κίνδυνο και ήρθε η ώρα να δούμε τα πράγματα κατάματα.

 

 Η «πράσινη» λεγόμενη προσχηματικά ανάπτυξη διαλύει το σώμα της Ελλάδας, παραδίδει τεράστιες εκτάσεις γης σε αλλότρια και ύποπτα συμφέροντα, υποβαθμίζει περιοχές μοναδικού και ιστορικού κάλλους, ταπεινώνει τις κορυφές των μοναδικών βουνών μας με φαραωνικά έργα και φράζει τους ποταμούς αδιαφορώντας παντελώς για τις συνέπειες που θα υποστούν οι τοπικές κοινωνίες - όσες έχουν απομείνει μετά από αυτή την πρωτοφανή επίθεση των κερδοσκόπων εναντίον της ίδιας της χώρας.

 

Τα βουνά είναι η κορυφή του ζητήματος και η σωτηρία τους μπήκε στην πρωτοπορία εξαιτίας της ασυδοσίας του επενδυτικού συμπλέγματος ντόπιων και ξένων συμφερόντων για την ανάπτυξη αιολικών πάρκων, ήτοι ανεμογεννητριών καθώς και μικρών και μεγάλων υδροηλεκτρικών φραγμάτων προς παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Η υπόθεση, εξαιτίας της παθητικής, να μη πω αυτή τη στιγμή άλλο, στάσης των πολιτικών όλων δυστυχώς των παρατάξεων δεν προοιωνίζει τίποτα καλό.

 

Από την άλλη, οι αγώνες ενός μεγάλου αριθμού συμπολιτών μας έχει κατορθώσει να αποτρέψει βιομηχανικές εγκαταστάσεις σε πολλά βουνά και συνεχίζει μέχρι να σταματήσει αυτό το αίσχος αλλά η Πολιτεία, με διάφορα νομικά τεχνάσματα και με την συνεπικουρία αδίστακτων μηχανισμών καθώς και των ανυπόληπτων ΜΜΕ κατορθώνει να βρίσκει καινούργιους τρόπους να παρακάμπτει το δίκαιο της Φύσης και υποσκάπτει την συνέχεια του κόσμου.

 

Γι’ αυτό και η πορεία στην οποία συμμετείχαν οργανώσεις και ομάδες απ’ όλη την Ελλάδα - χαρακτηριστικό ήταν ότι πολλοί κρατούσαν πλακάτ με τα ονόματα των βουνών και ήταν σαν να έδιναν το παρόν τους αυτά στους δρόμους της Αθήνας. Φυσικά και καμαρώνουμε γι’ αυτό όσοι αγωνιζόμαστε για την σωτηρία των Αγράφων, το πανό ήταν στην κεφαλή της πορείας. Αγώνας που θα συνεχίσουμε μέχρι να αφεθούν τα Άγραφα και όλα τα βουνά όπως τα έφερε μέχρι τις ημέρες μας η Ιστορία…

 

ΥΓ. Το φωτορεπορτάζ (πρώτο μετά από χρόνια απομάκρυνσης από τα κοινά της πόλης) έχει ως στόχο να καταδείξει τον τρόπο που πολίτες απ’ όλη την Ελλάδα ενώθηκαν προς σε ένα σκοπό και την ανάγκη να υποστηριχθούν οι κινήσεις και οι πρωτοβουλίες τους. Πράγμα που μέσω αυτής της σελίδας καθώς και από το actimon.blogspot. com θα υποστηριχθεί με κάθε τρόπο. Ελάτε μαζί μας να σώσουμε τα βουνά και τα νησιά μας.  

 

ΑΘΗΝΑ, 12122023