Κάναμε μια στάση με το φίλο Χρήστο Καναβό, το δήμαρχο Αργιθέας σε ένα δρόμο στη Νέα Φιλαδέλφεια πριν ξεκινήσουμε σήμερα το πρωί για την Καρδίτσα. Κάπου πήγε αυτός για λίγο κι εγώ βγήκα από το αυτοκίνητο να χαζέψω λίγο σε ένα παντελώς αδιάφορο χώρο. Το πιο ενδιαφέρον ήταν ένας πανύψηλος κάκτος, βράχο νομίζω τον λένε, στην στενή αυλή μιας πολυκατοικίας και τον πλησίασα. Όντως ήταν τεράστιος, πάνω από τρία μέτρα με ωραία υγιή κλαδιά και απόρησα πώς έχει γλυτώσει από τον πάγο πριν από κάποια χρόνια. Φαίνεται πως έχει συνηθίσει στο κλίμα και την έβγαλε καθαρή εκείνο το φοβερό χειμώνα ή να τον σκέπασαν με κάτι.
Πλησιάζοντας είδα ανάμεσα σε ένα βαθύ αυλάκι του κορμού του ένα σαλιγκάρι κολλημένο γερά ανάμεσα στα αγκάθια και κατάλαβα πως μια βαθιά σοφία το οδήγησε εκεί που οι φυσικοί του εχθροί, τα πουλιά κυρίως, εμποδίζονται από τα σκληρά αγκάθια να το βλάψουν. Έτσι ήρθε στο μυαλό μου η σκέψη γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο και όλη τη ζωή μας περπατάμε ξυπόλητοι στα αγκάθια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου