ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΠΡΟΟΠΤΑ ΣΤΗΝ «ΤΡΙΛΟΓΙΑ»

 

Δεν γνωρίζω για ποιο λόγο φώτισαν τούτες τις ημέρες τα κτίρια της «Τριλογίας» στην Πανεπιστημίου με αυτό το γαλάζιο, ψυχρό φως και δεν είναι της στιγμής να πω αν είναι καλός ή όχι. Αυτό που είδα όμως απόψε, δηλαδή ΜΑΤατζήδες σε πλήρη εξάρτηση να παραφυλάνε πίσω από τις κολώνες των Προπυλαίων και αμέτρητους αστυνομικούς με στολή ή πολιτικά να έχουν ζώσει τα μνημεία και τα Εξάρχεια, είναι εικαστικά κάτι το πρωτοφανές για το κέντρο της πόλης. Εννοείται ότι όλες αυτές οι δυνάμεις της Αστυνομίας δεν βρίσκονται εκεί να φυλάνε τα φωτιστικά, όπως θα νόμιζε και ο κινέζος τουρίστας που έχει βρει τη φωτογραφική χαρά του στην Αθήνα τούτες τις ημέρες…

ΑΘΗΝΑ, 14112014

 

ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ…

Δεν πιστεύω και τόσο πολύ σε αυτά που λέμε θαύματα και κυρίως σε αυτά που λέμε «σημάδια» του Θεού και των λοιπών αγίων τα οποία ως συνήθως τα βλέπουν ορισμένοι υπερευαίσθητοι άνθρωποι, τα λένε έντρομοι στους άλλους και απ’ αυτούς δεν είναι λίγοι εκείνοι που τα αναγάγουν σε θαύματα και από εκεί και πέρα αναλαμβάνει ο κλήρος με τις γνωστές συνέπειες. Δεν θα μακρηγορήσω για να μπω κατευθείαν στο θέμα…

Πολλές φορές συμβαίνουν παράξενα πράγματα μετά το κλικ στο φωτογραφικό θέμα και ορισμένα απ’ αυτά μπορεί εύκολα να χαρακτηριστούν «θαύματα» και δεν είναι απίθανο να παραδεχτούμε πως μπορεί να είναι κι έτσι…

Σήμερα που κατάφερα να πάρω μια ανάσα, άνοιξα ένα αρχείο με φωτογραφίες που τράβηξα τις περασμένες μέρες στο χωριό και ανάμεσά τους κάποιες με το άσπρο, ανάμεσα στα έλατα εικόνισμα στη Μητσάρα και είδα σε μια φωτογραφία πως εκεί που έπρεπε να είναι γραμμένο το περίγραμμά του παρουσιάζεται μια μικρή ομίχλη ενώ σε μια άλλη, φαίνονταν πολύ καθαρά ανάμεσα στα έλατα. Η απόσταση που τραβήχτηκαν οι δυο φωτογραφίες δεν είναι παραπάνω από 10 μέτρα και οι συνθήκες φωτισμού ήταν οι ίδιες καθώς δεν είχε ήλιο εκείνη τη στιγμή που το φαινόμενο θα μπορούσε να αποδοθεί στις ακτίνες του ή στη σκίαση. Ούτε τις ρυθμίσεις της μηχανής άλλαξα (τραβάω πάντα στον αυτόματο) και το γεγονός με έβαλε σε υποψίες πως κάτι πρέπει να συμβαίνει με τη φωτογραφία αυτού του εικονίσματος καθώς σε καμία άλλη από τη σοδειά εκείνης της ημέρας δεν παρουσιάζει αυτή την ομίχλη που είναι γύρω από το ασβεστωμένο εικόνισμα.

ΥΓ. Δεν γράφω αυτό το σημείωμα για να πείτε «να το θαύμα», αλλά να μοιραστώ μαζί σας μια απορία και ενδεχομένως μια απάντηση απ’ όποιον γνωρίζει κάτι για το φαινόμενο αυτό στη φωτογραφία. Κάθε απάντηση, δεκτή….

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 10112014

ΕΝΑ ΑΓΡΙΟΓΟΥΡΟΥΝΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ

 

Κόβαμε προχθές στο χωριό μαζί με τον ξάδερφό μου Δημήτρη και τον γείτονα Νίκο Σαρόγλου τα ξύλα του χειμώνα κι εκεί που σκίζαμε με το αλυσοπρίονο ένα κούτσουρο βελανιδιάς εμφανίστηκε και στα δυο τεμάχια η μορφή ενός αγριογούρουνου με κάθε λεπτομέρεια εκτός από τους χαυλιόδοντες, πράγμα που σημαίνει πως ήταν θηλυκό. Συνηθίζεται να βγαίνουν διάφορα σχήματα στο εσωτερικό των ξύλων, πράγμα που έχει να κάνει με τις προσβολές των εντόμων, των ρόζων και των πληγών στα δέντρα αλλά τέτοιο σχήμα δεν έχω ξαναδεί. Σαν να φωτογράφισε κάποτε η βελανιδιά ένα αγριογούρουνο θέλοντας να κρατήσει την εικόνα του στο εσωτερικό του και η οποία θα σβήσει μαζί με τον πεθαμένο κορμό του δέντρου σε ένα τζάκι.

 

Κράτησα τα δυο ξύλα να θυμάμαι πως και τα δέντρα μπορούν να δεθούν κάποτε με πράγματα που βλέπουν και τους αρέσουν…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 13112014

ΦΥΛΛΑ ΜΟΥΡΙΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΤΣΙΓΚΟ

 

Οι μουριές είναι από τα οικόσιτα δέντρα εκείνες που βιάζονται περισσότερο απ’ όλα να ρίξουν τα φύλλα τους το φθινόπωρο και αυτά είναι που πλημμυρίζουν με κίτρινη πεθαμένη ύλη τις αυλές αλλά τα πεζοδρόμια των πόλεων όπου αυτά είναι τέτοια δέντρα φυτεμένα. Είναι δε από τη φύση τους, τα φύλλα της μουριάς πολύ λεπτά, σαν μεταξωτά θα λέγαμε και ευαίσθητα, και γι’ αυτό λιώνουν σχεδόν αμέσως ειδικά όταν αυτά μουσκέψουν από τη βροχή. Στην περίπτωση όμως που πέσουν πάνω σε καμιά στέγη και δεν τα πάρει κανένας αέρας τότε αυτά στεγνώνουν και καθώς χάνουν το λαμπερό κίτρινο χρώμα τους μένουν οι ιστοί και δεν απέχουν πολύ να μοιάζουν με σκουριασμένες φλούδες από μέταλλο...

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 11112014

ΕΝΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΗ ΓΗ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥ..

 

Είναι ανεξάντλητο το θέμα των μανιταριών που ανθίζουν τούτες τις ημέρες στα δάση και τα χωράφια της μικρής μου πατρίδας και για κάθε ένα μπορεί να γραφτεί κι ένα διαφορετικό κείμενο ακόμη και αν είναι του ίδιου είδους. Έτσι, για τούτο το άγνωστο (ξαναλέω για όσους δεν έχουν διαβάσει προηγούμενα κείμενα ότι δεν τα ξέρω πως τα λένε) είδος του αξίζουν λίγες λέξεις για τη δύναμη που έχει με το εύθραυστο και ντελικάτο κορμάκι του να σηκώσει, καθώς μεγαλώνει, ότι χώμα βρει από πάνω του για να δει κι αυτό λίγο τον κόσμο γύρω του μέχρι να λυγίσει μέσα σε λίγες ημέρες και ο κορμός του και να θαφτεί μαζί με τους σπόρους που στο μεταξύ πρόλαβε να κάνει κάτω από το ίδιο χώμα. Σε ένα αέναο παιχνίδι που θα μπορούσαμε να πούμε ανάστασης και ταφής και πάλι ανάστασης και ταφής αυτών των πλασμάτων στους αιώνες επί των αιώνων…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 10112014

ΑΥΤΟΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΣΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ…

Κλείνω σχεδόν δέκα μέρες στο χωριό και παρακολουθώ μέρα με την ημέρα το φθινόπωρο να έρχεται και να φωτίζει τα δάση με ζεστά χρώματα στα δέντρα. Η κακοκαιρία που έλεγαν στις ειδήσεις εδώ δεν μας απασχόλησε και πολύ, έβρεξε λίγο χθες και η σημερινή συννεφιά λειτούργησε σαν φίλτρο που δυναμώνει τα χρώματα και μια βόλτα στα παρατημένα χωράφια ήταν επιβεβλημένη αλλά πουθενά δεν αντάμωσα έναν άνθρωπο να αλλάξω μια κουβέντα. Γι’ αυτό προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στο κάδρο με τη βοήθεια του καθρέφτη στη στροφή του δρόμου που βγαίνει από το χωριό και πάει προς τη Μερκάδα...

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 08112014

ΕΝΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙ ΜΕ ΚΡΕΜΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑ…

 

Είπαμε δεν ξέρω τα μανιτάρια αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να ψάχνω στο δάσος και τα χωράφια και να τα βλέπω και όσα θεωρώ πως αξίζει τον κόπο να τα δείτε κι εσείς, σκύβω (εδώ φαίνεται πως περνάνε και τα χρόνια) και τα φωτογραφίζω. Έτσι λοιπόν στην σημερινή μου βόλτα στις Μητσιάρες, κάτι παλιά ωραία χωράφια στην πλευρά του χωριού προς τη Μερκάδα όπου τα περισσότερα δέντρα είναι καστανιές, είδα πολλά και ενδιαφέροντα μανιτάρια και τώρα σας στέλνω τη φωτογραφία ενός που μοιάζει σαν το καπέλο του να έχει περιχυθεί με μια παχιά κρούστα σοκολάτας, τόσο που με έκανε να μου τρέξουν τα σάλια. Δεν το άγγιξα καθόλου, παραμέρισα μόνο κάτι χόρτα που μου μπέρδευαν το φακό και το άφησα εκεί παρέα με κάτι άλλα του είδους του να προκαλούν με την ομορφιά τους…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 08112014

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ ΣΤΗ ΧΩΡΣΗ

Δεν είναι η Δυτική Φθιώτιδα και το χωριό στο μάτι της επερχόμενης κακοκαιρίας αλλά κι εδώ, από το πρωί πλάκωσε μια βαριά ομίχλη που περιόριζε πολύ την όραση και που και που κατά τη διάρκεια της ημέρας έβρεχε απαλά. Το γεγονός σε συνδυασμό με τον περιορισμό για τους γνωστούς λόγους των μετακινήσεων μου μακριά από το πατρικό σπίτι με απέτρεψε από τη βόλτα που είχα υποσχεθεί σήμερα στον εαυτό μου σε όλο το χωριό να βγάλω τις φωτογραφίες που ήθελα με το φθινοπωρινό χρώμα στα σπίτια και στους κήπους.

Κατάφερα όμως το απόγευμα σε ένα διάλειμμα της βροχούλας να πάω μια μικρή βόλτα προς τη Χώρση, το παλιό μεγάλο αλώνι του χωριού από τον παλιό δρόμο που κανένας δεν πατάει πλέον να δω το χωριό από ένα σημείο που μου αρέσει πολύ - από το παλιό εικόνισμα με τα μωσαϊκά που μου θυμίζει τα χρόνια προς τα τέλη της δεκαετίας του ’50 που άνοιξαν καινούργιο δρόμο που να περνάει από τη μέση του χωριού. Πάντα πηγαίνω εκεί όταν βρίσκομαι στο χωριό και πάντα εκεί μου έρχονταν ιδέες για κάτι που ετοιμάζω, αλλά σπάνια έβλεπα κανέναν συγχωριανό να περνάει με τα πόδια από εκεί γιατί στις εξοχές κάτω από το χωριό δεν πάει πλέον κανένας, αφού δεν καλλιεργείται απολύτως τίποτα και σε κάνα δυο μαντριά οι νοικοκυραίοι πηγαινοέρχονται με αυτοκίνητο. Σήμερα όμως είδα να βαδίζουν στο παλιό δρόμο όπως τα περασμένα χρόνια, γυρνώντας από ένα καινούργιο μαντρί όπως έμαθα, τρείς χωριανοί που δεν αντιλήφθηκαν την παρουσία μου και μου φάνηκε πως ξανάζησα μια στιγμή από τα πρώτα – πρώτα παιδικά μου χρόνια στο χωριό και σημείωσα την ώρα να ξαναπάω αύριο πιο ετοιμασμένος τεχνικά να «πιάσω» καλύτερα τη στιγμή για να το πιστέψω πως γίνεται ακόμη…   

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 07112014

 

ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ

Λόγω των ειδικών καταστάσεων τούτες τις ημέρες που είμαι στο χωριό περιμένοντας το αναπότρεπτο για τον πατέρα μου, δεν μπορώ και να απομακρυνθώ από το σπίτι και ως εκ τούτου, περπατάω μόνο στα κοντινά χωράφια, χωράφια που γνωρίζω εκατοστό το εκατοστό και το γεγονός με προκαλεί να βάλω από τώρα μπροστά την ανάστασή τους…

 

Λόγω του κλίματος λοιπόν αλλά και από το γεγονός ότι δεν υπάρχει πια και κανένας καρπός πάνω στα κλαδιά των δέντρων, κοιτάω χαμηλά στο έδαφος, όπου σε πάρα πολλά σημεία του αυτό τον καιρό ανθεί και καρπίζει ένας άλλος κόσμος, αυτός των μανιταριών σε κάθε είδος και ποικιλία. Δεν τα ξέρω πως τα λένε, δεν τα τρώω, δεν τα πειράζω γιατί αποτελούν ομορφιά στο δάσος και όταν μπορώ τα φωτογραφίζω να τα δείτε κι εσείς. Όπως αυτά που φύτρωσαν ομαδικά μέσα σε μια κουφάλα και αποδομούν κάθε χρόνο και από λίγο με τις ρίζες τους και τα υγρά τους αυτό  που ήταν κάποτε το κούτσουρο μιας τεράστιας ήμερης καστανιάς η οποία ξεράθηκε πριν από είκοσι χρόνια από μια αρρώστια. Με εντυπωσίασαν για την ντελικάτη, διάφανή εμφάνισή τους και περισσότερο για το θάρρος που είχαν να ψηλώσουν τα κορμάκια τους δίπλα στα σκληρά αγκάθια μιας πεσμένης στην ίδια κουφάλα ξερής κάψας που μεγαλώνουν τα κάστανα. Τέτοιο θάρρος από τέτοια ευαίσθητα πλάσματα δεν έχω ξαναδεί και θα ήθελα ομολογώ, να είχα τον τρόπο και την υπομονή να δω σε πόσα χρόνια θα καταφέρουν τελικά να λιώσουν εντελώς το σκληρό ξύλο της καστανιάς…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 06112014

ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΛΙΠΑΣΜΑ

 

Άρχισαν να στρώνουν το έδαφος οι βελανιδιές στη μικρή μου πατρίδα με σωρούς από χρυσά φύλλα καθώς τα ρούχα που φόρεσαν από την άνοιξη ως τούτες τις ημέρες είναι περιττά στον μεγάλο ύπνο τους του χειμώνα. Αυτό το χρυσάφι θα αφήσουν λίγες μέρες να ομορφύνει τη γης τα λογής – λογής σκουλήκια, τα έντομα και τέλος οι μύκητες θα αναλάβουν να το κάνουν λίπασμα που θα θρέψει τη βελανιδιά τον επόμενο χρόνο και να δυναμώσουν τα καινούργια φύλλα που θα πέσουν κι αυτά με τη σειρά τους το επόμενο φθινόπωρο να γίνουν λίπασμα για να θρέψουν το δέντρο τη χρονιά που ακολουθεί. Έτσι γίνεται ανά τους αιώνες με τα φύλλα των δέντρων, ανεξάρτητα αν αυτά είναι χρυσά, μπακιρένια ή στο χρώμα του τσίγκου και η ζωή δεν σταματάει στην πρώτη φυλλοροή …

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 04112014

ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΠΟΥ ΠΑΤΑΜΕ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ…

 

Δεν ξέρω πως το λένε και τούτη τη στιγμή δεν έχει σημασία η αναζήτηση του ονόματός του, δεν γνωρίζω αν είναι βρώσιμο ή όχι, υποψιάζομαι πως μπορεί να έχει δηλητήριο για να εμποδίζει όποιο πλάσμα τολμήσει να το βάλει στο στόμα του ή απλά τούτο να είναι μια ιδέα που να απωθεί όποιον και ότι το επιβουλεύεται. Όπως και να έχει, τούτο το μοναχικό, δειλό μανιτάρι που είδα σήμερα κάτω από μια πυκνή συστάδα βάτων (και άλλα πολλά που θα έρθει η σειρά τους να τα δείτε) δεν ήταν για μένα παρά μια υπενθύμιση, της ζωής που φυτρώνει σε απίθανα μέρη και ομορφαίνει το δάσος και τον κόσμο για λίγες ώρες ή μέρες, όσες το είδος του είναι ταγμένο να ανθίσει. Ας προσέχουμε λοιπόν που πατάμε για να υπάρχει και αυτών των ταπεινών πλασμάτων η ομορφιά στον κόσμο…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 04112014

 

ΕΝΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Υποθέτω πως όλοι θα έχετε παρατηρήσει πως φέτος ο καιρός στη χώρα έχει αλλάξει, όχι δραματικά όπως λένε καμιά φορά στα δελτία των ειδήσεων να δημιουργούν εντυπώσεις, αλλά κάπως οι εποχές φέτος μπλέχτηκαν μεταξύ τους. Έτσι σημειώθηκαν περισσότερες βροχοπτώσεις το καλοκαίρι (στην ορεινή Ελλάδα μπορώ να πω με βεβαιότητα) και κατά τους μήνες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο επικράτησε μια ήπια καλοκαιρία μέχρι πριν από λίγες ημέρες που κρύωσε ο καιρός αλλά προς μεγάλη πικρία των τηλεδημοσιογράφων δεν χάλασε τόσο που να γίνεται είδηση για να ανεβάσουν την θεαματικότητα.

Μια συστάδα ποικίλων δέντρων στην άκρη του παρατημένου χωραφιού που καλέιται Παναϊτέικα...

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να αργήσει πολλές ημέρες να έρθει το φθινόπωρο και τα δέντρα, ήμερα και άγρια στη Δυτική Φθιώτιδα όπου και βρίσκομαι αυτό το διάστημα, να μην έχουν φορέσει ακόμη τα χρώματα του φθινόπωρου και να στέκουν αμήχανα μπροστά σε αυτή την ανωμαλία του κλίματος. Η καθυστέρηση του καιρού λένε όσοι παρατηρούν τα καιρικά φαινόμενα, ήτοι άνθρωποι δεμένοι με την ύπαιθρο, είναι περίπου μια εβδομάδα με δέκα ημέρες. Έτσι, ενώ θα έπρεπε να έχουν κιτρινίσει τα φύλλα από τις βελανιδιές και οι καστανιές στις πλαγιές του Τυμφρηστού και της αντικρινής Οίτης, εντούτοις παραμένουν χλωρά σαν να είναι ακόμη καλοκαίρι και μόνο ορισμένα από αυτά έχουν προχωρήσει ως παραφωνία, σε μια αυτανάφλεξη θα έλεγα, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι ήδη το ημερολόγιο γράφει κιόλας δεύτερη ημέρα του Νοεμβρίου.

 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 02112014

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ

Συμπληρώνονται τούτες τις ημέρες 15 ολόκληρα χρόνια από την μεγάλη ημέρα, στο ωραίο πανηγυράκι των Ταξιαρχών στο Μάραθο (Μύρεσι), ήταν που ανέβηκα για πρώτη φορά στ’ Άγραφα και άρχισα να μαζεύω ένα υλικό, φωτογραφίες, περιγραφές, σημειώσεις για μια έκδοση ισάξια του μεγέθους αυτού του μοναδικού τόπου και με τίτλο «Τα Άγραφα των Χρωμάτων» και μέχρι σήμερα ομολογώ πως ακόμη θεωρώ μου λείπουν πράγματα για να κάτσω κάτω και να αρχίσω να δουλεύω αλλά δεν χωρούν πλέον άλλες αναβολές…

'Eτσι λοιπόν, παράλληλα με την τακτοποίηση αυτού του αρχείου και με ότι άλλο μπορώ ακόμη να κάνω στη λίγη δουλειά που έχει απομείνει, θα αρχίσω να σας γνωρίζω μέσα από τις «Μικρές Πατρίδες» τακτικά ορισμένα σημεία από τ’ Άγραφα και την Ευρυτανία που ενδεχομένως δεν γνωρίζεται με στόχο να τα μάθετε και εξοικειωθείτε με τον τόπο, την ιστορία του και τους ανθρώπους του. Γι’ αυτό και σήμερα χαιρετίζουμε μαζί την αρχή του Νοεμβρίου με μια ωραία εικόνα από το φθινόπωρο στα Άγραφα και συγκεκριμένα από τον Αϊ-Λιά των Μεγάλων Βραγκιανών που είχαμε επισκεφθεί εκείνες τις ημέρες με τον καλό φίλο Σωτήρη Τσιώλη και τον αδερφό του. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 01112014