ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΛΑΔΕΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ

Είναι μια πρόκληση η σκυτάλη -επί του προκειμένου το ψαλίδι του κλαδέματος- να περάσει από τα χέρια της μάνας μου στα δικά μου και να συνεχίσει τούτο να αποτελεί το εργαλείο που θα βοηθάει την εξέλιξη του αμπελιού και να μη προκαλεί βάσανο και πηγή τραυμάτων στο σώμα του που μπορεί να το ταπεινώσουν, ενδεχομένως ανεπανόρθωτα.

Είναι μια τέχνη το κλάδεμα που δεν μαθαίνεται στα θρανία αλλά επί τόπου, και προϋποθέτει, μακρόχρονη εμπειρία προπαντός δε, διάλογο ανάμεσα στον άνθρωπο και το αμπέλι. Πρέπει δηλαδή ο κλαυδευτής να καταλαβαίνει τη γλώσσα του κλήματος και να κατανοεί ακριβώς τις ανάγκες του και μετά να ακουμπήσει πάνω στο σώμα του το κλαδευτήρι έτσι ώστε το κλάδεμα να το ωφελήσει και τούτο να αποτελέσει πηγή καρποφορίας. Τούτο βέβαια γίνεται καλύτερο αν ο κλαυδευτής είναι ο ίδιος που έχει πριν από χρόνια φυτέψει το κλήμα και το έχει επί πολλά χρόνια το παρακολουθήσει να μεγαλώνει και να εξελίσσεται σε αμπέλι η κρεββατίνα, όπως συνηθίζουν στο χωριό μου.

Ομολογώ πως δεν ασχολήθηκα ποτέ με το κλάδεμα των αμπελιών ή των δέντρων, το έκανε και μεγάλη μάλιστα επιτυχία όσο ζούσε ο πατέρας μου και τώρα που δεν είναι εκεί να συνεχίσει, το κλαδευτήρι πήρε θαρραλέα η μάνα μου η οποία σιγά – σιγά παραμερίζει τη λύπη της και αναλαμβάνει , όσο της επιτρέπουν οι δυνάμεις της, να συνεχίσει κάποιες υποχρεώσεις απέναντι στα χωράφια, τα δέντρα και τα κλαριά. Υποχρεώσεις που δεν χωρούν αναβολή γιατί η άνοιξη που έχει αναλάβει στον ετήσιο κύκλο να προωθήσει την καρποφορία, βιάζεται να παραδώσει στο καλοκαίρι και δεν δικαιολογεί καμία καθυστέρηση, είτε αυτή πηγάζει από πόνους στο κορμί, είτε από την καρδιά γιατί αν μέναμε σε αυτά, ίσως η ζωή μας να ήταν ένας διαρκής και σκοτεινός χειμώνας… 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 16042015