Από τη μικρή μου πατρίδα, Μεγάλη Κάψη Τυμφρηστού,
λόγω της ανατολικής θέσης της, δεν βλέπουμε το Βελούχι (Τυμφρηστός), το έχουμε
στην πλάτη μας, νοιώθουμε την ανάσα του και πιάνουμε στον αέρα τον καιρό του.
Αντιθέτως, όσοι ζουν δυτικά του βουνού, μέσα στην Ευρυτανία δηλαδή με τη μοναδική
θωριά του ξημερώνουν, με την έγνοια τι καιρό θα φέρουν οι κορυφές του
πλαγιάζουν το βράδυ και όλοι βεβαίως καμαρώνουν πως ζουν στη σκιά του.
…
Όταν ταξιδεύω από το χωριό προς την
Ευρυτανία, η πρώτη εικόνα που Βελουχιού που βλέπω είναι καθώς βγαίνουμε από τη
σήραγγα στη στροφή απέναντι από την Λάσπη (Άγιος Νικόλαος) και του στέλνω ένα
χαιρετισμό, να στέρξει και τούτο το ταξίδι στον αγαπημένο μου τόπο και το βουνό
πάντα με προσέχει καθώς με βλέπει να το καμαρώνω απ’ όλες τις μεριές της Ευρυτανίας
και να το φωτογραφίζω από κάθε κορυφή που πατάω. Φέτος μάλιστα έχω προγραμματίσει
να κλείσω έναν ακόμη μεγάλο κύκλο περιπλανήσεων στην Ευρυτανία και τα Άγραφα για
να συμπληρώσω το έργο που έχω ξεκινήσει πριν από 20 χρόνια και πρέπει να το
τελειώσω γιατί και τα χρόνια μαζεύουν και οι δυνάμεις λιγοστεύουν. Γι’ αυτό, αυτός
ο πρώτος χαιρετισμός του Τυμφρηστού από ευρυτανικό έδαφος, είχε μεγαλύτερη
σημασία και οι κορυφές του βουνού μου το ανταπέδωσαν μ’ ένα λαμπερό ανοιξιάτικο
χαμόγελο…
ΑΘΗΝΑ, 22042015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου