Ο καιρός ήταν που εμπόδισε φέτος τη φύση να ανοίξει φέτος τα
πανιά της και στα βουνά και μόνο κάτι αγριοκορομηλιές εδώ κι εκεί στα
παρατημένα χωράφια ήταν αυτές που με την ανθοφορία τους – σαν έρμες βαρκούλες με
άσπρα πανιά στο άγριο δάσος έμοιαζαν και τούτο δεν είναι μεταφορά.
Φέτος λόγω των ειδικών συνθηκών του Πάσχα στο χωριό, είχα
περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου να παρατηρήσω πως στα χρόνια που γνωρίζω τον
τόπο, το δάσος αγρίεψε και κατέλαβε σχεδόν όλα τα χωράφια που καλλιεργούνταν
κάποτε και τούτες τις ημέρες ξεχώριζαν από το όργωμά τους. Στις άκρες αυτών των
χωραφιών άρεσε και κι εκεί ευδοκιμούσαν οι αγριοκορομηλιές, πιθανόν επειδή αυτά
τα κλαριά βρίσκονταν ένα βήμα πριν ή μετά την εξαγρίωση του είδους τους ή γιατί
περίμεναν τον άνθρωπο που με τα σύνεργά του θα τις εμβολίαζε και θα τις ημέρωνε.
Όχι βέβαια γιατί οι καρποί των ήμερων κορομηλιών είναι καλύτεροι από εκείνων
των αγρίων αλλά επειδή δίνονταν έτσι η δυνατότητα να έχει μια μεγαλύτερη ποικιλία
καρπών καθώς οι χυμοί τους μπορούσαν να γίνου δαμάσκηνα, μπαρδάκια και ένα σωρό
άλλα εύγεστα δώρα του δέντρου.
Επελαύνοντος λοιπόν του δάσους και μη υπαρχούσης άμυνας ή
ανάγκης πλέον από μέρους των ανθρώπων, οι αγριοκορομηλιές περιορίστηκαν και
σχεδόν εγκατέλειψαν τον αγώνα να προσπαθούν με την ανθοφορία τους να
προσελκύσουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων και να διατηρήσουν το επίμαχο σύνορο
μεταξύ του ήμερου τόπου και του άγριου δάσους…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 13042015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου