Επιστρατεύοντας και παραφράζοντας λιγάκι τη γνωστή, διδακτική
παροιμία για να αποδώσω καλύτερα το θέμα που ακολουθεί, σας πληροφορώ ότι η
ελληνική ύπαιθρος, αν όχι όλη αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της ημιορεινής ζώνης και της
ορεινής βεβαίως έχει κυριευθεί από το άγριο – ήτοι την άγρια φύση και αυτό δεν
έχει να κάνει μόνο με τη βλάστηση αλλά και τα άγρια ζώα και τούτο διαπιστώνεται
ιδιαίτερα τη νύχτα που μειώνεται αισθητά η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στους επαρχιακούς
δρόμους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώ στις διαδρομές μου στη
Δυτική Φθιώτιδα ζαρκάδια στο δρόμο τη νύχτα, κάτι που πριν από δέκα χρόνια
φαίνονταν απίστευτο γιατί οι πληθυσμοί τους ήταν περιορισμένοι και
κυκλοφορούσαν μόνο στις παρυφές της αλπικής ζώνης των βουνών. Και τούτο
εξαιτίας των κοπαδιών που έβοσκαν εκεί ψηλά αλλά και των ποικίλων δραστηριοτήτων
των ανθρώπων στο δάσος και στο βουνό. Τα τελευταία όμως χρόνια, μετά την πλήρη
εγκατάλειψη της υπαίθρου όλος ο τόπος γέμισε από αγριογούρουνα, λύκους,
ζαρκάδια ενώ ιδιαίτερη αύξηση παρατηρείται και στους πληθυσμούς των κουναβιών,
των αλεπούδων και των ασβών καθώς και των τρωκτικών τα οποία λυμαίνονται την
όποια παραγωγή των δέντρων σε καρύδια και κάστανα.
Τούτο αποτελεί πονοκέφαλο για τους λίγους εναπομείναντες
στα χωριά που πασχίζουν να ζήσουν με τη μικρή παραγωγή των δέντρων τους και
είναι ένα ζήτημα που δεν αντιμετωπίζεται εύκολα καθώς ούτε οι κυνηγοί
ασχολούνται με αυτά τα είδη γιατί δεν σπαταλούν φυσίγγια να σκοτώσουν ποντίκια
των δέντρων και κουνάβια ενώ ο περιορισμός των καρποφόρων στις εξοχές ωθούν τα τρωκτικά να
πλησιάζουν περισσότερο τους οικισμούς όπου διατηρούνται ορισμένα από αυτά. Με
λίγα λόγια, όποια παραγωγή πλέον είναι στο έλεος των άγριων ζώων και ανάμεσά τους
φυσικά και συμπεριλαμβάνονται και τα ζάρκάδια παρά την ευγενική τους παρουσία.
Τα ζαρκάδια βέβαια δεν μπαίνουν ακόμη μέσα στους κήπους
των χωριών αλλά έχουν καταλάβει και βοσκάνε, μέρα και νύχτα όλα τα παλιά χωράφια
ακόμη και σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων από τα χωριά και ξεδιψάνε σε τίποτα παρατημένες
στέρνες και αυλάκια ενώ είναι τα μόνα ζωντανά που χρησιμοποιούν τα παλιά
μονοπάτια και τις λεγόμενες γιδόστρατες για να πηγαίνουν από το ένα μέρος στο
άλλο και καμιά φορά τυχαίνει να βρεθούν και στον δρόμο, όπως στην περίπτωσή μας
προχθές και τότε η συνέχειά τους εξαρτάται και από τον πολιτισμό και την
παιδεία του οδηγού…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Έτσι όπως ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μας το
νεαρό ζαρκάδι, επόμενο ήταν η φωτογραφία να βγει κουνημένη. Σας πληροφορώ όμως και
καλύτερη να έβγαινε, κάτι θα έκανα και θα τη χάλαγα γιατί ορισμένοι που δεν
τηρούν τους κανόνες του κυνηγιού ξέρουν κάθε σημείο του τόπου και παραμονεύουν
γιατί ξέρουν πως κάπου εκεί κοντά βόσκει το ζώο οπότε καταλαβαίνετε τη συνέχεια
του θαύματος…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 03092015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου