ΕΝΑΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ…

Από τις πρώτες φωτογραφίες της ζωής μου, στη βάφτιση. Τότε συνήθιζαν ακόμη και στα χωριά να φοράνε φουστανάκια και στα αγοράκια πιθανόν για να ξέρουν απ' αυτά όταν γίνουν τσολιάδες. 

Έξι μηνών με τη μάνα μου στο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα. 

Η φωτογραφία τραβηγμένη από πλανόδιο φωτογράφο. 

Έφθασα σήμερα στην κορυφή της ηλικίας και επόμενο είναι από εδώ και πέρα να αρχίσει το κατέβασμα αλλά τις άλλες κορυφές, των βουνών, θα συνεχίσω να τις ανεβαίνω όπως και τις περιπλανήσεις στα νησιά και τους κάμπους δεν πρόκειται να σταματήσω μέχρι να έρθει η μεγάλη ώρα του μαζέματος στο σπίτι να κάνω τους απολογισμούς της ζωής…

Λέω κορυφή, γιατί σήμερα μετράω τα 58 – αριθμός που θυμίζει και την ημερομηνία γέννησής μου, το σωτήριον και πολλά υποσχόμενο για την μεταπολεμική γενιά έτος 1958. Μια απλή χρονολογία είναι αλλά για μένα αλλά και πολλούς της ίδιας γενιάς έχει μια άλλη σημασία καθώς φέτος που συμπληρώνουμε αυτό το έτος ηλικίας και εφόσον είχαμε αρχίσει να δουλεύουμε πριν από το 1982 (εγώ από το 1978 έβαλα τα πρώτα ένσημα) μπορούσαμε να πάρουμε σύνταξη. Τούτο ήταν βέβαιο μέχρι πριν από λίγα χρόνια αλλά όπως το έφεραν τα πράγματα, η συνταξιοδότηση μεταφέρεται στις ελληνικές πολιτικές καλένδες, κατάσταση που στεναχωρεί πολύ τους περισσότερους αλλά το πρέπει να το εμπεδώσουμε πως τα λογής στραβοπατήματα μιας εποχής εδώ όλα πληρώνονται.

Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από την στεναχώρια της κατάστασης αλλά βρίσκω εξαιρετικά προκλητική την περίπτωση να αρχίσω μια καινούργια ζωή, αν όχι ως έφηβος και πρωτάρης στην κοινωνία, να βάλω στόχο τώρα να πάρω άλλη σύνταξη μετά από 35 χρόνια, στα 93 ας πούμε και έτσι να κατακτήσω ένα ρεκόρ καθώς η ασάφεια για το μέλλον δεν μου δίνει άλλες επιλογές. Μέχρι τότε, το σωτήριο  έτος 2051 σας παρακαλώ δεν ξαναμιλάμε για σύνταξη και θα συνεχίσουμε να σβήνουμε όσα κεράκια ακριβώς μαρτυρούν τα χρόνια μας…   

ΑΘΗΝΑ, 15012016