ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΣΙΩΠΗΛΗ ΑΡΓΙΘΕΑ

Η πρώτη εντύπωση της Αργιθέας στην κατάβαση από τον Τύμπανο είναι πως μπαίνουμε 

σε μια περιοχή στην οποία η παρουσία των ανθρώπων είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Μπαίνοντας ο νέος χρόνος επιχείρησα ένα ταξίδι στην Αργιθέα, μαζί με τον Θανάση Καραγεώργο, αντιδήμαρχο αλλά κυρίως πολύτιμο φίλο, με σκοπό να προχωρήσω τα πράγματα που από καιρό ασχολούμαι και από τα οποία λίγα στοιχεία βλέπετε πολλές φορές στις δημοσιεύσεις του Ακτήμονα και κάποια στιγμή πρέπει να τα ολοκληρώσω.

Δεν ήταν όμως, όπως αποδείχθηκε ο κατάλληλος καιρός για κάτι τέτοιο, γιατί, η ελαφρά χιονόπτωση εκείνων των ημερών και ο ολικός παγετός που ακολούθησε έκαναν αδύνατες τις μετακινήσεις μας στους συνοικισμούς που με ενδιέφεραν και ήθελα να πάμε να συναντήσουμε κάποιους ανθρώπους που ήθελα να κάνω κάποιες συνεντεύξεις. Έτσι και επέστρεψα στη βάση μου πριν ενσκήψουν τα καιρικά φαινόμενα «Αριάδνη» και «Βίκτωρ» και θάψουν τον τόπο στα χιόνια και αποκλείσουν την Αργιθέα από τον έξω κόσμο.

Αυτός ήταν ο φανερός λόγος που έφυγα αλλά υπάρχει και ένας άλλος, πιο προσωπικός, αλλά δεν μπορώ να μην τον ομολογήσω: Με τρόμαξε η σιωπή που επικρατούσε παντού! Για πρώτη φορά, ένιωσα τόσο βαριά τη σιωπή ενός τόπου και τούτο οφείλονταν στην παντελή σχεδόν απουσία των ανθρώπων από πολλούς συνοικισμούς που έχω επισκεφτεί και γνωρίσει εδώ και 25 χρόνια σαν πρωτοπήγα στην Αργιθέα. Τι συνέβη αυτή  την περίοδο και έφυγαν οι άνθρωποι ή την θέση όσων πήγαν στον ουρανό δεν πήραν κάποιοι άλλοι, είναι μεγάλη κουβέντα, αφορά κι άλλες πολλές περιοχές της Ελλάδας και θα την ανοίξουμε άλλη στιγμή. Επί του παρόντος σημειώνουμε πως τα χωριά της Αργιθέας και να γεμίσουν κόσμο το καλοκαίρι και παροδικά την ζωντανέψουν με γιορτές και πανηγύρια, πάλι δεν θα αποκτήσει φωνή και τον ερχόμενο χειμώνα η σιωπή της θα είναι πιο βαριά μέχρι που θα έρθει και πολύ σύντομα μάλιστα, κάποια μέρα που ούτε και οι ίδιοι οι Αργιθεάτες δεν θα μιλούν γι’ αυτή ή θα αναφέρονται στις αφηγήσεις τους ως μια χαμένη πατρίδα που θα ζει στη μνήμη τους.

Είναι μελαγχολικά αυτά που γράφω αλλά αν δούμε ψύχραιμα την περίπτωση και με αφορμή τα τελευταία φαινόμενα του καιρού και τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν όχι μόνο στην Αργιθέα αλλά και σε ένα σωρό άλλες ανάλογες περιοχές της χώρας (ακόμη και στην περιούσια του κράτους Αττική) θα συμπεράνουμε πως η κατάσταση δεν είναι πια ανατρέψιμη.  Ακόμα και αν βρεθούν τα κεφάλαια για να ζωντανέψουν με έργα και υποδομές την περιοχή αυτό δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα -εκτός από τη χαρά των εργολάβων η οποία και αυτή θα είναι παροδική- αν δεν εμπνευστεί ο κόσμος, οι Αργιθέατες αλλά και άλλοι συνέλληνες που ταλανίζονται από τη φτώχεια να ξεκινήσουν να αναστήσουν την παρατημένη ύπαιθρο. Αυτή που πάνω της έσκυψε όλη η Ελλάδα μετά την τραγική δεκαετία  1940 – 1950 και απ’ αυτή έζησε, δυνάμωσε και ανάστησε τη χώρα αλλά κατόπιν εγκαταλείφθηκε στο σημείο να είναι σήμερα ένας απέραντος χερσότοπος.

Τα νερά της γης γίνονται κρυστάλινα σπαθιά που φοβίζουν τον διερχόμενο 

καθώς στάζουν στα πρόχειρα τούνελ πριν βγούμε στον Αχελώο.

- Επέλαξα την Αργιθέα γι' αυτό το μελαγχολικό, πρώτο σημείωμα του 2017, επειδή την γνωρίζω καλά όπως και τα υπόλοιπα Άγραφα και με αφορμή την έξαρση των φαινομένων του χειμώνα και της αδυναμίας των τοπικών αρχών και κοινωνιών να τα αντιμετωπίσουν, να ξαναμιλήσω για το θέμα της απόλυτης ερήμωσης που απειλεί τη χώρα με διαρκώς μειούμενες τις ελπίδες μου πως πρόκειται να δούμε κάτι αισιόδοξο να ανατέλλει... 

ΑΘΗΝΑ, 20012017