ΤΑ ΜΟΥΡΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΗΠΟΥ

Οι μουριές είναι από τα πιο διαδομένα δέντρα της πόλης καθώς αυτές μπορούν να κλαδευτούν βαθιά και να μείνουν κούτσουρα το χειμώνα αλλά το καλοκαίρι, είναι ικανές να τεντώσουν μέσα σε λίγες ημέρες τα κλαριά τους και να ρίξουν με τα πλατιά φύλλα τους σκιά σε ολόκληρο το δρόμο που είναι φυτεμένες. Αυτός είναι πάνω – κάτω ο λόγος που τις προτιμούσαν κάποτε να τις βάζουν στους δρόμους έχοντας υπ’ όψιν βέβαια πως είναι και εξαιρετικά λιτοδίαιτο δέντρο και οι απαιτήσεις του σε νερό είναι ελάχιστες. Στα θετικά του πάλι είναι και η τεράστια αντοχή που έχει απέναντι στη ρύπανση καθώς επίσης και στο ότι οι ρίζες τους καταφέρνουν να επουλώσουν πολύ γρήγορα τις πληγές που τους ανοίγουν τα συνεργεία όταν επισκευάζουν τα δίκτυα που είναι χωμένα κάτω από τα πεζοδρόμια. 

Στα αρνητικά αυτού του δέντρου όταν φυτεύεται στους δρόμους ήταν πάντα η καρποφορία γιατί πλημμυρίζουν από καρπό και όταν αυτός πέφτει από τα κλαριά της πατιέται από τους περαστικούς, γεμίζουν ζουμιά και γλιστράνε τα πεζοδρόμια ενώ οι μύγες κάνουν πανηγύρι. Για να αντιμετωπίσουν το ζήτημα διάλεγαν τις μουριές που θα φύτευαν να είναι στείρες καθώς αυτό το δέντρο έχει αυτό το προνόμιο. Αν δε τους ξέφευγε κάποια, τότε την έκοβαν αμέσως και την αντικαθιστούσαν με κάποια που δεν έκανε καρπό κι έτσι ησύχαζαν όλοι.

Τα μούρα τώρα είτε πρόκειται για τα άσπρα ή τα μαύρα είναι ένας εξαιρετικός καρπός, με πολλές βιταμίνες και άλλα πολύτιμα για τον οργανισμό του ανθρώπου στοιχεία αλλά με την πρακτική των δενδροκόμων του Δήμου να διαλέγουν μόνο στείρες μουριές να φυτεύουν στους δρόμους και τα παρκάκια, οι Αθηναίοι τους στερούνται. Από τη στιγμή μάλιστα που τα μούρα λόγω της ευαισθησίας δεν φθάνουν στην αγορά, ούτε συνηθίζεται να γίνονται γλυκά ή μαρμελάδες, είναι αρκετοί εκείνοι που τα γνωρίζουν μόνο από τις φωτογραφίες τους στα βιβλία και στα περιοδικά. Εννοείται ότι γι’ αυτούς είναι και η γεύση τους άγνωστη.

Τον κανόνα της στειρότητας που επιβάλουν στις μουριές της πόλης οι δενδροκόμοι, παραβαίνουν κάποιες φορές και αφήνουν κάποια δέντρα που βγάζουν μούρα. Μια σειρά από τέτοιες μουριές βρίσκεται στον Εθνικό Κήπο, στο ξέφωτο προς την περίφραξη του στρατοπέδου της Προεδρικής Φρουράς και των οποίων τα κλαριά τους είναι μάλιστα κλαδεμένα έτσι ώστε να δημιουργούν ένα ανάποδο κύπελλο. Το γεγονός, που σαφώς και αποτελεί καλλιτεχνία εκ μέρους των δενδροκόμων είναι αυτό που αποτρέπει το κλάδεμά της σύριζα όπως και στις άλλες μουριές κι έτσι καταφέρνει και κάνει μούρα, κάτι γλυκά μαύρα τα οποία και δοκίμασα προχθές ακολουθώντας το παράδειγμα ενός άλλου που το είδα χωμένο κάτω από τα κλαδιά να μαζεύει μούρα και να τα βάζει άπλυτα στο στόμα.

«Εδώ μέσα στον Κήπο δεν φτάνει η ρύπανση» μου είπε όταν τον ρώτησα πως είναι για να δοκιμάσω κι εγώ. «Την κρατάνε τα ψηλά δέντρα και δεν φτάνει σε αυτές τις μουριές. Ξέρω και άλλες που κάνουν μούρα, αλλά προτιμώ τούτες και γι’ αυτό περνάω κάθε μέρα και τις παρατηρώ πότε θα ωριμάσουν!».

 Όση ώρα μιλούσαμε δεν έβγαλε το κεφάλι του μέσα από τα κλαριά λες και ήθελε να κρυφτεί,  σαν να έκανε κάτι παράνομο που τρυγούσε μια μουριά στον Εθνικό Κήπο και η σκηνή δεν άφησε αδιάφορη και τη νεαρή τουρίστρια που μάζευε ήλιο στο παγκάκι.

ΑΘΗΝΑ, 12062019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος",10062019, σελ. 37.