 |
| Ραντεβού στο μονοπάτι για συζήτηση... |
Από τα πλάσματα που ζουν το καλοκαίρι κάτω από τις φτέρες είναι και οι χελώνες και στο υπόστρωμα που δημιουργούν όταν ξεραίνονται κοιμούνται το χειμώνα. Κάτω από τις φτέρες βρίσκουν χλωρή τροφή και επί πλέον κρύβονται από τους εχθρούς τους.
Στα χωράφια του χωριού παλιότερα κινούνταν πολλές χελώνες.
Καταλαβαίναμε από τα σπασμένα τσόφλια που είχαν κάνει τις φωλιές τους καθώς και
χελωνάκια τα οποία δεν πείραζε κανένας, όπως άλλωστε και τις μεγάλες. Κατά
κάποιο τρόπο ήταν ένα προστατευόμενο είδος και μάλλον αδιάφορο αφού δεν έκανε
ζημιές στα μποστάνια.
Η μάνα μου, ενενήντα χρονών σήμερα και η οποία έζησε όλα τα
χρόνια της στο ύπαιθρο και συνεχίζει ακόμη να περπατάει στα παρατημένα χωράφια,
μεταξύ άλλων παρατήρησε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν λιγοστέψει πολύ οι
χελώνες ενώ δεν έχει δει κανένα χελωνάκι. Αντιθέτως, βλέπει όλες τις φωλιές που
έκαναν στο χωράφι κατεστραμμένες και τα σπασμένα τσόφλια δείχνουν πως δεν βγήκε
από αυτά κανένα ζωντανό.
Το γεγονός αποδίδει στην υπερβολική αύξηση των αλεπούδων
καθώς και των κουναβιών που δεν βρίσκουν τροφή και ρημάζουν τις φωλιές από τις
χελώνες. Παλιότερα, λέει, ήταν τα χωράφια γεμάτα κόσμο και παντού τριγύριζαν
σκυλιά, πράγμα που τις κρατούσε σε απόσταση και φυσικά σε μικρό αριθμό. Τώρα
που τίποτα δεν τις απειλεί, σαρώνουν τόπο και δεν αφήνουν τίποτα αφάγωτο. Έτσι
δικαιολογεί την μείωση του αριθμού των χελωνών αλλά και των σχατζόχοιρων που
έχουν την μοίρα από τις λιμασμένες αλεπούδες.
«Σε λίγα χρόνια δεν θα ακούς τίποτα στο χωράφι» λέει και
στεναχωριέται γιατί οι χελώνες ήταν γι’ αυτή μια συντροφιά και το σούρσιμό τους
ανάμεσα στα χόρτα και τις φτέρες, την έδιναν την εντύπωση πως δεν ήταν μόνη
στις δουλειές που έκανε στο ύπαιθρο. Με τον τρόπο της η κυρά Κούλα σχολιάζει
την σκληρή πραγματικότητα στην έρημη ελληνική ύπαιθρο όπου χωρίς τον άνθρωπο,
το άγριο επιστρέφει όλο και πιο δυναμικά.
ΥΓ. Όταν πριν από λίγες ημέρες τις είπα πως είδα τρεις
χελώνες στο χωράφι, απόρησε. Πείστηκε όταν τις είδε στις φωτογραφίες και κατάλαβε
πως έκανα και μια σκηνοθεσία. Της ομολόγησα πως ναι, έβαλα το χεράκι μου να
φανούν σαν μια συντροφιά. Είχα βρει πρώτα τις δυο δίπλα στο μονοπάτι και μάλλον
διέκοψα τον ερωτικό τους οίστρο και άκουσα την τρίτη να περπατάει πιο πέρα. Την
πήρα και την έβαλα δίπλα στις άλλες δυο με τρόπο ώστε να φαίνεται πως συζητάνε
αλλά ούτε ένα κλικ δεν μου επέτρεψαν να κάνω όπως ήθελα. Φαίνεται πως θύμωσαν
που τους χάλασα τη βόλτα και δεν κρατιόντουσαν να φύγουν…
ΑΘΗΝΑ, 29062019.
Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης για τις φτέρες στα παρατημένα χωράφια και ότι κρύβουν αυτές από κάτω ένα σημείωμα για τις συμπαθείς χελώνες που λιγοστεύουν και η αιτία, τα αγρίμια που τις αποδεκατίζουν… Τέτοια κείμενα θα μπορείτε να διαβάζετε στο ένθετο περιοδικό για το κυνήγι, το ψάρεμα και τη φύση κάθε Τετάρτη στην εφημερίδα «Δημοκρατία».
ΑπάντησηΔιαγραφή