ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΝΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ…

… Φωτιά λέει η γνωστή παροιμία αλλά χωρίς να τρίψει κάποιος άνθρωπος ένα σπίρτο ή να πατήσει τον αναπτήρα, δεν υπάρχει περίπτωση να ανέβει καπνός από την καμινάδα, πράγμα που αυτομάτως σημαίνει πως αυτό το σπίτι κατοικείται ακόμη...

... Ανέκαθεν έτσι είχαν τα πράγματα με τον καπνό στα χωριά και την ύπαιθρο και κανένας δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος εκτός και αν η ημέρα ήταν τυλιγμένη στην ομίχλη. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, ο «άνω θρώσκων» καπνός, για να θυμηθούμε και τον μακρινό μας πρόγονο, τον ταξιδευτή Οδυσσέα και την επιστροφή του στην Ιθάκη, κοντεύει να εκλείψει ή έχει περιοριστεί δραματικά στους περισσότερους οικισμούς και χωριά της ελληνικής επικράτειας, λόγω της πληθυσμιακής αποψίλωσης που έχει επέλθει τα τελευταία χρόνια. Έτσι, όποιος επιχειρήσει, τούτη την ιδιότροπη εποχή να «επιστρέψει» στην πατρώα γη, να μην περιμένει να δει πολλά τζάκια να καπνίζουν και όσα καπνίζουν ζεσταίνουν τους τελευταίους ακρίτες της ορεινής Ελλάδας οι οποίοι ολοένα και λιγοστεύουν καθώς η γενιά τους, σβήνει σιγά - σιγά και αφήνει τα παραγώνια από τα παλιά σπίτια παγωμένα.

(Η φωτογραφία, από τη Νεράιδα (Σπινάσα) Καρδίτσας τέτοιες ημέρες το 2013, μετά τη δυνατή βροχή που σαν σταμάτησε, φάνηκε να ανεβαίνει στα σύννεφα και ο καπνός από τα λίγα τζάκια που είναι ακόμη αναμμένα σε αυτό το χωριό με τους λίγους ανθρώπους).

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 28112022

ΤΑ ΚΟΥΡΚΟΥΒΕΛΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΧΩΝΙΔΑΣ

 

Σβήνει σιγά – σιγά ο φετινός Νοέμβριος και το φθινόπωρο αφού πλημμύρισε την ελληνική ύπαιθρο με όλα τα χρώματά του γέρνει κι αυτό προς το τέλος του. Αργοπορημένο κάπως και με ιδιαίτερα ζεστό καιρό παραδίδει τις επόμενες ημέρες τη σκυτάλη των εποχών στο χειμώνα που με τα κρύα του πάντα τρομάζει τους αδύναμους στις πόλεις και την ύπαιθρο.

Έτσι γίνεται κάθε χρόνο, οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη και η ζωή αναλόγως προσαρμόζεται στις συνθήκες που επικρατούν. Ένα ζεστό φθινόπωρο όπως το φετινό μπορεί να δημιούργησε κάποιες ανησυχίες σχετικά με την κλιματική αλλαγή όπως υποστηρίζουν αρκετοί παρατηρείται σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά κάτι τέτοιο όπως λένε άλλοι έχει ξανασυμβεί χωρίς αξιοπρόσεκτες συνέπειες στην εξέλιξη των πραγμάτων.

Οι αλλαγές των εποχών είναι αισθητές παντού αλλά εκεί που διακρίνονται καλύτερα είναι το ύπαιθρο όπου ένα πλήθος στοιχείων της φύσης δημιουργούν με απίθανους συνδυασμούς ένα υπέροχο σκηνικό και κάνουν τον άνθρωπο να υποκλίνεται στο μεγαλείο του κόσμου που μέσα του ζει. Μπροστά στα μάτια του εκτυλίσσονται σκηνές που κανείς δεν έχει μεσολαβήσει να γίνουν και το δέος που προκαλούν τον υποχρεώνει να αναλογιστεί τι μπορεί να κάνει ώστε να μην σταματήσει ο κύκλος τους με δική του υπαιτιότητα.

Τα λέω αυτά βλέποντας τις υπέροχες φωτογραφίες που έβγαλε προχθές ο έμπειρος συνάδελφος και φίλος Γιάννης Γιαννακόπουλος στη λίμνη Τριχωνίδα με ένα σμήνος από αποδημητικά πουλιά (κουρκουβέλια τα λένε εκεί) τα οποία κινούνταν σαν σύννεφο πάνω από την περιοχή και ο στόχος τους όπως φαίνεται ήταν οι ελιές. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό, όπως κανείς δεν θυμάται πότε άρχισαν οι ετήσιες μεταναστεύσεις των πουλιών από την ήπειρο της γης στην άλλη, έτσι και κανείς δεν θυμάται πότε άρχισαν να κάνουν στάση στην Τριχωνίδα και να παίρνουν κι αυτά το μερίδιό τους από τον πλούτο της λίμνης και τους καρπούς των δέντρων που ευδοκιμούν στην περιοχή. Το γεγονός ασφαλώς και δεν ενθουσιάζει τους ελαιοπαραγωγούς αλλά μπροστά στη δυναμική του φαινομένου, υποχωρούν και πιστεύω πως εύχονται να μην πάψει γιατί τότε, όντως κάτι θα συμβαίνει…

Τι μπορεί να συμβεί και να σταματήσουν τα πουλιά, τα κουρκουβέλια ή όποια άλλα να μην κάνουν στάση στη λίμνη; Πολλά και τα πιο ανησυχητικά είναι η καταστροφή των βιοτόπων τους είτε αυτοί βρίσκονται στο νότιο ημισφαίριο, είτε στις υπερβόρειες χώρες, πράγμα που επισημαίνεται συχνά. Οι καταστροφές των βιοτόπων τους γίνονται από την εξάπλωση των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων, όπως η αποξήρανση για την απόκτηση γης για την γεωργία και την οικοπεδοποίηση, η ρύπανση από τις πόλεις και τη βιομηχανία και άλλα πολλά που περιορίζουν μέχρι αφανισμού των άλλων πλασμάτων στον κόσμο μας.

Στην Ελλάδα έχουν καταστραφεί δεκάδες τέτοιοι πολύτιμοι για την λειτουργία του κόσμου βιότοποι. Βιότοποι σε λίμνες, εκβολές ποταμών, έλη έχουν γίνει χωράφια και συνοικίες πόλεων με αποτέλεσμα τα αποδημητικά πουλιά να μην μπορούν να σταθούν να ξεκουραστούν και να βρουν και τροφή. Ευτυχώς όμως κάποιες περιοχές, όπως η λίμνη Τριχωνίδα βρίσκεται σε καλή κατάσταση κι έτσι αποτελεί ένα σταθμό για τα πουλιά τα οποία με τον τρόπο τους και το πέταγμά τους δημιουργούν μοναδικές στιγμές, σαν αυτές που «έπιασε» ο Γιάννης και τις βλέπουμε κι όσοι δεν είχαμε αυτή την τύχη… 

nextdeal/22112022

ΤΟ ΑΝΘΗΡΟ ΧΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΟ ΤΟΥ

 

Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που πλήττονται από επιδημίες με άγνωστες συνέπειες (όπως ο κορωνοιός) αλλά συμβαίνει το ίδιο και με τα ζώα  και με τα δέντρα.  Στα ζώα οι αρρώστιες αντιμετωπίζονται όπως στους ανθρώπους ενώ στα δέντρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και οι όποιες επεμβάσεις και θεραπείες ελάχιστα αποδίδουν κι έτσι ξεραίνονται.

Τα τελευταία χρόνια μια τέτοια επιδημία (μεταχρωματικό έλκος την είπαν οι ειδικοί) πλήττει τα πλατάνια σε όλη σχεδόν τη χώρα και καταπράσινοι τόποι μοιάζουν με νεκροταφεία δέντρων. Η αρρώστια αυτή δεν κάνει διακρίσεις, μεταδίδεται εύκολα κι εκεί που ξεχωρίζει είναι στα μεγάλα πλατάνια των πλατειών στα χωριά, ορισμένα από τα οποία μετρούν αιώνες ζωής και η ζωή των χωριανών είναι ποικιλοτρόπως συνδεδεμένη με αυτά. Το γεγονός θλίβει τους κατοίκους των χωριών αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα να τα σώσουν και εύχονται να σταματήσει σύντομα το κακό.

Μια τέτοια περίπτωση αντιμετωπίζουν στο χωριό Ανθηρό της Αργιθέας (Καρδίτσα) όπου ο γεροπλάτανος της πλατείας από το καλοκαίρι φυλλοροεί. Γι’ αυτόν γράφει ο Μενέλαος Παπαδημητρίου, Δικηγόρος, Νομικός Σύμβουλος Δήμου Ν. Φιλαδέλφειας – Ν. Χαλκηδόνας και την αγωνία του συμμεριζόμαστε όλοι.

      Τι έχεις γεροπλάτανε, σαν τι μαράζι σηύρε

     και τα ’ριξες τα φύλλα σου από Ιούλη μήνα;

     Περιβαλλοντικό και ιστορικό πλήγμα για το Χωριό μας, αφού ένα μνημείο της Φύσης μας (με το φυτωνύμιό του –τοπονύμιο) πάει να γείρει από τη ζωή….

     Ο Γεροπλάτανος Ανθηρού Αργιθέας, με ηλικία τουλάχιστον 5 αιώνων (από τα γεροντότερα δένδρα της περιοχής Αργιθέας), με περίμετρο 6 μέτρα περίπου και κουφάλα στο νότιο μέρος του, που οι βραχίονές του με τα ακροκλώναρά του ανέβαιναν κατά ύψος στα 60 περίπου μέτρα και κατά πλάτος στα 40 περίπου μέτρα και με την κόμμωσή του να ισκιώνει το μισό της πλατείας μας και τους πέριξ χώρους λιποψυχάει.

     Με παρέα του τις πέντε αρχικά λεύκες (μεταφέρθηκαν από τη θέση Λεύκα Καλής Κώμης Αργιθέας –κάπου χαμηλά μετά το Μέγα Κάμπο και φυτεύτηκαν το 1900 από τους μαθητές τότε Δημήτριο Γραμμένο του Νικολάου, Κωνσταντίνο ή Κωστούλα Γώγο του Αναστασίου και Δημήτριο Γάλλο του Βασιλείου –δυστυχώς σήμερα εναπόμεινε η μία) και την Ιτιά με το καμπανοστάσι της κάλυπταν όλη σχεδόν την πλατεία.

     Η ζωή του είναι συνδεδεμένη με την προστάτιδά μας Αγία Παρασκευή και την εγγύς του πετρόβρυση, με την ιστορία μας αφού στον ίσκιο του ξαπόστασαν και ξανάσαναν μεγάλοι Κλεφταρματωλοί των Αγράφων - αγωνιστές του 21 ( Γεώργιος Καραϊσκάκης κ.α. ), μορφές της Εκκλησίας μας ( Πατροκοσμάς, που διελθών κήρυξε στην Αγία Παρασκευή) καθώς και με τη νεότερη πολιτική ιστορία ( Άρης Βελουχιώτης – ΕΛΑΣ Δυτικής Θεσσαλίας) και  την πολιτιστική μας ταυτότητα.

     Στα κλωνάρια του ήταν τοποθετημένα μέχρι το 1960 περίπου τρία μεγάλα μεγάφωνα που συνδέονταν με το κοινοτικό ραδιόφωνο (ήταν εγκατεστημένο στο καφενείο του αείμνηστου Κώστα Αντωνάκη και από αυτά άκουγε όλο το Χωριό). Από τα μεγάφωνα αυτά ανακοινώνονταν και οι συνδιαλέξεις, όταν το Χωριό μας είχε ένα τηλέφωνο.

     Την Άνοιξη του 2015, λόγω επικινδυνότητας των ακροκλώναρών του και για αποφυγή ατυχήματος, έγινε από τη Δημοτική Αρχή κοπή και συμμάζεμα της κὀμμωσής του και πάλι έδωσαν τα κλωνάρια του ισκιώνοντας την πλατεία μας. 

     Φέτος, τον Ιούνιο –αρχές Ιουλίου του 2022, άρχισαν να δείχνουν τα κλωνάρια του μέσα -μέσα μια αλλαγή χρώματος, να καψαλίζονται τα φύλλα του από την κορφή προς τα κάτω και να πέφτουν στην πλατεία. Αφύσικο γεγονός που μας κίνησε την περιέργεια και τον θέσαμε υπό παρακολούθηση, προσωπικά δε τον φωτογράφιζα σχεδόν κάθε βδομάδα.

     Το Δασαρχείο Μουζακίου, μετά από αίτημα του Δήμου Αργιθέας, έλαβε τμήματα – δείγματα και τα απέστειλε στο Υπουργείο στην αρμόδια διεύθυνση προς έλεγχο.

     Από ενημέρωση που είχα πρόσφατα από τον Ανθηριώτη Απόστολο Ανδρέα Σέμπρο, υπάλληλο του Δασαρχείου Μουζακίου και παλιό αυτοδιοικητικό, το εξαχθέν αποτέλεσμα είναι πως είχε προσβληθεί από την ασθένεια του μεταχρωματικού έλκους του πλατάνου (όπως ο χιλιετής και ιστορικός πλάτανος Λεοντίτου και οι πλάτανοι στο Βλάσι, στο Πετροχώρι-Χάνι Νασιώκα και στη Ρωμιά Στεφανιάδας).

     Δυστυχώς για εκείνον και για εμάς δε φαίνεται να υπάρξει γιατρειά λόγω της ασθένειάς του και οι ελπίδες μας δεν ξέρω αν θα αντέξουν ως την ερχόμενη Άνοιξη 2023, να τον δούμε μήπως και αντιδράσει - αναπάρει, αλλιώς θα είναι αναπόφευκτο το τέλος του, θα κοπεί από ρίζα. Θα ξισκιώσει το Ανθηρό….Και εμείς θα τον κλάψουμε σαν μάνα και πατέρα, σαν αδερφό και συγγενή, θα μείνει στη μνήμη μας…μα θάμαστε ορφανοί….

     [΄Ω Πλάτανε του Ανθηρού, με ανάμεικτα συναισθήματα παραθέτω εδώ -για όσες και όσους (Ανθηριώτισσες και Ανθηριώτες) μας αγκάλιασες και μας μεγάλωσες στον ίσκιο σου -το αφιερωμένο σε σένα  ποίημά μου ] (από την ποιητική μου συλλογή –Οδός Αργιθέας – Οδός Ανθηρού, έκδοση Αθήνα 2006, σελίδες 38-40).

 

Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

 

Ώ Πλάτανε

στη ρίζα του κορμού σου

δεν είναι χαραγμένα τα αρχικά μας.

Μήτε βέλη, σταυροί, καρδιές και ημερομηνίες.

Είχαν καρδιά και δε σε πλήγωσαν οι παλιοί

μήτε και εμείς.

Και στέκεσαι Μέγας

στητός κι ολόρθος από αιώνες.

Με τις ρίζες σου να ακουμπούν στην καρδιά της γης

και τα κλωνάρια ως τα σύγνεφα

σμίγοντας με την ιστορία.

Έχεις για ρίζες

τις φλέβες  του Κατσαντώνη και του Καραϊσκάκη

που είναι πλεγμένες

στις φλέβες των προγόνων μας

και κείνες

στις φλέβες των παππούδων μας.

Κι ο τρίμετρος κορμός σου ολόγυρα

των γονιών μας το κορμί.

Ναι, με κουφάλα

μα αγέραστος

εκεί στα κλώναρα και στα ακροκλώναρα

εμάς και τα παιδιά βαστάς.

Κι όλο ψηλώνεις

ανεβαίνοντας τη σκάλα τ’ Ουρανού.

Κι όλο απλώνεσαι

για να σκεπάσεις με τον ίσκιο σου την πλατεία.

Στην αναμονή σου

αυτών

που δε γεννήθηκαν ακόμα.

Σ’ ακούμε στο θρόϊσμα των φύλλων σου

να μας μιλάς για αγάπες και καϋμούς,

για των παιδιών φωνές και κλάματα,

για καληνύχτες ξαστεργιάς, μα και για καλημέρες.

Για όσα είδες και έζησες.

Ώ  Πλάτανε,

εσύ μας χάραξες βαθιά μές την καρδιά

και στις δικές μας φλέβες εσύ είσαι.

Ζεστός και δροσερός χειμώνες, καλοκαίρια.

Ώ  Πλάτανε,

να ζεις με το καρτέρεμά μας,

Και στο πεζούλι του κορμού σου, στον ίσκιο σου

Θα ρθούμε να ανταμώσουμε.

Κι ύστερα

θα ενωθούμε όπως τα μάτια με το φως.

Κι ύστερα

στην πλατεία η εξέγερση.

Η έκρηξη των συναισθημάτων κι οι ανάμνησες

αναμεσού καρδιάς και νου

με το φεγγαρόλουστο χάδι των πλατανόφυλλων

στο σβέρκο.

                             Ανθηρό, Αύγ.1983 

     Μεγαπλάτανε του Ανθηρού, πονέσαμε στη ζωή μας για τις Ανθηριώτισσες και τους Ανθηριώτες που χάσαμε, για προσφιλή μας πρόσωπα γενεών και γενεών και μαζί μας πόνεσες και εσύ γιατί ήταν και δικά σου παιδιά από τη γέννα τους και τη βάπτισή τους, από τους γάμους τους και τις χαρές τους στο χοροστάσι της πλατείας και του βαθέως ίσκιου σου, ως το θάνατό τους..

     Αν ήρθε η ώρα να σε αποχωριστούμε, όπερ και απευχόμαστε, θα είναι βαρύς και ασήκωτος ο πόνος μας, θα ορφανέψει το αγαπημένο μας Ανθηρό χάνοντας το Υψωμένο και Ευλογημένο δέντρο του.

    Ώ Πλάτανέ μας, δεν θέλω να εκλάβεις τούτη μου τη γραφή ως επικήδειο αφού είσαι όρθιος ακόμα, είσαι δυνατός και θα αντισταθείς.

     Δέηση κάνω στο Θεό και στην Προστάτιδά μας Αγία Παρασκευή να σε βοηθήσουν να γιάνεις και να ζήσεις στους αιώνες των αιώνων.

                                       Αθήνα, Νοε. 2022

                                  Μενέλαος Παπαδημητρίου

«ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ» ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΒΡΕΤΤΟ

 

Η Βαρυμπόπη όπως την ξέραμε έπαψε να υπάρχει μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές πέρσι το καλοκαίρι. Οι εικόνες της φωτιάς  και των καμένων εκτάσεων θα στοιχειώνουν για μεγάλο διάστημα στη μνήμη μας ενώ το πλήγμα τόσο στο ανθρωπογενές τοπίο αλλά πολύ περισσότερο στο δάσος ήταν καταστροφικό και είναι άγνωστο πότε και αν θα ανασυνταχθεί. Οι επισκέψεις σε αυτό το όμορφο κομμάτι της Αττικής σταμάτησαν γιατί σε κανέναν δεν κάνει καρδιά να δει την περιοχή σαν ένα δάσος από καμένα κούτσουρα.

Ένας άνθρωπος όμως, ο διακεκριμένος φωτογράφος Τάσος Βρεττός άρχισε να το επισκέπτεται. Πρώτη φορά πήγε μια νύχτα με καταρρακτώδη βροχή και ανακάλυψε έναν άλλο κόσμο τον οποίο φωτογράφισε σε πολλές επισκέψεις και αυτές οι φωτογραφίες σε συνύπαρξη με εικόνες του ζωντανού δάσους και σε άλλα μέρη της Ελλάδας εκτίθενται από τις 4 Νοεμβρίου μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου στο κτίριο «Νόμπελ» στο Χαλάνδρι.  

Οι φωτογραφίες του Τάσου Βρεττού δεν φιλοδοξούν να αποτελέσουν μαρτυρίες ολέθρου, ωστόσο επισκέπτονται φυσικά σώματα που δεν υπάρχουν όπως υπήρξαν, καθώς η πυρκαγιά αρχικά και η υλοτόμηση κατόπιν άλλαξαν δραστικά τα φυσικά δεδομένα των περιοχών τους. Σώματα που συγκρατούν την αύρα και τα σημάδια του βαθέος χρόνου και της ιστορίας απ’ όπου προέρχονται, όσο κι εκείνα της συγκυρίας και της βίας που τα διαμόρφωσε. Ο Βρεττός επισκέπτεται δάση, καταστραμμένα ή θάλλοντα αλλά πάντως αναπόσπαστα δεμένα με τις ατμόσφαιρες που τα συνέχουν, μεταφέροντας τελικά με το έργο του το πρόβλημα της (ανα)παράστασής τους και το αίνιγμα της σύστασής τους. Χρησιμοποιώντας την φωτογραφία δημιουργεί ένα σύμπαν εικόνων σε κίνηση, για να υπαινιχθεί τον διαφεύγοντα συμβολικό ορισμό του δάσους και της συναρπαστικής ζωής που το συνεμψυχώνει και εξαρτάται από αυτό. Για να συναντήσει τα δάση στην περιπέτειά τους, ως συναλλογενή δίκτυα ανταλλαγών και επικοινωνίας, αλλά και ως φαντάσματα, οργανισμούς διαταραγμένους, βίαια απομειωμένους και αποκομμένους από τον χρόνο, εξαιτίας ανθρώπινων εξτρακτιβιστικών πρακτικών, ατομικής αδιαφορίας και συλλογικής άγνοιας.

Το αίνιγμα του δάσους παρουσιάζεται στον άγνωστο και αδιαμορφοποίητο ακόμη χώρο του κτιρίου «Νόμπελ» στο Χαλάνδρι, όπου σύντομα θα δημιουργηθεί νέος δημοτικός χώρος πολιτισμού. Η έκθεση αναπτύσσεται σε συστάδες, ξέφωτα και μονοπάτια εντός της ατελούς και λαβυρινθώδους κατασκευής από μπετόν, σε μια παράδοξη επίσκεψη και αντιστροφή της περίφημης καλύβας του Χ. Ντ. Θορώ «Γουόλντεν», καθώς εδώ ο χώρος γίνεται ορμητήριο για μια εσωτερική ανακάλυψη του δάσους, από το οποίο άλλωστε εμπνέεται και στοιχειώνεται ιστορικά η ανθρώπινη στέγη. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά οπτικοακουστικά μέσα και υλικά η έκθεση προεκτείνει το περιεχόμενό της σε προβληματισμούς σχετικούς με τη σύγχρονη εμπειρία του δάσους (ψηφιακή και φυσική), με τη διαμεσολαβημένη και εξιστορημένη εκδοχή του, με την επισφαλή πραγματικότητα και συμβιωτική οικονομία των οικοσυστημάτων που το συμπλέκουν, με την τέχνη της προσοχής και την πολιτική της δικαιοσύνης που του οφείλεται. Με άλλα λόγια, και με αφετηρία το καμένο δάσος, η έκθεση/δράση επιδιώκει να ανοίξει μια άλλη προοπτική, μια νέα διακριτή λογική για το πώς οι σκέψεις του δάσους μπορεί να προχωρούν μέσα από εμάς.

 

Αναπόσπαστο τμήμα της έκθεσης «Το Αίνιγμα του Δάσους» αποτελούν διαθεματικές συμμετοχές οι οποίες, με αφορμή επιστημονικές ανακαλύψεις, ανθρωπολογικές προσεγγίσεις, καλλιτεχνικές & ακτιβιστικές δράσεις, ακόμα και νομοθετικές πρωτοβουλίες, προχωρούν πέρα από τη συνήθη ειδυλλιακή θεώρηση και το αποικιοκρατικό φαντασιακό που έχει κατασκευάσει ιστορικά το δάσος ως ένα «άλλο», αντικείμενο εκμετάλλευσης ή αγαθοεργίας. Ρίχνουν νέο φως στη νοημοσύνη των δέντρων, στο δάσος ως πηγή γνώσης και τροφής, στην αυτενέργεια, τα τελετουργικά και τα δικαιώματα της δασικής φύσης εκτός ή εντός του αστικού ιστού. Εστιάζουν με παραδείγματα και ιστορίες στην εμπλοκή ανθρώπινων και μη στοιχείων σε ένα «εμείς» ανοιχτό, απρόβλεπτο και ελπιδοφόρο με την ισότιμη παρουσία του δάσους.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Κτίριο «Νόμπελ» –– χώρος πολιτισμού Δήμου Χαλανδρίου / Ήβης 30 & Τυμφρηστού,  15234 Χαλάνδρι. Mετρό – γραμμή 3 , στάση Χαλάνδρι | ΟΑΣΑ, γραμμή 447, στάση Αρδηττού

-          «Το αίνιγμα του δάσους» οργανώνεται από τον Δήμο Χαλανδρίου και  την ερευνητική—καλλιτεχνική κολεκτίβα ΣΑΠΡΟΦΥΤΑ  με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, της The Newtons Laboratory, με τη χορηγία της Δημοτικής επιχείρησης του Δήμου Χαλανδρίου, ΦΛΥΑ Α.Ε και με τη χορηγία της Karavias  Underwriting Agency S.A για την ασφάλιση των έργων.

 Περισσότερα στο https://www.chalandri.gr/.../2022/10/GREEK-PRESS-VRETTOS.pdf

ΑΘΗΝΑ, 11112022

ΕΝAΣ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ ΕΓΙΝΕ ΑΞΙΟΘΕΑΤΟ

 Πάει τώρα τρία χρόνια που για διάφορους λόγους απουσιάζω από την πόλη και στον λίγο χρόνο των επισκέψεών μου ούτε καν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω τις αλλαγές που έχουν σε αυτό το διάστημα προκύψει. Αλλαγές σε δρόμους, σε κτίρια, σε γειτονιές αλλά πιο πολύ στην συμπεριφορά των ανθρώπων που με ξαφνιάζουν σαν επαρχιώτη…

Έκανα το Σάββατο μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της πόλης, από Ομόνοια μέσω της οδού Αθηνάς στο Μοναστηράκι και αυτό που διαπίστωσα είναι ότι δεν χωράμε πια στην πόλη. Βέβαια είναι η περιοχή αυτή που μαζεύει κόσμο αλλά τέτοιο συνωστισμό δεν έχω δει ποτέ ενώ φίλοι με πληροφορούν πως το καλοκαίρι ήταν πολύ περισσότερος ο κόσμος που κινούνταν στο Μοναστηράκι κι οι περισσότεροι βέβαια ήταν τουρίστες. Ημεδαποί εκεί εκτός από τους εργαζόμενους στα άπειρα καταστήματα επισιτισμού και τουρισμού, πολλοί λίγοι πλέον πηγαίνουν αφού από τα παραδοσιακά εμπορικά ελάχιστα έχουν απομείνει.

Νοέμβριος λοιπόν και η περιοχή ήταν γεμάτη τουρίστες απ’ όλο το κόσμο και οι περισσότεροι πήγαιναν σε ομάδες που προηγούνταν ένας ξεναγός υποθέτω και κάθε λίγο σταματούσαν να ακούσουν, όσο μπορούσαν βέβαια από τον θόρυβο κάποιες πληροφορίες για το ένα ή το άλλο κτίριο ή κατάστημα σαν να επρόκειτο για ποιος ξέρει τι μνημείο. Ακόμα και μέσα στην Βαρβάκειο γίνονταν το ίδιο προκαλώντας ασφυξία στους διαδρόμους ανάμεσα στα ψάρια, τα κρέατα, τα φρούτα και τα λαχανικά. Δεν ξέρω τι ενδιαφέρον έχουν αυτά τα πράγματα για τους τουρίστες αλλά φαντάζομαι πως είναι ένα εύρημα των τουριστικών πρακτόρων να τους γεμίζουν τον χρόνο παραμονής στην Αθήνα και να αποφεύγουν τον συνωστισμό στα αρχαία και στην Ακρόπολη. Αν αποφάσιζαν να όλοι να ανέβουν στην Ακρόπολη φαντάζομαι πως θα βλέπαμε πρωτοφανείς σκηνές και γι’ αυτό τους απασχολούν σε άλλα που υποτίθεται αφορούν την ζωή των Αθηναίων.

Είδα πολλές ομάδες να πηγαινοέρχονται στην Αθηνάς αλλά εκείνη που ξεχώρισε ήταν μια που ο ξεναγός την οδήγησε σε ένα κατάστημα στην Αρμοδίου που εμπορεύεται ωδικά και άλλα πτηνά για έχει στα κλουβιά αλλά περισσότερο να δουν έναν μεγάλο παπαγάλο που έχει εκεί ως κράχτη. Αν και συνηθισμένος με τους ανθρώπους και μάλιστα κάποιους που περιμένουν να τον ακούσουν να τους μιλάει, το πουλί τρόμαξε από τις τόσες ερωτήσεις που του έκαναν και σε διάφορες γλώσσες οι τουρίστες και μαζεύτηκε. Ευτυχώς γι’ αυτόν το πέρασμα της παρέας ήταν σύντομο και σαν απομακρύνθηκαν πήρε θάρρος και σήκωσε ανάστημα ευχόμενος φαντάζομαι να μην φανούν τίποτα άλλοι να τον ενοχλήσουν.

Η παρέα των τουριστών ακολουθώντας τον ξεναγό στάθηκε κατόπιν σε διάφορους πάγκους και έβλεπαν σαν εξωτικά είδη τα φρούτα και τα λαχανικά που ήταν απλωμένα πάνω τους, στάθηκε αρκετή ώρα μπροστά σε ένα κατάστημα που εμπορεύεται αυγά και έβλεπαν το δούναι και λαβείν σαν φαινόμενο. Σιγά – σιγά κατόπιν προχώρησε από την Σωκράτους προς την Ευριπίδου όπου τα καταστήματα με το άρωμα Ανατολής των μπαχαρικών ήταν ένας ιδιαίτερος σταθμός και μετά χάθηκε προς του Ψυρρή όπου όλο και κάτι θα βρίσκονταν να ξεναγηθούν ή κάποιο καφενείο που είχε κλείσει ο ξεναγός να κάτσουν να πουν τις εμπειρίες που είχαν απ’ αυτό το σύντομο πέρασμα στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας.

Έτσι γνωρίζουν πια την Αθήνα οι τουρίστες, με ξεναγούς που εφευρίσκουν διάφορα σημεία που άλλα έχουν σχέση κάποια με την ιστορία της πόλης κι άλλα που ξεχωρίζουν για την ιδιαιτερότητά τους ή προκαλούν με των πρωτοτυπία τους. Είναι δε τόσοι πολλοί, που πιστεύω για να μπορέσουν να κινηθούν σε λίγο θα τους δούμε να ξεναγούνται και σε γειτονιές που ούτε οι Αθηναίοι πια δεν θυμούνται ενώ οι ξεναγοί, κυνηγώντας διαρκώς την πρωτοτυπία θα προβάλλουν από τα πιο περίεργα ως τα πιο τετριμμένα της ζωής μας…    

ΑΘΗΝΑ, 07112022

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 13 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟ

 

Από τα χρόνια του μάχιμου ρεπορτάζ υπαίθρου. Στον Γοργοπόταμο, τέτοιες ημέρες το 2010 για ένα αφιέρωμα στο ένθετο της εφημερίδας ΄Εθνος «ΕΘΝΟΣ – ΙΣΤΟΡΙΑ». Μια άλλη εποχή με τις απαιτήσεις που υπαγόρευε ακόμη το τυπωμένο χαρτί και το καλό γράψιμο στην ίδια γραμμή με τη φωτογραφία.  (Aπ’ όσα μας θυμίζει το Facebook…)

ΑΘΗΝΑ, 04112022