Ήταν ένα εκκλησάκι σε ένα δρόμο στο Μαντράκι της Νισύρου, χτισμένο κάτω ακριβώς από την Παναγία την Σπηλιανή που γνωρίζει δόξες από ανατολικοευρωπαίους ορθοδόξους που την επισκέπτονται καθημερινά είτε από την Κω, είτε από την γείτονα Τουρκία που έμοιαζε φτιαγμένο θαρρείς από ζάχαρη!
Έτσι είπε ο Γιώργος Πίττας που γνωρίζει πολύ από αυτά και σέβομαι απόλυτα την άποψή του (θα ακολουθήσει σχετικό σημείωμα για τούτο) αλλά εγώ πρόσεξα πως κάτω από τις άπειρες στρώσεις του ασβέστη στον παρακείμενο τοίχο που βαστάει τον όχτο ριζωμένες δίπλα – δίπλα μια μικρούλα κάπαρη και μια σταλιά αγριοσυκιά.
Οι περιπτώσεις που ένα φυτό φυτρώνει στους τοίχους οφείλονται συνήθως στον αέρα που παίρνει και σηκώνει τους σπόρους τους και μπορεί να τους εναποθέσει οπουδήποτε και λιγότερο στα πουλιά γιατί δεν έχουν που αυτά να σταθούνε στην κάθετη επιφάνεια ενός τοίχου. Δεν αποκλείεται όμως η κάπαρη και η αγριοσυκιά να ήταν στον όχτο πριν οι άνθρωποι αποφασίσουν ότι πρέπει εκεί να σηκώσουν ένα τοίχο και όπως συνήθως συμβαίνει προσπάθησαν να τα εξαλείψουν γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως με τις ρίζες τους μπορεί σιγά – σιγά να τον γκρεμίσουν αλλά κάποια ριζούλα τους διέφυγε την προσοχή.
Έτσι κάποιες ριζούλες επέζησαν και κάθε χρόνο δίνουν δύναμη στα φυτά να μεγαλώσουν λιγάκι και κάθε χρόνο οι άνθρωποι πάλι προσπαθούν να τα καταστρέψουν αλλά είναι αδύνατο να τα εξαφανίσουν εντελώς γιατί τώρα θα πρέπει να χαλάσουν ολόκληρο τον τοίχο, κάτι που προφανώς δεν συμφέρει.
Όπως φαίνεται λοιπόν, η κάπαρη και η αγριοσυκιά θα διεκδικούν συνεχώς το χώρο τους μέχρι που κάποια ημέρα όταν θα πάψουν ενδεχομένως να υπάρχουν άνθρωποι σε αυτό τον τόπο που να ενδιαφέρονται να τις καταστρέψουν, να ρίξουν τον τοίχο και να μεγαλώσουν ελεύθερα και όσο το επιτρέπει το είδος της καθεμιάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου