ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΕΦΥΡΙ...

Ας αφήσουμε στην άκρη το «Ποτάμι» του συνάδελφου Σταύρου Θεοδωράκη και τα όσα λέγονται και γράφονται γι’ αυτή την κίνηση η οποία ως επιφάνεια μπορεί να μας ξεγελά και να μην μας φανερώνει την ορμή και το βάθος για παράδειγμα του νερού, την ύπαρξη κρυφών δινών, των στρωμάτων ασταθούς άμμου και γλιστερών πλακών πέτρας, τις άπειρες άκακες νεροφίδες και περίεργα βατράχια, τα ανωφελή και ωφέλιμα κουνούπια, τις ύποπτες ρίζες και ένα σωρό άλλα πράγματα που καθόλου δεν ενθουσιάζουν αυτούς που θέλουν να το περάσουν στην περίπτωση που δεν υπάρχει γεφύρι να δένει τις δυο άκρες του. 

Τέλος πάντων, εφ’ όσον νιώθει έτοιμος να μπει σε ένα τέτοιο ποτάμι καλό είναι να μην προτρέχουμε και να περιμένουμε να δούμε πως θα βγεί. Δεν χάνουμε όμως τίποτα να μιλάμε για ποτάμια, αντιθέτως μάλιστα ενισχύουμε τις γνώσεις μας για την πατριδογνωσία. Με αυτό τον τρόπο μου δίνετε κι εμένα η ευκαιρία να πω καμιά κουβέντα για τα ποτάμια που μου αρέσουν και να ρίχνω που και που και καμιά σπόντα για την δική μου πολιτική κίνηση με τίτλο «ΚΟΡΥΦΗ» και για την οποία πυρετωδώς γράφω το μανιφέστο. 

Από τα ποτάμια που αγαπώ περισσότερο, φυσικά και είναι ο Αχελώος ή Άσπρος (ένα βιβλίο 512 σελίδων έγραψα πριν από χρόνια γι’ αυτόν) και τώρα ασχολούμαι με τον Μέγδοβα (ο Καμπύλος κατά τους αρχαίους) ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος παραπόταμος του Αχελώου και πηγάζει από τα κεντρικά - βόρεια Άγραφα, δηλαδή από τις κορυφές Καμάρια, Κόψη, Μάρτσα, Παπαδημήτρη, Σβων, Βουτσικάκι και ένα σωρό άλλες, μεγαύτερες ή μικρότερες. 

Να πω όμως ότι προς το παρόν δεν ασχολούμαι με όλο το μήκος του αλλά με ένα κομμάτι του, από τη γέφυρα του Καροπλεσίου μέχρι την παλιά γέφυρα τη λεγόμενη «Μέγα Γεφύρι» κάτω από το χωριό Νεράιδα (Σπινάσα) που ανατίναξε ο εθνικός στρατός τον Ιούνιο του 1949,για να μην περνάνε οι αντάρτες από τη μια πλευρά στην άλλη και ποτέ δεν ξαναφτιάχθηκε. Το γεφύρι αυτό είναι και κέντρο απ’ όπου περνάνε οι δικοί μου «πρωταγωνιστές» ήτοι οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα τα τελευταία χρόνια και οι αφηγήσεις τους έγιναν ένα βιβλίο το οποίο έχει τον τίτλο «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» και κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις «Μικρές Πατρίδες». 

Το ποτάμι αυτό, ο Μέγδοβας, ήταν για τρία χρόνια το σύνορο που όριζε την επικράτεια των ανταρτών και του κυβερνητικού στρατού, σύνορο το οποίο διαρκώς παραβιάζονταν όταν γίνονταν επιχειρήσεις μεταξύ των αντίπαλων πλευρών ή όταν το περνούσαν μέρα και νύχτ οι φυγάδες που ζούσαν κρυμμένοι μέσα στα δάση και τις σπηλιές για αναζήτηση τροφής και ασφάλειας. Ήταν η περίοδος θυμούνται οι παλαιότεροι που ο Μέγδοβας έγινε το σύμβολο για όλους και το Μέγα Γεφύρι, το σημείο που γράφτηκαν οι περισσότερες σελίδες της ιστορίας της τραγικής τετραετίας 1946 - 1950 και η οποία είναι το θέμα του προαναφερόμενου βιβλίου για τα Άγραφα, τον Μέγδοβα και τους ανθρώπους τους. 

ΑΘΗΝΑ, 28022014