Η ΣΟΥΔΑ Τ’ ΤΡΑΓΔΑΡΑ ΣΤΟN ΜΑΡΑΘΟ

Όταν αναφερόμαστε στ’ Άγραφα, ο νους μας πάει αμέσως σε μια σειρά από υψηλές  κορυφές αλλά πρόκειται για μια λειψή εντύπωση γιατί στη σύνθεση αυτού του μοναδικού κόσμου τεράστιο ρόλο, ισοδύναμο σχεδόν, παίζουν οι ποταμοί οι οποίοι μαζεύουν τα νερά της γης και του ουρανού και για να βγουν προς τη θάλασσα χαράζουν με τρομακτικό τρόπο ορισμένες φορές τον τόπο. Κύριοι ποταμοί των Αγράφων και οι οποίοι πηγάζουν από αυτό το ιδιαίτερο ορεινό συγκρότημα είναι ο Μέγδοβας βορειανατολικά και ο Αγραφιώτης δυτικά καθώς και ο μέγιστος Αχελώος που ορίζει την επικράτεια τους προς την Ήπειρο.

Από αναρίθμητες πηγές λοιπόν βγαίνουν τα νερά από τα σωθικά των Αγράφων και δημιουργώντας μικρά και μεγάλα ρέματα και χείμαρρους καταλήγουν στους ποταμούς χωρίς πλέον να παρέχουν καμιά υπηρεσία στην άρδευση ή την υδροκίνηση. Υπάρχουν όμως και ορισμένες περιπτώσεις που μεγάλες φλέβες νερού βρίσκουν, ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς και πρώτους ανοιξιάτικους μήνες, διέξοδο σε κάποιο σημείο των επικλινών εδαφών και χάρη στον όγκο των νερών και την δύναμη που τους παρέχει η πίεση του υδροφόρου ορίζοντα δημιουργούν καταρράκτες που εντυπωσιάζουν όποιον τους βλέπει.

Ένας απ’ αυτούς τους καταρράκτες των Αγράφων είναι αυτός που εμφανίζεται αυτή την περίοδο κάτω από τον παρατημένο οικισμό του Μαράθου Παλιοχώρι, χύνει τα νερά του στον Αγραφιώτη και ονομάζεται η Σούδα του Τραγδάρα – από το παρατσούκλι της πολυπληθούς οικογένειας Λάμπρου που κατοικούσε επί σειρά δίπλα από αυτό το ωραίο φυσικό φαινόμενο αλλ’ αυτό από μόνο του δεν ήταν ικανό να τους κρατήσει κοντά του και διασκορπίστηκαν σε διάφορες άλλες περιοχές αναζητώντας καλύτερη τύχη.

Η Σούδα του Τραγδάρα είναι ένας καταρράκτης με κρέμαση πάνω από πενήντα μέτρα και ανάλογα τον όγκο των νερών καταβρέχει τις λογγές που βρίσκονται δίπλα από το σημείο της πτώσης τους και φαίνεται πολύ ολόκληρος από την παρακείμενη βραχώδη έξαρση στην κορυφή της οποίας βρίσκονται τα λείψανα ενός παλιού σπιτιού. Πολύ καλά επίσης διακρίνεται πριν φουντώσουν τα πλατάνια από την απέναντι πλαγιά, από τα παρατημένα σπίτια των Πεσλαίων καθώς και από τον δρόμο ψηλά που οδηγεί στο Μάραθο. Η καλύτερη όμως αίσθηση γι’ αυτόν δημιουργείται όταν κάποιος βρεθεί ακριβώς κάτω από την κρέμασή  του και τούτο μπορεί να γίνει αν αυτός πάρει την απόφαση να παλέψει με τα χέρια και με εργαλεία, με το άγριο δάσος που έχει καλύψει το παλιό μονοπάτι.  

ΑΘΗΝΑ, 15042016