ΕΝΑΣ ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΑΤΟΥ

Τα δέντρα και τα φυτά έχουν την τύχη να μην γνωρίζουν ότι εμείς οι άνθρωποι τους δίνουμε φύλο· η μηλιά λέμε, ο κέδρος, το ρείκι ακολουθώντας την άποψη που είχε για κάθε είδος ο αρχαίος άνθρωπος που τα ονομάτισε και τα έβαλε σε κατηγορίες. Έτσι θεωρούμε πως ο πλάτανος είναι αρσενικός αν και πολλές φορές λέμε το πλατάνι, στο ουδέτερο και αυτό συμβαίνει σε κάποιες πολύ ειδικές αναφορές. Στην περίπτωση του ελάτου τώρα, λόγω και κύρους στην ιεραρχία του δάσους πιστεύουμε πως είναι αρσενικός αλλά ακούμε και ορισμένους επιστήμονες να χρησιμοποιούν τη λέξη ελάτη. Στα χωριά όμως ακούμε τους ανθρώπους να λένε, στον πληθυντικό όταν πρόκειται για πλήθος, τα έλατα και να γεμίζει το στόμα τους.

Τα λέω αυτά γιατί δεν μπορούσα να βρω άλλα λόγια σαν είδα προχθές στο ρέμα Μπλαροποτιστής πριν από τους Πλατάνους του Μαράθου που με τον Πάνο Νιαβή πήγαμε να επισκεφτούμε, ένα εκπληκτικό φυσικό σύμπλεγμα: Έναν πλάτανο με σώμα δυνατής γυναίκας να μοιάζει να θέλει να ξεφύγει από τον ευθύ, ως στύλο δεσμωτηρίου κορμό ενός ελάτου που είναι ακριβώς δίπλα του. Η κίνησή του έμοιαζε σαν να την είχε προετοιμάσει ένας γλύπτης προκειμένου να την περάσει σε ένα πιο ανθεκτικό, απ’ ότι τα ξύλα των δέντρων υλικό και πιθανόν να είχε στο νου την αποδέσμευση ενός σώματος από το άλλο.

Το ενδιαφέρον σύμπλεγμα των δέντρων στο ρέμα δεν θα το προσέχαμε αν δεν ήταν δίπλα στο δρόμο και είναι κάτι πολύ το φυσικό μέσα στο δάσος όπου κάθε δέντρο με κάθε τρόπο διεκδικεί το χώρο του και δημιουργεί μαζί με τα διπλανά του απίθανα συμπλέγματα συμβίωσης ή απώθησης που τις περισσότερες φορές δεν βλέπουμε. Στην περίπτωση φαίνεται πως ο έλατος φύτρωσε στη σκιά του πλατάνου πριν από καμιά τριανταριά χρόνια όπως υπολογίσαμε και μεγάλωσε στην αγκαλιά του αλλά ήρθε η ώρα να τελειώσει η σχέση τους γιατί καθώς ψηλώνει κι άλλο, αλλάζουν και οι συνθήκες και αυτό που πρέπει να φύγει είναι ο πλάτανος που στην αγκαλιά του μεγάλωσε και ήδη σήκωσε το ένα πόδι να φύγει…

ΑΘΗΝΑ, 20042016