Τα ποτάμια μας, τα ποτάμια της Ευρυτανίας επί του
προκειμένου και μάλιστα ο Κρικελοπόταμος στον οποίο αφιερώσαμε χθες και προχθές
αρκετές ώρες για να τον γνωρίσουμε ήταν γεμάτα από ζωή· ψάρια με
τα οποία τρέφονταν οι παραποτάμιοι πληθυσμοί, χέλια τα οποία μετά την κατασκευή
των μεγάλων φραγμάτων έπαψαν να ονειρεύονται το μεγάλο ταξίδι στη θάλασσα των
Σαργασών, βατράχια με τα οποία χόρταιναν τα αρπακτικά και τα νερόφιδα και ένα
σωρό άλλα είδη ζώων, πουλιών, τρωκτικών και εντόμων και όλα μαζί συνέθεταν
ιδιαίτερα, πλήρη οικοσυστήματα.
Τα πράγματα όμως δεν είναι όπως παλιά καθώς ο άνθρωπος με τις δυνατότητες που
του έδωσε η τεχνολογία για την κατασκευή δρόμων παντού (για τους οποίους απαιτούνται
βάναυσες επεμβάσεις στη γεωφυσικό ανάγλυφο κάθε περιοχής) και η εγωϊστική αντίληψη
της κάρπωσης από το ψάρεμα με παράνομα μέσα κυρίως οδήγησαν στην ερήμωση.
Ιδιαίτερο ρόλο σε αυτά έπαιξαν και τα σκουπίδια τα οποία ευτυχώς μειώθηκαν
εξαιτίας της εγκατάλειψης από τους ανθρώπους σε όλα σχεδόν τα χωριά ενώ η
αναψυχή βοήθησε κάπως να μην γίνονται πλέον σκουπιδότοποι διάφορα σημεία κοντά στους
οικισμούς.
Τα λέω αυτά γιατί δυο μέρες χθες μέσα στα
ποτάμια τα ψάρια που είδαμε ήταν ελάχιστα, κάτι μικρά και ασήμαντα. Ούτε άλλη
ζωή είδαμε εκτός από πολλά μικρά βατραχάκια να πηδάνε μόλις μας καταλάβαιναν φοβισμένα
από τις πέτρες στο νερό. Ούτε πουλιά ακούσαμε, ούτε άλλα ζωντανά είδαμε. Από
νερόφιδα, είδαμε μόνο ένα μικρό το οποίο εντελώς αδιάφορο για την παρουσία μας,
ελίσσονταν στο νερό και ήταν τυχερό, βρήκε και κατάπιε ένα βατραχάκι και αμέσως
χώθηκε κάτω από μια πέτρα για να το χωνέψει. Η εικόνα αυτή ήταν και η μοναδική της
φύσης να λειτουργεί ακόμη όπως αυτή ξέρει που είδαμε αλλά δεν ήταν αρκετή να μας
αλλάξει τη γνώμη της απορρύθμισης που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια και
είναι αμφίβολο αν μπορέσει να επανέλθει στην κανονικότητά της.
ΑΘΗΝΑ, 07082017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου