Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο πήγα μια φορά πρόπερσι και είχα
και κέφια και έκανα άπειρες φωτογραφίες από τον εορτασμό αλλά κρατήθηκα, τις έβαλα
στο συρτάρι καθώς ένοιωσα πως δεν είχα κανένα δικαίωμα να φωτογραφίζω τους προσκυνητές
χωρίς να τους ξέρω ή να αποτελούν έστω είδηση. Ο κόσμος που περπατάει με τα
γόνατα από το λιμάνι ως την Παναγία δεν είναι θέμα προς σχολιασμό γιατί κανένας
δεν γνωρίζει τι σταυρό κουβαλάει στην πλάτη του. Ούτε οι τσιγγάνοι που
κατασκηνώνουν όπου βρουν και δίνουν μαζί με τις πάμπολλες γυναίκες από την
Αιθιοπία με τα φανταχτερά ρούχα ένα ξεχωριστό χρώμα στη γιορτή έχουν ιδιαίτερο
ενδιαφέρον άμα δεν έχει ψυχή το θέμα. Όσο για τους παπάδες, ειδικά τους μεγαλόσχημους
με τα βαρύτιμα άμφια η εικόνα μάλλον αποτρέπει καθώς προκαλούν με τη χλιδή που
προβάλλουν δημόσια και ας λένε ότι θέλουν, ότι το κάνουν για τη λαμπρότητα της ημέρας
και για να τιμήσουν την Παναγία και άλλα τέτοια.
Δεν είχα σκοπό ομολογώ να κάνω αυτό που λέμε στη γλώσσα των
ΜΜΕ ρεπορτάζ, σαν αργόσχολος περιφερόμουν τρεις ημέρες στην πόλη της Τήνου και
στην Παναγία και σήκωνα τη μηχανή σε θέματα που ενδιέφεραν εμένα ή αποτελούσαν
θέμα κατά την προσωπική μου αντίληψη και βεβαίως θα μπορούσαν να με εμπνεύσουν
να γράψω και ένα κείμενο. Σκέφτηκα να τα παρατήσω κάποια στιγμή, όταν από εκεί
που δεν το περίμενα, βγήκε το θέμα και μάλιστα όπως το ήθελα. Μια όμορφη
κοπέλα, νέα μητέρα φαίνεται πως ένιωσε το βλαστάρι της να πεινάει την ώρα που
προσκυνούσε μέσα στην Παναγία μαζί με το μεγαλύτερο γιό της και βγήκε στον
εξώστη, έκατσε σε ένα παγκάκι, του έδωσε το στήθος της κι έτσι το μωρό
σταμάτησε να κλαίει. Σε αυτή την μεγάλη στιγμή μιας μητέρας έστρεψα διακριτικά
και με σεβασμό το φακό μου επάνω της, έκανα βιαστικά δυο – τρία κλικ και
αποσύρθηκα. Από εκείνη τη στιγμή τίποτα άλλο δεν με ενδιέφερε στην Τήνο και
φυσικά ούτε πρόκειται να ξαναπάω. Μια φωτογραφία με κάλυψε για πάντα…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 15082017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου