ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ

Τις βλέπουμε όταν ξημερώνει συνήθως και το φως γεμίζει τους δρόμους της πόλης, τις τρύπες που αφήνουν στα πεζοδρόμια αυτοί που μέσα στη νύχτα σήκωσαν τα μεταλλικά καπάκια από κάποιο ρολόι, της ΕΥΔΑΠ πιο συχνά που είναι φωλιασμένα κάτω από τις πλάκες, τα φόρτωσαν στο Ντάτσουν και αχάραγα για να μην τους πιάσει κανένα μάτι ή πέσουν πάνω σε κανένα έλεγχο της Τροχαίας, το άδειασαν μαζί με άλλα λάφυρα από την επιδρομή τους στην πόλη, στο σκραπατζίδικο που μόνο αυτοί ξέρουν που λειτουργεί. 

Είναι μια διαρκής πληγή της πόλης το κλέψιμο αυτών των καπακιών γιατί πρώτα – πρώτα δεν είναι ασφαλισμένα, δηλαδή κλειδωμένα με κάποιο τρόπο γιατί είναι δεκάδες χιλιάδες απλωμένα σε όλο το λεκανοπέδιο και ο αριθμός των κλειδαριών που θα απαιτούντο και τα κλειδιά που θα έπρεπε να γίνουν θα έκανε πλούσιους  όλους τους κλειδαράδες της Ελλάδας. Χώρια δε τα προβλήματα που θα προέκυπταν όταν δεν τα είχε πρόχειρα ο υπάλληλος να ανοίξει το φρεάτιο ή τα έχανε στο δρόμο. Ένα χαμένο κλειδί θα ήταν ικανό να παραλύσει όλη την Εταιρεία και έτσι νομίζω τα άφησαν ελεύθερα και φυσικά κανένας δεν φαντάζονταν πως θα έρχονταν μια νύχτα που ένα Ντάτσουν με λίγες στάσεις που θα έκανε σε ένα υποφωτισμένο ή εντελώς σκοτεινό δρόμο θα γέμιζε την καρότσα του με αυτά.

Το μαντέμι που είναι φτιαγμένα αυτά τα καπάκια δεν είναι πολύτιμο αλλά είναι βαρύ στο ζύγισμα και με δέκα τέτοια βγάζει μεροκάματο όποιος αποφασίσει να ασχοληθεί με αυτά. Εισπράττει αμέσως μόλις ξεφορτώσει στο σκραπατζίδικο οι εργάτες του οποίου ξεχωρίζουν το είδος του μετάλλου και τα στέλνουν στα χυτήρια όπου συνήθως παράγουν πρώτη ύλη για ανάλογα αντικείμενα ή σωλήνες. Οι σχάρες των υπονόμων και τα πλαίσια στα ρολόγια είναι πολύ πιο εύκολη δουλειά για τους κλέφτες της νύχτας απ’ ότι τα καλώδια που βγάζουν χαλκό και αυτή τη δουλειά την έχουν αναλάβει άλλες ομάδες μέλη των οποίων συχνά κινδυνεύουν από ηλεκτροπληξία και άλλα απρόοπτα. 

Στην ίδια κατηγορία με τα πλαίσια και υποψήφια πάντα για κλοπή είναι κι ένα σωρό άλλα πράγματα στην πόλη, όπως τα μεταλλικά παγκάκια, οι ζαρτινιέρες, διάφορα κάγκελα εδώ κι εκεί που χάρη στο γερό κόλλημα γλιτώνουν γιατί οι κλέφτες δεν κουβαλάνε μαζί τους εργαλεία να τα κόβουν γιατί κάνουν θόρυβο και μπορεί να γίνουν αντιληπτοί και φωνάξουν για την κλοπή.

Τώρα ποιος θα είναι αυτός που θα δει κάποιος να βγάζει το καπάκι από το φρεάτιο της ΕΥΔΑΠ και βάλει τις φωνές, είναι ένα ζήτημα που χρήζει ειδικής προσέγγισης. Πρώτα απ’ όλα κανείς δεν νιώθει τόσο ασφαλής να τα βάλει με τους κλέφτες του μετάλλου και γενικώς με τους κλέφτες, ειδικά όταν αυτοί δουλεύουν τη νύχτα γιατί φοβάται για την σωματική του ακεραιότητα καθώς ξέρει από τις ειδήσεις αλλά και από αφηγήσεις στη γειτονιά ποια κατάληξη θα έχει η παρέμβασή του. Να ειδοποιήσει την Αστυνομία;

Δεν το κάνει γιατί απ’ όσα έχει ακούσει είναι βέβαιος, πως ναι μεν θα τον ακούσουν από το κέντρο της Άμεσης Δράσης αλλά αν θα περιληφθούν του θέματος  κατόπιν εξαρτάται από την κίνηση που έχει εκείνη τη στιγμή η υπηρεσία δίωξης και την αξιολόγηση που θα κάνουν στην καταγγελία. Ασφαλώς και έχουν πάντα σοβαρότερα ζητήματα να αντιμετωπίσουν και η κλοπές στα μεταλλικά καπάκια των φρεατίων να μπορεί να συνεχίζονται μέχρι να τα ξηλώσουν όλα και τα πεζοδρόμια να γίνουν σαν ναρκοπέδιο από τις μαύρες τρύπες που αφήνουν πίσω τους.      

ΑΘΗΝΑ, 22102019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.