Η ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ FACEBOOK

Το κούτσουρο που βλέπετε στη φωτογραφία είναι ότι απόμεινε από μια μεγάλη καστανιά 

150 χρόνων που ξεράθηκε πριν από 20 χρόνια από την αρρώστια και παραμένει εκεί, 

ως φορέας της και σίγουρα θα επηρεάσει και την παραφυάδα που μπόλιασε ο πατέρας μου. 

Μετά από 10 χρόνια παρουσίας στο Facebook,  το τρίμηνο του καλοκαιριού που μας πέρασε μαζί με όλο τον Οκτώβριο για να συμπληρωθούν 100 ημέρες, περιόρισα την καθημερινή δραστηριότητα μου στα δίκτυα γιατί αυτό το διάστημα αφιερώθηκα αποκλειστικά στον καθαρισμό και την προετοιμασία του μεγάλου χωραφιού στο χωριό για να καλλιεργηθεί ξανά την Άνοιξη και να φυτευτεί με καινούργια δέντρα.  

Η περισσότερη δουλειά στο χωράφι έγινε με το χορτοκοπτικό και το αλυσοπρίονο 

αλλά το τσεκούρι ήταν απαραίτητο γιατί με αυτό στα χέρια έχει άλλο νόημα…

Αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο γιατί υπήρχαν ορισμένα σημεία που είχαν παρατηθεί εδώ και είκοσι χρόνια και είχαν γίνει κυριολεκτικά δάσος που είχαν πνίξει τα βάτα και οι θάμνοι. Χώρια που η αρρώστια που έχει προσβάλλει εδώ και πολλά χρόνια τις καστανιές είχε μεταμορφώσει αυτά τα ωραία και καρπερά δέντρα σε απολιθώματα που έπρεπε να από απομακρυνθούν και να καούν τα περισσότερα για να μην συνεχιστεί η μόλυνση. Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι που αφιέρωσα περί τον ένα μήνα να καθαρίσω τον καστανόλογγο και περιμένω να αρχίζει να βρέχει να κάψω τα ξερά και άρρωστα ξύλα.

Τα ξύλα που βγήκαν από τον καθαρισμό του καστανόλογγου από τα άρρωστα

 και άκαρπα δέντρα φτάνουν για δυο χειμώνες στο χωριό. 

Στο υπόλοιπο χωράφι έκοψα ότι ασθενικό και άρρωστο υπήρχε και το καθάρισα απ’ άκρη σε άκρη και περιμένω να βρέχει να μπει σκαπτικό μηχάνημα να βγάλει τις ρίζες και να ισιώσει ορισμένα σημεία έτσι ώστε να μπορεί να οργωθεί και να αναπτυχθούν αυλάκια για το πότισμα των δέντρων και όποιων καλλιεργειών γίνουν την άνοιξη. Πιστεύω πως με αυτό τον τρόπο και ας μην ευοδωθούν στο βαθμό που θέλω τα σχέδιά μου, το ημέρωσα και χωρίς να κάνω τίποτα άλλο για μερικά χρόνια θα θυμίζει πως είναι χωράφι.
Πράγμα το οποίο πρέπει να πω, δεν κάνει σχεδόν κανένας άλλος με αποτέλεσμα να έχει αρχίσει το δάσος να απειλεί κυριολεκτικά το χωριό και να αποτελεί κίνδυνο για πυρκαγιά το καλοκαίρι και αυτό είναι ένα θέμα που ετοιμάζω να βάλω στη συζήτηση με τους χωριανούς και κυρίως με τους γείτονες που έχουν χωράφια και οικόπεδα στο χωριό παρατημένα και με την συσσώρευση νεκρής δασικής ύλης επί δεκαετίες στο έδαφος είναι πολύ επικίνδυνα, χώρια που κουβαλάνε και την αρρώστια πάνω τους.

Θα μπορούσε να γίνουν εξαιρετικό λίπασμα τα κλαδιά και τα φύλλα που βγήκαν από τον καθαρισμό 

του καστανόλογγου αλλά ο φόβος ότι κουβαλάνε την αρρώστια θα τα κάνει στάχτη.  

Το πρώτο καλό που βγήκε απ’ αυτή την επιχείρηση, η οποία θα συνεχιστεί για αρκετές ημέρες μέσα στο χειμώνα και στα άλλα χωράφια, στα Κ’μάσια και στα Δρέματα για να ημερώσουν κάπως κι αυτά, είναι ότι έβγαλα αρκετά ξύλα, για δυο χειμώνες υπολογίζω! Αυτό με κάνει να σκέφτομαι να μείνω και το χειμώνα στο χωριό, με την μάνα μου και την Άρτεμη αλλά φοβάμαι πως οι υποχρεώσεις μου στην Αθήνα, με τη δουλειά αλλά και οι τακτικές επισκέψεις μου στην Έδεσσα στην Έλενα δεν θα μου το επιτρέψουν.

Την άνοιξη, αφού φυτέψω όσα δέντρα μπορέσω και μπουν κάποια πράγματα στη σειρά, το βλέπω τώρα να αρχίσω πάλι τα καθαρίσματα με σκοπό σε τρία χρόνια να έχω τελειώσει και τα χωράφια να μοιάζουν όπως ήταν πριν από πενήντα χρόνια, εποχή που άρχισε να αδειάζει το χωριά και τα παράτησαν στην τύχη τους και βεβαίως να αποδίδουν καρπούς και ενδεχομένως και λίγα γεωργικά προϊόντα. Για κτηνοτροφία, δεν το σκέφτομαι ακόμη, μπορεί σε κάποια χρόνια να φτιάξω κι ένα μικρό κοπάδι για να βοηθάει περισσότερο στο καθάρισμα με τη βοσκή του παρά να αποδίδει σε άλλα πράγματα. 

Το χωράφι καθάρισε από φτέρες, βάτα, αγριόδεντρα και μένει να κοπούν και κάποιες 

καρυδιές που δεν είναι καλές, να φύγουν οι ρίζες τους και να φυτευτούν καινούργια δέντρα.

Με λίγα λόγια, μπήκα σε μια περιπέτεια που αν πάνε καλά τα πράγματα θα έχει σπουδαία αποτελέσματα, όπως καλύτερη παραγωγή σε καρύδια και κάστανα αλλά και αύξηση της στο μέλλον με τα καινούργια δέντρα. Ανάλογα πάλι με τις δυνάμεις μου και την κατάσταση που θα βρίσκομαι την άνοιξη, θα κάνω όσο μπορώ περισσότερη καλλιέργεια πατάτας η οποία θα είναι κατ’ εξοχήν βιολογική σε χώματα που έχουν να καλλιεργηθούν 30 χρόνια.

Στο τμήμα του χωραφιού που είναι οι ξερές φτέρες θα φυτευτούν φέτος πατάτες,

 κρεμμύδια και σκόρδα καθώς και ροδιές, συκιές και λωτοί

 και θα συνεχίσει να καλλιεργείται μέχρι να πάρουν πάνω τους τα δέντρα.

Παράλληλα για όλη την υπόθεση κράτησα μια σειρά σημειώσεων για να θυμάμαι εγώ τι έχω κάνει αλλά και για να γνωρίσουν και άλλη αυτή την προσπάθεια και αν τους αρέσει να την ακολουθήσουν. Εγώ θεωρώ την ανάσταση αυτών των παρατημένων χωραφιών στην ημιορεινή Ελλάδα τη λύση όχι μόνο για τα ζητήματα διατροφής που οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε κοινωνία, αλλά και μια επανάσταση που αφορά πολλούς και θα δώσει λύσεις σε ένα σωρό άλλα προβλήματα, όπως την αποσυμφόρηση των πόλεων, το δημογραφικό ζήτημα, το πολιτιστικό γίγνεσθαι, το περιβάλλον, το μεταναστευτικό.

Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης. Οι φτέρες και τα βάτα σε ένα χωράφι 

16 στρεμμάτων για φέτος είναι παρελθόν και του χρόνου ελπίζω να είναι λιγότερες… 

Ακολούθησα σε κάποια πράγματα την απλή πρακτική, αυτή που εφάρμοσαν οι πρόγονοι και οι πρώτοι που αποίκησαν το χωριό, σε άγνωστη χρονική στιγμή στο παρελθόν. Στη φλούδα του χωραφιού, το οποίο ως ενιαίο με τα δικά του νερά, τα αυλάκια και τα μονοπάτια κατάφερνε και λειτουργούσε ικανοποιητικά και αποδοτικά μετά τον καθαρισμό και την αποψίλωση διακρίνονται τα αρχαία θεμέλια, ήτοι οι πεζούλες με τις πέτρες από το ξεψάχνισμα του χωραφιού που ύψωσαν να κρατήσουν το γόνιμο χώμα σε κάποιες πλαγιές κοντά στα νερά και με οδηγούν σε σκέψεις για τη δύναμη και την πίστη που είχαν εκείνοι οι άνθρωποι. Ειδικά πίστη και νιώθω πως οι σκιές τους με ακολουθούν όλη την ημέρα σε κάθε σημείο του χωραφιού και με οδηγούν με τον τρόπο τους να κάνω το καλύτερο.

Οι καρυδιές δεν επηρεάστηκαν από την αρρώστια και όσες κάνουν καλά καρύδια θα μείνουν. 

Οι άλλες δυστυχώς θα πάνε για καυσόξυλα και μπορεί και για κανένα έπιπλο.

ΥΓ. Φέτος δεν είχα όρεξη για φωτογραφίες στο χωράφι ή στην ώρα της δουλειάς. Τις λίγες που βλέπετε τις τράβηξε η Άρτεμη με κινητό και μάλλον έτσι θα συνεχίσω γιατί μετά από την κλοπή των μηχανών του καλοκαιριού δεν θέλω να κουβαλάω πια τίποτα μαζί μου.