ΜΙΑ ΚΥΔΩΝΙΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑΖΕΙ ΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ!

Δεν έχω τελειώσει ακόμη όπως θα ήθελα το καθάρισμα του χωραφιού στις Καρυές, όπως το λέμε ή αλλιώς στα Μοσχουτέικα τιμώντας έτσι τους προγόνους που το δημιούργησαν κάποτε με τα χέρια γιατί δεν είχαν τα απαραίτητα εργαλεία και απ’ αυτό έζησε άγνωστος αριθμός γενεών. Οι παλιότεροι στο χωριό μνημόνευαν τον Γιάννη Μοσχούτη, έναν αγαθό άνθρωπο ο οποίος φύτεψε περί τα μέσα του 19^ου αιώνα τα περισσότερα δέντρα, καρυδιές κυρίως και καστανιές από τις οποίες σώζονται μερικές ακόμη καθώς και άλλα καρποφόρα.

Απ’ αυτά δεν σώζεται τίποτα και μόνο κάποιες ξεχασμένες ονομασίες όπως «Κυδωνιά», «Αυγουστομηλιά», «Κλήματα» μέσα σε αυτό το χωράφι, υποφώσκουν την ύπαρξη αυτών των δέντρων. Εξάλλου, δεν έχουν όλα τα καρποφόρα μεγάλη διάρκεια ζωής ειδικά  όταν αυτά είναι μπολιασμένα. Κάτι αγριομηλιές με υπέροχα μήλα και κάτι άγριες κερασιές που ξεπερνάνε και τα 15 μέτρα ύψος επιβεβαιώνουν την άποψη ότι τα μπολιασμένα δέντρα δεν ζουν πολλά χρόνια και γι’ αυτό πρέπει συστηματικά να ανανεώνονται. Αυτό έπαψε να γίνεται τα τελευταία 50 χρόνια γιατί άλλαξε και ο τρόπος ζωής με την «ανάπτυξη» που  διέλυσε κάθε ζωντανή κοινότητα σε όλη την επικράτεια. Έτσι ξεχάστηκαν και ξεράθηκαν τα δέντρα και τα χωράφια που τα φιλοξενούσαν σιγά – σιγά έγιναν δάσος με αγριόδεντρα.

Στα σχέδια που έχω για την αναγέννηση του χωραφιού είναι και φύτευση καινούργιων καρποφόρων δέντρων, εκτός από τις καρυδιές και τις καστανιές που έχει. Γι’ αυτό και το πέρασα δυο χέρια ξύρισμα: ένα ήταν το κόψιμο κάθε άρρωστου δέντρου και άκαρπου και το δεύτερο ένας γενικός καθαρισμός κάθε τι που θα εμπόδιζε την ανάπτυξη των νέων δέντρων. Το χώμα καθαρίστηκε από ρίζες άλλων δέντρων, ανοίχτηκαν λακκούβες για να μπορέσουν οι νέες ρίζες να απλωθούν και κατόπιν άρχισα να φυτεύω τα νέα δέντρα.

Το πρώτο δέντρο που φυτεύτηκε στο καθαρισμένο χωράφι ήταν μια κυδωνιά γιατί είχα ακούσει από τους παλαιότερους ότι σε αυτό ευδοκιμούν πολύ αυτά τα δέντρα και κάνουν πολύ ωραίους καρπούς. Φυσικά εννοούσαν τα παλιά ντόπια κυδώνια, μικρά στο μέγεθος και με πολύ χνούδι τα οποία μπορούσαν να μείνουν στην αποθήκη όλο το χειμώνα χωρίς να πανιάσουν ούτε και να σαπίσουν. Τώρα αυτή που φύτεψα την πήρα από ένα φυτώριο στη Μάκρη Φθιώτιδας το οποίο έχει καλή φήμη και πιστεύω πως δεν έκανα κακή επιλογή. Από το ίδιο φυτώριο πήρα και άλλα καρποφόρα δέντρα τα οποία θα φυτέψω αύριο ενώ έχω προγραμματίσει να φτιάξω δικό μου με είδη που βρίσκω ακόμη στο χωριό.

Με την κυδωνιά λοιπόν εγκαινίασα μια καινούργια περίοδο καρποφόρων δέντρων στο χωράφι και ευχαριστώ τον Γιάννη Τσιρώνη που πέρασε από εκεί με το κοπάδι την ώρα που έφτιαχνα και την περίφραξη και μου έκανε και μια φωτογραφία να θυμούμαστε την στιγμή. Η περίφραξη κρίνεται απαραίτητη γιατί αν γλιτώσει η κυδωνιά από τίποτα απολυμένα γίδια, θα φαγωθεί σίγουρα από τα ζαρκάδια που έχουν γίνει πολλά στην περιοχή. Μέχρι να μεγαλώσει λοιπόν η περίφραξη είναι αυτή που θα την σώσει και ελπίζουμε πως του χρόνου ή την επόμενη χρονιά θα δοκιμάσουμε και τους καρπούς της.

Θέλω να πιστεύω πως ο Γιάννης Μοσχούτης (σε επόμενο σημείωμα θα αναφερθώ εκτενώς σε αυτόν και την αδελφή του Χρύσω) θα βλέπει από εκεί ψηλά τις δουλειές που έχω κάνει στο χωράφι και θα ευλογεί κάθε χρόνο την καρποφορία παλιών και νέων δέντρων.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25042020