Στις ωραίες αναμνήσεις που έφερε χθες το Facebook ήταν
και ένα αφιέρωμα που έκανα στα δέντρα της Αθήνας, τον Απρίλιο του 2009, την
χρονιά που ξεκινούσαν όλα όσα δεν περιμέναμε να ζήσουμε και να τώρα μετά από μια
δεκαετία καλούμαστε να ζήσουμε κι άλλα, πιο χειρότερα και με ελάχιστες ελπίδες
να βγούμε από την υγειονομική κρίση.
Εκείνον τον Απρίλιο δεν είχαμε ακόμη πάρει είδηση τι
έρχονταν και μπορούσαμε να κυκλοφορούμε ακόμη φορτωμένοι ψευδαισθήσεις και
χωρίς ίχνος περίσκεψης για το πώς φτάσαμε
εκεί που φτάσαμε. Τα επόμενα χρόνια ζήσαμε ακριβώς εκείνο που δεν είχαμε
φανταστεί αλλά τα καταφέραμε γιατί το χρήμα που ήταν η ρίζα του κακού, το παράγει
ο άνθρωπος όταν είναι υγιής και η κοινωνία τα κατάφερε να ορθοποδήσει.
Τούτη τη
φορά όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά και εκείνο που πιέζεται περισσότερο
και δημιουργεί ανασφάλεια είναι η υγεία την οποία υπονομεύει ύπουλα και θανάσιμα
ένας αόρατος εχθρός, ο κορωναϊός. Τούτο αποτελεί και το θεμέλιο μιας σειράς
αντιδράσεων που κλονίζουν την κοινωνία σε όλες τις εκφράσεις της και υπονομεύει
το αίσθημα της ζωής.
Τα περιοριστικά δε μέτρα που έχει επιβάλλει η Πολιτεία για
τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού, ασφαλώς
και επηρεάζουν το σύνολο της κοινωνίας, ειδικά στις πόλεις που οι πολίτες καλούνται
να μείνουν στα σπίτια τους. Σπίτια που επί του προκειμένου δεν είναι φτιαγμένα
για κάτι τέτοιο καθώς σαν λαός είμαστε μαθημένοι να ζούμε έξω απ’ αυτά. Οι
περιορισμοί αυτού του έξω είναι όντως βαρείς και ήδη αρχίζουν να παρουσιάζονται
διάφορα πρωτοφανή φαινόμενα τα οποία είναι και δύσκολο να διαχειριστούν τα ίδια τα άτομα και βεβαίως η Πολιτεία που
πρώτη φορά αντιμετωπίζει τέτοια κατάσταση.
Δεν είναι στόχος αυτού του σημειώματος να θυμίσει την
στενάχωρη κατάσταση που ζούμε ούτε να προκαλέσει τον κόσμο να βγει έξω και να
γεμίσει τους δρόμους και τις πλατείες της πόλης όπου η Άνοιξη είναι πλέον
ορατή, αλλά να θυμίσει πως όλα αυτά τα ωραία θα τα ζήσουμε πάλι και πολύ πιο
έντονα όταν περάσει το κακό. Ας αφήσουμε φέτος την Άνοιξη να περπατήσει στην
πόλη όπως αυτή ξέρει τι θα κάνει. Αυτή τη φορά χωρίς κανένας να ασχοληθεί μαζί της
ίσως μας δημιουργήσει και κάποιες εκπλήξεις που θα μας αρέσουν.
Ας σκεφτούμε μόνο αυτό και ας την αφήσουμε να δημιουργήσει
ένα σκηνικό που ποτέ δεν είχε η Αθήνα ζήσει και οι άλλες πόλεις της χώρας. Ένα
σκηνικό όπου τα δέντρα που χαρακτηρίζουν την Άνοιξη στην Αθήνα, μόνα τους θα ανθίσουν,
μόνα τους θα βγάλουν φύλλα. Ένα σκηνικό που στήνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή
και μπορούμε να το απολαύσουμε χωρίς να συμμετέχουμε από τα παράθυρα και τα μπαλκόνια
μας.
Έτσι ασφαλείς θα καταφέρουμε του χρόνου να είμαστε όλοι ένα
κομμάτι του και με τις εμπειρίες που θα προκύψουν σίγουρα θα μας βοηθήσουν να
το κάνουμε καλύτερο και να παίζει πλέον ουσιαστικό ρόλο στη ζωή μας. Είναι ένα
στοίχημα και πρέπει να το κερδίσουμε, για μας, για τα παιδιά μας και την πόλη μας.
Μένουμε ασφαλείς στο σπίτι…
Ας είναι καλά το Facebook που εδώ στην μικρή πατρίδα όπου
ζούμε με σχετική ασφάλεια μου θύμισε μέσα από μια σειρά φωτογραφίες την Αθήνα
τα προμνημονιακά χρόνια. Τις αναδημοσιεύω συνοδεύοντάς τες με ένα σημείωμα για
την σημερινή κατάσταση και αυτό που μας περιμένει όταν περάσει το κακό και
μετρηθούμε χωρίς να λείπει κανένας…
Μεγάλη Κάψη, 07042020
Ας είναι καλά το Facebook που εδώ στην μικρή πατρίδα όπου ζούμε με σχετική ασφάλεια μου θύμισε μέσα από μια σειρά φωτογραφίες την Αθήνα τα προμνημονιακά χρόνια. Τις αναδημοσιεύω συνοδεύοντάς τες με ένα σημείωμα για την σημερινή κατάσταση και αυτό που μας περιμένει όταν περάσει το κακό και μετρηθούμε χωρίς να λείπει κανένας…
ΑπάντησηΔιαγραφή