ΠΩΣ Ο ΑΚΤΗΜΟΝΑΣ ΕΓΙΝΕ ΓΑΙΟΚΤΗΜΟΝΑΣ!

Μια σειρά πάσσαλοι στη σειρά και ένα ρολό πλέγματος σε μεταμορφώνουν

 μέσα σε λίγες ώρες από Ακτήμονα σε Γαιοκτήμονα.

Κατά κάποιο τρόπο έμεινα κι εγώ σπίτι όλο αυτό το διάστημα των περιοριστικών μέτρων για την πανδημία. Λέω κατά κάποιο τρόπο γιατί «σπίτι» στο χωριό εννοούμε και την αυλή, τον κήπο, το χωράφι, την κοντινή εξοχή όπου είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να συναντήσουμε κανέναν άνθρωπο και κανένας φυσικά δεν θα έρθει να μας ελέγξει…

 Τα μέτρα με βρήκαν ήδη στο χωριό όπου είχα πάει από τα μέσα του Φεβρουαρίου για να ασχοληθώ με τον καθαρισμό των χωραφιών. Έτσι αφοσιώθηκα σε αυτό το έργο και μέχρι σήμερα δεν σήκωσα κεφάλι ενώ όπως φαίνεται με τη φόρα που έχω πάρει θα αρχίσω να καθαρίζω και να περιποιούμαι και τα χωράφια των γειτόνων υπενθυμίζοντάς τους με αυτό τον τρόπο ότι πρέπει ασχοληθούν κι αυτοί.  Όχι για να κάνουν καλλιέργειες αλλά κυρίως να δημιουργήσουμε όλοι μαζί έναν κύκλο ασφαλείας γύρω και μέσα στο χωριό για τις πυρκαγιές. Αυτό είναι ένα θέμα που με απασχολεί πολύ και θα επανέλθω πολλές φορές.

Παράλληλα με τη δουλειά στα χωράφια άρχισα να γράφω και το λεγόμενο «Ημερολόγιο εκουσίου εγκλεισμού» στο οποίο θα διαβάσατε διάφορες σκέψεις και ιδέες για την επιστροφή στο χωριό, πράγμα που πολλοί συζητάνε και λίγοι αποφασίζουν αλλά την επάρκεια των παραγόμενων από τη γη προϊόντων συμβάλλοντας έτσι στο διάλογο που γίνεται για το ενδεχόμενο μετά το λοιμό να μπούμε σε μια απρόβλεπτη περίοδο λιμού. Έχω εστιάσει το ενδιαφέρον μου πάνω σε αυτό το ζήτημα και μάλιστα έχω αρχίσει να κάνω δοκιμές, γιατί δεν ήταν καθόλου στο μυαλό μου, ως προς την πρακτική διάστασή του.

Ο λοστός, ένα πανάρχαιο εργαλείο που ποτέ δεν θα πάψει η χρήση 

είναι αυτός που θεμελιώνει βαθιά στη γη την περίφραξη,

Άρχισα να φυτεύω δηλαδή πολύ περισσότερα κηπευτικά απ’ ότι συνήθιζε η μάνα μου τελευταία έχοντας στο μυαλό την περίοδο που στο σπίτι ήμασταν πέντε άτομα και το 80% της διατροφής μας στηρίζονταν στα αγαθά που παράγαμε οι ίδιοι στα χωράφια μας και φυσικά τότε είχαμε και όλων των ειδών τα ζώα που μας παρείχαν κτηνοτροφικά προϊόντα. Αυτά γίνονταν πριν από 40 – 50 χρόνια που ήταν γεμάτο κόσμο ακόμη το χωριό και οι διαρροές προς τις πόλεις ήταν περιορισμένες. Ήρθαν όμως άλλοι καιροί και σήμερα σε κάθε χωριό μετριούνται στα δάχτυλα όσοι ασχολούνται με την πρωτογενή παραγωγή.

Μέσα σε αυτές τις 40 ημέρες των περιοριστικών μέτρων έζησα και μια μεγάλη αλλαγή. Από Ακτήμων εξελίχθηκα σε Γαιοκτήμονα, κάτι που πού πήρα είδηση βλέποντας κάποιες φωτογραφίες που μου έκανε η Άρτεμη για να θυμόμαστε τις δουλειές του χωραφιού. Κάποιες απ’ αυτές ήταν στην περίφραξη του μικρού κομματιού που όργωσα για να φυτέψω πατάτες και άλλα κηπευτικά. Μια περίφραξη που κρίθηκε αναγκαία γιατί μπορεί να μην μπουν ήμερα ζώα στον κήπο γιατί είναι λίγα και ελέγχονται αλλά δεν μπορείς να πεις το ίδιο για τα αγριογούρουνα που κυκλοφορούν σε κοπάδια και φυσικά τα ζαρκάδια που μπορούν να καταστρέψουν μέσα σε λίγα λεπτά τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς.

Έτσι στο εξής μπορεί να χαμογελούν όσοι γνωρίζουν πως το Ακτήμων έμεινε σαν υπογραφή και σαν τίτλος στο γνωστό μπλόγκ που έβγαλε το Facebook απ’ όλες τις αναρτήσεις. Σαν Γαιοκτήμων λοιπόν θα συνεχίσω το ημερολόγιο της υπαίθρου, ελεύθερος πλέον να κινούμαι και στις πόλεις όπου όπως δείχνουν τα πράγματα οι δυσκολίες της μετά κορωνοϊό εποχής άρχισαν ήδη να διαφαίνονται και κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τι θα γίνει μετά από πέντε μήνες και ένα χρόνο.  

Όταν δεν φτάνουν οι σιδερένιοι πάσσαλοι, τότε επιστρατεύονται τα παλούκια από καστανίσια ξύλα αλλά θέλουν κι αυτά τη φροντίδα της κλαδευτήρας. 

Χωρίς τους περιορισμούς λοιπόν στις μετακινήσεις του ο Ακτήμων, που σημαίνει σχετικές εμπειρίες και από άλλους τόπους, όπως ο Αμάραντος Καρδίτσας ή ο Πρόδρομος στην Πρασιά Ευρυτανίας, η Αμοργός και η Μήλος για να τελειώσω και κάτι βιβλία που έχω αφήσει στη μέση αλλά και η Έδεσα για να βλέπω και την Έλενα που την έχω τελευταία παραμελήσει, θα αφήνει τον ίσκιο του Γαιοκτήμονα να επιβλέπει τον κήπο που η περίφραξη που μου έφαγε δυο μέρες να την φτιάξω!   

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 29042020