ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ

Στα χρόνια που είμαι στη ζωή Πάσχα από το χωριό δεν έλειψα παραπάνω από πέντε – έξι φορές και αυτό γιατί ήθελα να δω πως το γιορτάζουν στην Αμοργό, στη Φολέγανδρο ή στα Τζουμέρκα ενώ κάνα δυο φορές πάλι έμεινα στην Αθήνα. Έτσι μπορώ να πω ότι έχω ποικίλες αναμνήσεις από δεκάδες Πάσχα στο χωριό. Η χειρότερη μπορώ να πω ήταν του 1986 με το Τσερνομπίλ που έβρεχε ακατάπαυστα και ρουπώσαμε από ραδιενέργεια ενώ καλύτερες των παιδικών χρόνων ενώ εσχάτως εκτιμώ πολύ κι αυτές της ωριμότητας!

Οι αναμνήσεις ξεκινάνε από τα πρώτα χρόνια στη δεκαετία του ’60, τότε που το χωριό μας ήταν ακόμη γεμάτο κόσμο και με ανοιχτά όλα τα σπίτια και γιορτάζαμε το Πάσχα καθένας στην αυλή του ή κάποιες οικογένειες μαζί στη γειτονιά. Το χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής ήταν η απλότητα και λιτότητα του εορτασμού, πράγματα που υπέβαλλε εξάλλου και η οικονομική κατάσταση των περισσότερων νοικοκυριών καθώς όλων η προκοπή εξαρτιόνταν αποκλειστικά από το χωράφι και το κοπάδι. Έτσι στο τραπέζι μπορεί να μην έλειπε τίποτα αλλά όλα ήταν μετρημένα και υπολογισμένα για κάθε μέλος της οικογένειας και φυσικά και για τον επισκέπτη που τύχαινε να βρίσκεται ή να περάσει από το χωριό.

Εκείνα τα χρόνια το Πάσχα στο χωριό δεν περιμέναμε πολλούς επισκέπτες. Λίγα παιδιά που πήγαιναν Γυμνάσιο στη Λαμία επέστρεφαν για τις διακοπές του Πάσχα ή κάποια άλλα που δούλευαν στην Αθήνα ή σε άλλα μέρη έρχονταν για λίγες μέρες να δουν τους γονείς τους. Εκείνα τα χρόνια άρχισαν όμως να φεύγουν οι χωριανοί αναζητώντας αλλού καλύτερη τύχη πράγμα που κορυφώθηκε στη δεκαετία του ’80 και σήμερα στο χωριό δεν μετράμε παραπάνω από 30 μόνιμους κατοίκους και ο αριθμός τους δυστυχώς διαρκώς φθίνει.

Τα χρόνια που ακολούθησαν μέσα στον εορτασμό του Πάσχα άρχισε να λογίζεται και η επιστροφή των συγχωριανών πολλές φορές συνοδευόμενοι από φίλους στο χωριό. Το πράγμα, σε συνδυασμό με την εξοχικά που έχτισαν πολλοί στο χωριό, κλιμακώθηκε σε βαθμό που στα τελευταία πριν την κρίση χρόνια η αναλογία μονίμων χωριανών και επισκεπτών στο χωριό το Πάσχα ή το καλοκαίρι να είναι 1 προς 5 και καμιά φορά και περισσότερο. Έτσι, τον τόνο όχι μόνο στον εορτασμό του Πάσχα αλλά και γενικά στη ζωή του χωριού δεν τον έδιναν πλέον οι μόνιμοι κάτοικοι αλλά οι επισκέπτες ή οι παραθεριστές και οι αργόσχολοι συνταξιούχοι που δεν λείπουν από κανένα χωριό.

Το φετινό Πάσχα όμως το ζήσαμε για πρώτη φορά μόνοι μας οι 30 μόνιμοι κάτοικοι της Μεγάλης Κάψης. Βάζω κι εγώ τον εαυτό μου στους μόνιμους γιατί με πρόλαβαν τα μέτρα στο χωριό και δεν μετακινήθηκα καθόλου περιμένοντας την άρση τους. Αν και νιώθαμε ασφαλείς μεταξύ μας, κρατούσαμε εντούτοις τις δέουσες αποστάσεις και δεν βγαίναμε από το χωριό χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Μιας και έρχονταν το Πάσχα ήμασταν βέβαιοι πως κάποιοι συγχωριανοί μας θα εύρισκαν τρόπο να αψηφήσουν τους περιορισμούς και να έρθουν, όχι βέβαια να γιορτάσουν το Πάσχα στο χωριό αφού κι εδώ δεν άνοιξε η εκκλησία, αλλά να γλιτώσουν υποτίθεται την μόλυνση ή να περιορίσουν τις πιθανότητές να κολλήσουν.

Αυτό ήταν ένα θέμα που μας απασχολούσε πολύ αλλά η χθεσινή ημέρα έσβησε τους όποιους φόβους μας. Κανένας συγχωριανός μας (εκτός από κάνα δυο περιπτώσεις που ήρθαν από τη Λαμία ή το Καρπενήσι) μετά την ανακοίνωση των μέτρων δεν ήρθε στο χωριό. Αυτό απ’ όλους λογίζεται σαν υπεύθυνη στάση και οπωσδήποτε ενδυναμώνει τις σχέσεις της κοινότητας σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο. Τα ερμητικά κλεισμένα από το φθινόπωρο σπίτια το φανέρωναν χθες στο χωριό όπου καμιά κίνηση έξω από τις αυλές μας γιατί είχε και πολύ ωραία ημέρα δεν παρουσιάστηκε και το ίδιο καταλάβαμε πως έγινε και στα παραπέρα από εμάς χωριά, Μερκάδα, Μαυρίλο, Νεοχώρι γιατί δεν ακούσαμε παρά ελάχιστα αυτοκίνητα να περνάνε. Τους ευχαριστούμε όλους και ευχόμαστε να περάσει το κακό και να ανταμώσουμε να γιορτάσουμε αυτή τη μεγάλη νίκη της κοινότητάς μας! 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 20042020