 |
και γιατί μια νέα «Ελευθεροτυπία» δεν μπορεί να
υπάρξει χωρίς αυτό
Κλείνουν
σήμερα έντεκα χρόνια από τον θάνατο του Σεραφείμ Φυντανίδη, του ιστορικού
διευθυντή της «Ελευθεροτυπίας». Έναν άνθρωπο στον οποίο οφείλω πολλά στη
δημοσιογραφία. Τα χρόνια που βρέθηκα κοντά του μου έμειναν αξέχαστα και όσα
έμαθα από εκείνον πολύτιμα.
Η θύμησή του
έρχεται σε μια εποχή που οι εφημερίδες έχουν περάσει στα μονόστηλα της δημόσιας
και κοινωνικής μας ζωής. Για μένα —και για πολλούς άλλους συναδέλφους— είναι
τουλάχιστον παρηγορητική. Ζήσαμε και δουλέψαμε σε εφημερίδες την εποχή των μεγάλων
εκδοτών, των μεγάλων διευθυντών και των μεγάλων δημοσιογράφων.
Εδώ και
καιρό είχα στο νου μου να γράψω για τη μνήμη του Σεραφείμ Φυντανίδη σε
συνδυασμό με όσα ακούγονται για τη νέα «Ελευθεροτυπία». Όχι από νοσταλγία, αλλά
γιατί κάθε επανέκδοση ενός ιστορικού τίτλου είναι και μια δοκιμασία μνήμης. Με
ρωτούσαν όταν πρωτοακούστηκε το ενδεχόμενο επανέκδοσης αν θα συμμετείχα σε αυτό
το νέο ξεκίνημα. Δεν μπορούσα να απαντήσω, δεν είχα καμιά πρόταση. Δεν γνώριζα
τι σχεδιαζόταν, ούτε τι είχε στο μυαλό του ο εκδότης και οι συνεργάτες του.
Στην ίδια
κουβέντα ερχόταν σχεδόν πάντα και η ερώτηση — κυρίως από νεότερους συναδέλφους:
«Τι ήταν η “Ελευθεροτυπία”; Πώς λειτουργούσε; Πώς τη διηύθυνε ο Φυντανίδης;»
Εκεί είχα
απάντηση.
Η
«Ελευθεροτυπία» ήταν σαν μια μεγάλη ορχήστρα. Ο καθένας μας ήξερε να «παίζει»
χάρη στην προσωπική του τέχνη και εμπειρία, χωρίς να του το υπαγορεύει κανείς.
Και ο Φυντανίδης ήταν ένας εξαιρετικός μαέστρος. Τίποτα περισσότερο — αλλά και
τίποτα λιγότερο. Εκεί βρισκόταν όλο το μυστικό της.
Η επιτυχία
μιας νέας «Ελευθεροτυπίας» δεν θα κριθεί από το όνομα, το κεφάλαιο ή την
τεχνολογία. Θα κριθεί μόνο αν τολμήσει να εμπιστευτεί ξανά τους ανθρώπους της.
Αν καταλάβει ότι η ελευθεροτυπία δεν είναι brand, αλλά τρόπος δουλειάς. Όπως
ακριβώς το δίδαξε, στην πράξη και όχι στα λόγια, ο Σεραφείμ Φυντανίδης.
Για όσους
δουλέψαμε κοντά του, ο Σεραφείμ Φυντανίδης δεν ήταν απλώς ένας μεγάλος
διευθυντής. Ήταν καθημερινή πράξη, βλέμμα αυστηρό και ταυτόχρονα προστατευτικό,
μια σιωπηλή υπενθύμιση ότι η δημοσιογραφία μαθαίνεται τη νύχτα, στο κλείσιμο,
στην ευθύνη της τελευταίας λέξης.
Αν κάτι
αξίζει να σωθεί από την ιστορία της «Ελευθεροτυπίας», δεν είναι το όνομα ούτε ο
μύθος της. Είναι αυτό το ήθος δουλειάς. Και αυτό, όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές,
δεν επανεκδίδεται — μόνο κληρονομείται.
ΑΘΗΝΑ, 26122025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου