ΌΣΑ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΚΟΥΜΠΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ

 

Ο χειμώνας στη φύση δεν είναι παύση, αλλά δοκιμασία προσαρμογής. Δεν χαρίζεται· απαιτεί οικονομία κινήσεων, ακρίβεια, γνώση του χρόνου. Όσα ζουν μέσα του δεν τον πολεμούν — τον διαβάζουν. Μαθαίνουν πώς να κινούνται λιγότερο, πώς να περιμένουν περισσότερο, πώς να διακρίνουν το ουσιώδες μέσα στη στέρηση.

Η αλεπού κουλουριάζεται στο χιόνι και περιορίζει τις απώλειες. Σώμα και ουρά γίνονται ένας μικρός θερμικός κύκλος, μια μορφή μνήμης του σώματος απέναντι στο κρύο. Δεν υπάρχει εδώ άνεση, μόνο ακρίβεια. Κι όταν η ανάγκη το ζητήσει, στέκεται ακίνητη, ακούει κάτω από τη σιωπή του χιονιού, εκεί όπου η ζωή εξακολουθεί να κινείται αόρατη. Ένα άλμα αρκεί. Το χιόνι ανοίγει, όχι ως εμπόδιο αλλά ως πεδίο, όχι ως κενό αλλά ως κάλυμμα.

Ο χειμώνας θυμίζει ότι η επιβίωση δεν είναι ζήτημα δύναμης ή κυριαρχίας, αλλά σχέσης με το περιβάλλον. Είναι η ικανότητα να γνωρίζεις τα όρια του τόπου και του σώματος, να σέβεσαι τον ρυθμό των πραγμάτων, να ζεις χωρίς να εξαντλείς.

Ίσως γι’ αυτό ο χειμώνας έχει τόση σιωπή. Όχι επειδή λείπει η ζωή, αλλά επειδή μιλά χαμηλά. Και μόνο όποιος μαθαίνει να ακούει μπορεί να την ακολουθήσει.

Κι έτσι, ακουμπώντας το χιόνι, μαθαίνεται ένας άλλος τρόπος να είσαι ζωντανός.

 📷 Photo by Jim Peaco / NPS - U.S. Department of the Interior

ΑΘΗΝΑ, 17122025