ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΑΙΘΡΟ
Ήταν μέσα στη ζωή των ανθρώπων, να πηγαίνουν μόλις
τραβιόνταν τα νερά από την κοίτη των ποταμών την άνοιξη και να μαζεύουν τα ξύλα
που είχαν αρπάξει από τα δάση και τα ξέβραζαν στις απλωσιές. Τα ξύλα αυτά
προέρχονταν συνήθως από τις παρόχθιες
συστάδες πλατάνων που ήταν και πιο ευάλωτες στη ορμή των ποταμών αλλά
δεν έλειπαν και άλλα δέντρα, όπως βελανιδιές και έλατα που έφερναν τα αφρισμένα
ρέματα από ψηλότερα μέρη. Ο όγκος δε των ξύλων που κουβαλούσαν τα ποτάμια,
είχαν να κάνουν με την ένταση των βροχοπτώσεων και των χιονιών που κατά γενική
άποψη ήταν και περισσότερα.
Με τα χρόνια και την ανάπτυξη της ξύλευσης με αλυσοπρίονα
και βεβαίως της άνεσης να πληρώνουν και οι χωριάτες τα ξύλα της χρονιάς τους
στους υλοτόμους που έπαιρναν άδεια από τις κατά τόπους δασικές υπηρεσίες, η
ανάγκη να μαζεύουν τα ξύλα από τα ποτάμια μειώθηκε και σε αυτό βοήθησε και η
τραγική μείωση των υποζυγίων (μουλάρια και γαϊδούρια) σε όλη την Ελλάδα.
Πράγματι, μάζεμα ξύλων από τα ποτάμια ή από το δάσος χωρίς υποζύγια δεν
γίνονταν και οι άνθρωποι είχαν ξεμάθει να τα βάζουν στην πλάτη τους.
Έτσι, βλέποντας λίγες ημέρες μετά από το Πάσχα έναν άνθρωπο
να μαζεύει ξύλα από την κοίτη του Σπερχειού λίγο έξω από το χωριό Άγιος
Γεώργιος Τυμφρηστού, ξαφνιάστηκα. Δεν το περίμενα αυτό, πίστευα πως δεν το
έκανε κανένας πια και βεβαίως ήμουν σίγουρος πως κανένας δεν είχε ένα γάιδαρο
στο κατώι του για τέτοιες δουλειές. Τον έβλεπα από μακριά, δεν μου ήταν εύκολο
να τον πλησιάσω. Ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι γιατί θα χάλαγε η «εικόνα» που
έρχονταν από παλιά και έδινε μια άλλη διάσταση στο παρόν του τόπου.
Προχωρώντας το δρόμο προς τη Λαμία ο οποίος ακολουθεί τον
ποταμό ως την εκβολή του παρατήρησα πως αν και είχε ταλαιπωρήσει πολύ τα
πλατάνια στις όχθες του, δεν είχε όμως κουβαλήσει μεγάλα ξύλα στην κοίτη του
και τούτο οφείλεται στις δεκάδες παρεμβάσεις, τα έργα, χρήσιμα ή επιπόλαια που
εμποδίζουν την πορεία του προς τη θάλασσα.
ΕΘΝΟΣ/ΚΥΝΗΓΙ/20052015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου