ΕΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΘΛΟΣ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ

Ήταν πέρσι η πρώτη φορά που ακολούθησε (με το αυτοκίνητο συνοδείας εννοείται) τον 3^ο Ποδηλατικό Άθλο στα βουνά της Ρούμελης και χωρίς πολλά λόγια τον χαρακτηρίζω ως μια σπάνια εμπειρία και χαίρομαι που φέτος από αύριο και για τέσσερις ημέρς θα είμαι μαζί με τους διοργανωτές και τους ποδηλάτες – αθλητές που θα ξαναπάρουμε τα βουνά για τον φετινό 4^ο Άθλο…

Φέτος όπως θα διαβάσετε και στο πρόγραμμα ο 4^ος Ποδηλατικός Άθλος στα βουνά της Ρούμελης θα περάσει από τέσσερις νομούς, της Φθιώτιδας, της Καρδίτσας, της Ευρυτανίας και της Αιτωλοακαρνανίας και θα τερματίσει στην Σπερχειάδα απ’ όπου και θα ξεκινήσει.

Δεν θα σας μιλήσω για τα τεχνικά ζητήματα, θα έχουμε καιρό να τα αναφέρω τις επόμενες ημέρες μαζί με την καθημερινή διαδρομή μας και θα σταθώ στην ουσία αυτού του πραγματικού από πλευρές άθλου που δεν είναι παρά η γνωριμία των βουνών της Ρούμελης με ένα ήπιο μέσο, όπως το ποδήλατο και με το οποίο μπορούν να τρέξουν όλοι.

Η διαδρομή που ακολουθεί κάθε χρονιά ο Ποδηλατικός Άθλος είναι μια σύνθετη διαδρομή και στόχο έχει να περάσει μέσα από τις πιο όμορφα σημεία των βουνών κατά προτίμηση από χωματόδρομους που λίγοι γνωρίζουν και μέρη που μόνο με τη συνοδεία ντόπιων μπορεί κάποιος να επισκεφθεί. Ιδιαίτερα σημαντικό στην περίπτωση είναι ότι όλοι οι ποδηλάτες – αθλητές ακολουθώντας φυσικά τους κανονισμούς του αγώνα αποτελούν μια παρέα η οποία εκτός από τον αγώνα απολαμβάνει την εξαιρετική φύση της ορεινής Ρούμελης αλλά και την περιποίηση από τους χωριανούς κάθε χωριού που περνάμε η οποίοι τους περιμένουν και τους προσφέρουν καλούδια του τόπου τους.

Το ίδιο γίνεται και στις διανυκτερεύσεις οι οποίες γίνονται σε επιλεγμένα σημεία που μπορεί να φιλοξενήσουν σε σκηνές και σε υπνόσακους τους ποδηλάτες και τους συνοδούς και φυσικά να καλύψουν και τις ανάγκες τους σε υγιεινή και διατροφή. Για τη διατροφή μάλιστα του αγώνα ακολουθεί το συνεργείο των σπουδαίων μαγείρων οι οποίοι στήνουν καζάνια και φτιάχνουν υπέροχα φαγητά για όλους ενώ άλλα συνεργεία τεχνικών είναι έτοιμα να βοηθήσουν οποιοδήποτε θέμα προκύψει με τα ποδήλατα των αθλητών. Για φέτος οι διανυκτερεύσεις του 4^ου ποδηλατικού άθλου έχουν οριστεί να γίνουν στη θέση Ταρζάν πάνω από τον Φουρνά Ευρυτανίας, στη Λελούδα πάνω από τα χωριά Μεγάλη Κάψη, Μερκάδα και Μαυρίλο κάτω από το επιβλητικό Βελούχι και στο Κυριακοχώρι όπου θα γίνει και μια ωραία ρουμελιώτικη γιορτή.

Τέλος όσον αφορά την διοργάνωση του Ποδηλατικού Άθλου, πρόκειται για πρωτοβουλία που ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια στη Δυτική Φθιώτιδα και στηρίζεται καθαρά στον εθελοντισμό και στις χορηγίες των συμπατριωτών. Θα αναφέρω ορισμένους από τους συμπολίτες μου οι οποίοι ξεκίνησαν και συνεχίζουν κάθε χρόνο με περισσότερο πάθος την προσπάθεια ώστε να γίνει ο Ποδηλατικός Άθλος ένα μεγάλο γεγονός για την ποδηλασία στην Ελλάδα αλλά και να προβληθεί η ομορφιά των βουνών μας.

Οι συμπολίτες μας που ξεκίνησαν και υπηρετούν μέχρι σήμερα τον Ποδηλατικό Άθλο στα βουνά της Ρούμελης είναι οι: Γιάννης Κατσίκας, Λάμπρος Θεοδοσόπουλος, Αλέξανδρος Κωστορίζος, Ηλίας Ρένιος, Δημήτρης Κοτορλός, Γιώργος Μανίτας, Γιώργος Αθανασίου, Αντώνης Βλαχογιάννης, Λουκάς Ρεντίφης, Κώστας Μαστρογιάννης, Στέφανος Μπελαλής, Χρήστος Σταφυλάς, Ηλίας Τεμπέλης, Κώστας Καλτσάς και πολλοί άλλοι που με τον τρόπο τους στηρίζουν και ενισχύουν το μεγάλο αυτό γεγονός για τη Δυτική Φθιώτιδα και τη 

Ρούμελη.

Καλή επιτυχία να έχουμε…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 31082016

ΤΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ 1982/83 ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙΟΥ

Δημοσίευσα πριν από λίγες ημέρες ένα μεγάλο λεύκωμα από τη συνάντηση, μετά από 33 χρόνια, των αποφοίτων της τάξης 1982 – 1983 του Τεχνικού Επαγγελματικού Λυκείου Καρπενησίου η οποία έγινε στις 13 Αυγούστου στο ίδιο σχολείο και κατά γενική αίσθηση σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Οι απουσίες που καταγράφηκαν εκείνη τη συγκινητική ημέρα θεωρήθηκαν δικαιολογημένες ενώ δεν έλειψαν και ορισμένα σκασιαρχεία τα οποία προβλημάτισαν κάπως πολλούς παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες.

Εκείνη λοιπόν την πρώτη δημοσίευση με τις φωτογραφίες από την συνάντηση έρχεται σήμερα να συμπληρώσει και ένα μικρό κείμενο με λίγες παρατηρήσεις και σχόλια ενός «εξωσχολικού» κυρίως πάνω στη διάθεση των παλιών συμμαθητών και συμμαθητριών να ξαναμπούν μετά από τόσα χρόνια πάλι στην τάξη και να πάρουν απουσίες – το ζητούμενο που προκαλούσε και αμηχανία για το αποτέλεσμα καθώς σήμαινε την επιστροφή στο 1983 και με αυτό, να γίνει κατόπιν και ο απολογισμός μιας ολόκληρης γενιάς η οποία μετά την αποφοίτησή της σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους του κόσμου αναζητώντας προκοπή, και φυσικά, και δικαίωση για τα χρόνια που έκατσε στο θρανίο και τις θυσίες της οικογένειας που ήθελε τα παιδιά της να έχουν μια καλύτερη απ’ αυτή μοίρα.

Ναι, ήταν η εποχή που η τάξη κάθισε για πρώτη φορά στα θρανία δύσκολη όχι μόνο για την Ευρυτανία αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα καθώς η χώρα είχε περάσει στην Μεταπολίτευση όπου νέες πολιτικές δυνάμεις είχαν έλθει στο προσκήνιο και οι αλλαγές που θα ακολουθούσαν θα άλλαζαν σε πολλά πράγματα την ελληνική κοινωνία και αυτοί οι απόφοιτοι μπήκαν αμέσως κιόλας στην πρώτη γραμμή της νέας εποχής. Και δεν ήταν μόνο οι αλλαγές σε σχέση με τους παλαιότερους που γνώρισαν στην εκπαίδευση αλλά και κατόπιν, στον αγώνα της επιβίωσης τα πράγματα γι’ αυτούς ήταν σαφώς πιο ευνοϊκά από κάθε άλλη προηγούμενη γενιά και σε τίποτα δεν θύμιζε το στενάχωρο κοινωνικό και οικονομικό τοπίο που μεγάλωσαν στην απελπισμένη ύπαιθρο και τα αδύναμα χωριά της Ευρυτανίας.

Το Τεχνικό Επαγγελματικό Λύκειο Καρπενησίου υπήρξε για τους περισσότερους εκείνη την εποχή το σχολείο που θα έδινε με κάποια επάρκεια τις κατευθύνσεις για σύντομη επαγγελματική αποκατάσταση γιατί, κακά τα ψέματα, οι δυνατότητες των οικογενειών για μακροχρόνιες σπουδές ήταν ελάχιστες. Γι’ αυτό και όσοι προέρχονταν από τα χωριά και άλλες πόλεις έμεναν στην «Εστία» η οποία κάλυπτε με ικανοποιητικό τρόπο τις βασικές ανάγκες των μαθητών και των μαθητριών για στέγη, διατροφή και συνθήκες μελέτης.  

Έτσι λοιπόν στο προσκλητήριο της 13^ης Αυγούστου μπήκαν πάλι στην τάξη αφού πρώτα το προαύλιο του ΤΕΛ γέμισε αγκαλιές από συμμαθητές και συμμαθήτριες και καθώς έδειξαν τα πράγματα λίγες ήταν οι εκπλήξεις καθώς δεν χρειάστηκε και πολύ προσπάθεια να αναγνωριστούν μεταξύ τους. Σαφώς και οι αλλαγές μετά από 33 χρόνια ήταν εμφανείς αλλά δεν ήταν τέτοιες ώστε να κάνουν κάποιους να μην αναγνωρίζονται. Κι εκεί άρχισαν οι διακριτικές ερωτήσεις, μεταξύ αυτών κυρίως που δεν βλέπονταν συχνά για τα πεπραγμένα της ζωής και την πορεία τους στον κόσμο.

Αυτό που φάνηκε στη συνάντησή τους ήταν ότι αυτή η τάξη δεν πήγε χαμένη καθώς μετά την αποφοίτησή τους οι περισσότεροι βρήκαν δούλεψαν πάνω σε αυτό που ετοιμάστηκαν και ήθελαν και σε γενικές γραμμές σήμερα παρουσιάζονται ικανοποιημένοι και έτοιμοι να περάσουν στη συνταξιοδότηση. Το μεγαλύτερο δε ποσοστό βρέθηκε μακριά από την Ευρυτανία (μέχρι την μακρινή Φινλανδία έχουν συμμαθητή τους) και λίγοι δούλεψαν στο Καρπενήσι όπως εξάλλου συνέβαινε πάντα στην Ευρυτανία. Κατάφερνε και σπούδαζε μεγάλο ποσοστό παιδιών αλλά οι περισσότεροι αναζητούσαν προκοπή μακριά από τη γενέτειρα γιατί οι λίγες δουλειές που υπήρχαν δεν ήταν διεθέσιμες για όλες κι όλους.

-     Να σημειώσουμε πως στο σημερινό ΤΕΛ τους αποφοίτους του 1982/83 υποδέχθηκε ο διευθυντής Θανάσης Τσακνιάς ενώ από την ωραία και συγκινητική συνάντηση δεν έλειψαν η διευθύντριά Ολυμπία Μωραίτου και πολλοί καθηγητές, οι Κώστας Λαθύρης, Λευτέρης Γιαταγάνας, Αντώνης Ντρίβας, Γιώργος Αναγνώστου, Κώστας Πέτρου, Νίκος Κεφαλάς, Παπαδημητρίου και Αμαλία Αναγνώστου. Στο Κεφαλόβρυσο τέλος έγινε το τελευταίο προσκλητήριο των παλιών συμμαθητών σε ένα μεγάλο τραπέζι και γλέντι κι εκεί δόθηκε η υπόσχεση για όσο το συντομότερο μια νέα συνάντηση...

ΑΘΗΝΑ, 30082016

ΟΙ ΠΙΟ ΓΛΥΚΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙ

Ο κάτασπρος σταυρός είναι να ορίζει τον τόπο,το κατακκόκινο καρπούζι είναι για να δροσίζεται το στόμα, οι υπέροχοι λουκουμάδες για να δίνουν δύναμη στο σώμα και το μέλι να γλυκαίνει την ψυχή μετά από το πιο ωραίο πανηγύρι σε ολόκληρο το Αιγαίο. Στον Αϊ - Γιάννη στη Βουρκούντα της Ολύμπου στην Κάρπαθο που φέτος μόνο νοερά ζήσαμε…

ΑΘΗΝΑ, 29082016

Ο 4ος ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ

Ξεκινάει σήμερα η εβδομάδα και φτάνει η Πέμπτη, πρώτη του Σεπτέμβρη που ξεκινάει από τη Σπερχειάδα ο 4^ος Ποδηλατικός Άθλος Ρούμελης με εξαιρετική όπως κάθε χρονιά νέα διαδρομή η οποία θα περάσει από τα βουνά τεσσάρων νομών, της Φθιώτιδας, της Καρδίτσας, της Ευρυτανίας και της Αιτωλοακαρνανίας. Όπως και πέρσι ο Ακτήμων, με κάποιο όχημα συνοδείας εννοείται θα ακολουθήσει τους αθλητές και θα έχετε εκτός του ρεπορτάζ του αγώνα και ωραίες φωτογραφίες από την εκπληκτική διαδρομή.

Στην Σαράνταινα 

Στην Παλαιοβράχα

Στη βρύση Αρβανίτη

Η περσινή αφετηρία στις Ράχες Τυμφρηστού

Ανεβαίνοντας τη Σαράνταινα  

Στη Γραμμένη Οξυά 

Στη Γραμμένη Οξυά

Το πλήρες πρόγραμμα και χρήσιμες πληροφορίες του φετινού άθλου https://podilatikosathlosroumelis.files.wordpress.com/2016/05/cf80cf81cebfceb3cf81ceb1cebccebcceb1_4os1.pdf

ΣΤΟΝ ΑΪ - ΓΙΑΝΝΗ ΤΗΣ ΗΡΑΚΛΕΙΑΣ

 

 

Ένας από πιο τους σημαντικούς κρίκους που δένουν το παρελθόν της Ηρακλειάς με το σήμερα, είναι και ο πρωινός εσπερινός που γίνεται το μεσημέρι της 28^ηςΑυγούστου, την παραμονή της ημέρας που εορτάζεται ο κατ’ εντολήν της Σαλώμης, αποκεφαλισμός του Ιωάννη του Προδρόμου, στο σπήλαιο του Αϊ Γιάννη που βρίσκεται σε μια ερημική περιοχή, στο δυτικό μέρος του νησιού και δεν είναι ορατό από τη θάλασσα. Ένας κρίκος ο οποίος ενώ φαίνεται ότι είναι ακόμα γερός, χρόνο με το χρόνο αδυνατίζει καθώς οι ντόπιοι με τις νέες ασχολίες, συνειδητά απέχουν από το ετήσιο προσκύνημα.

 

Αυτός ο μεσημεριάτικος εσπερινός καθιερώθηκε, όταν πριν από πολλά χρόνια, ένας βοσκός «ανακάλυψε» τυχαία το σπήλαιο και την εικόνα που βρίσκονταν στο εσωτερικό του, μια εικόνα που κατά κάποιο τρόπο αποτελεί το φυλαχτό του νησιού και ως τέτοιο αναγνωρίζεται και τιμάται από τους Ηρακλειώτες και όλους τους κατοίκους των γύρω νησιών. Καθώς μάλιστα, η ίδια η σπηλιά μπορούσε να είναι παράλληλα και εκκλησία, οι Ηρακλειώτες ποτέ δεν προχώρησαν στην ίδρυση ενός ναού, ούτε καν εικόνισμα δεν έχουν κατασκευάσει εκεί κοντά και όπως προαναφέρθηκε, αρκέστηκαν στην αγιοποίηση του σπηλαίου, στο οποίο εκτός από μια κόγχη για τις ανάγκες της Λειτουργίας και μερικές εικόνες, τίποτα άλλο το εκκλησιαστικό δεν υπάρχει. 

Το αποτέλεσμα όμως των λειτουργιών είναι ορατό, καθώς ένα πυκνό στρώμα υγρής καπνιάς που έχει δημιουργηθεί από τα κεριά έχει καλύψει τους τοίχους και την οροφή του. Κατά τους ειδικούς, αυτή η καπνιά έχει αναστείλει και τη φυσική λειτουργία του σπηλαίου και έχει καταστρέψει πολλά από τα στοιχεία του.

 

 

Το σπήλαιο όταν ανακαλύφθηκε ήταν γεμάτο από μεγάλους σταλαγμίτες και σταλακτίτες η οποίοι για πολλά χρόνια δυστυχώς, αποτελούσαν το εύκολο λάφυρο των νεαρών που το επισκέπτονταν, τους αποκολλούσαν και κοσμούσαν με αυτούς τα σπίτια τους. Όποιος μάλιστα έκοβε τον μεγαλύτερο, «ψήλωνε» στα μάτια των άλλων και έπαιρνε τα ανάλογα εύσημα από την παρέα του. Η καταστρεπτική αυτή άμιλλα, ευτυχώς έχει σταματήσει καθώς όλοι έχουν καταλάβει την αξία αυτού του μνημείου της φύσης και όσο μπορούν, προσπαθούν να το προφυλάξουν, θεωρώντας βέβαια ότι η μοναδικότητα του σπηλαίου μπορεί να αποτελέσει έναν ιδιαίτερο προορισμό για τους τουρίστες και τους επισκέπτες της Ηρακλειάς

Στην περίπτωση, βεβαίως και αποτελεί ένα ενδιαφέρον σημείο και πολλοί είναι αυτοί που βαδίζουν ένα μονοπάτι χωρίς καμία σκιά, δυο ώρες σχεδόν, για να το γνωρίσουν. Παράλληλα γνωρίζουν και το εσωτερικό της Ηρακλειάς, με το πλέον ενδιαφέρον σημείο, τον εγκαταλελειμμένο οικισμό του Αγίου Αθανασίου με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του. Έκπληξη επίσης για πολλούς που πηγαίνουν πρώτη φορά στην Ηρακλειά, είναι και η Χώρα ή Παναγία που είναι χτισμένη σε μια πανοραμική θέση, στην πλαγιά του σκληρού βουνού που λέγεται Πάπας. Η πρώτη γνωριμία με την Χώρα σε πολλούς θα θυμίσει έναν νησιώτικο οικισμό της δεκαετίας του’60.

 

 

Η απόσταση του σπηλαίου από τον Άγιο Γεώργιο, το λιμάνι της Ηρακλειάς είναι περίπου δυο ώρες με τα πόδια ενώ λίγο χρόνο κερδίζουν όσοι φθάσουν μέχρι τη Χώρα με κάποιο όχημα. Το μονοπάτι που χάρη στα πόδια των δεκάδων επισκεπτών διατηρείται σα πολλή καλή κατάσταση, είναι ιδιαίτερα ανηφορικό μέχρι τον αυχένα του Σταυρού και αμέσως ακολουθεί έναν τραχύ κατήφορο. Έτσι την ημέρα του Εσπερινού έχουν την τιμητική τους τα γαϊδούρια τα οποία, λόγω της εγκατάλειψης των καλλιεργειών δεν είναι υποχρεωμένα πλέον να κάνουν καμία εργασία και μοιάζει να τα κρατούν οι Ηρακλειώτες μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο. Τα υπομονετικά ζώα κουβαλούν στην πλάτη τους πολλούς ηλικιωμένους καθώς και παιδιά, τα οποία βεβαίως και δεν ζουν στο νησί και η ανάβαση με τα πόδια στο σπήλαιο γι’ αυτά θα ήταν μεγάλη δοκιμασία. Επειδή λοιπόν το σπήλαιο είναι απομακρυσμένο και το βράδυ είναι αδύνατον να περπατήσει κανείς μέχρι εκεί, ο εσπερινός καθιερώθηκε να γίνεται το πρωί, ανήεμρα της εορτής του Αγίου. 

Η είσοδος του σπηλαίου είναι μια τρύπα ανάμεσα στα βράχια και μόλις μετά βίας μπορεί να χωρέσει ένας άνθρωπος γονατιστός και γι’ αυτό το λόγο την στρώνουν με πολύχρωμες μπαντανίες. Πρώτη μέριμνα των πανηγυριστών μόλις φτάσουν στο σπήλαιο είναι να αναζητήσουν λίγη σκιά κάτω από τα χαμηλές φίδες και τα σχίνα ή να πιάσουν θέση στο μεγάλο ανοιχτό σπήλαιο που βρίσκεται απέναντι από αυτό του Αϊ – Γιάννη το οποίο είναι κατάμαυρο από μια φωτιά που άρπαξε πριν από λίγα χρόνια και μυρίζει έντονα κοπριά από τα ζώα που σταυλίζονταν εκεί. Αυτό το σπήλαιο λέγεται σπηλιά του Κύκλωπα και πολλοί λένε πως σε αυτό ζούσε ο Πολύφημος που τύφλωσε ο Οδυσσέας. Η εκδοχή αυτή, αποτιμάται ιδιαίτερα από τους Ηρακλειώτες και καμαρώνουν όταν κάποιος τη θέσει στην κουβέντα για το νησί τους. 

Ο εσπερινός διαρκεί όσο προβλέπεται από το τυπικό της εκκλησίας και τα τελευταία χρόνια τον τελεί ο πατήρ Φιλάρετος ο οποίος προέρχεται από το μοναστήρι της Αμοργού, την Χοζοβιώτισσα και τελεί χρέη ιερέα στη Σχοινούσα. Το πέρας του εσπερινού ακολουθεί λιτό φαγητό που έχουν φροντίσει να μεταφέρουν μέχρι εκεί με τα γαιδούρια οι επίτροποι της Ηρακλειας και ο Πολιτιστικός Σύλλογος και συνήθως όλοι οι πανηγυριώτες το απολαμβάνουν κάτω από τα δέντρα ή στη σκιά της σπηλιάς. Οι μόνοι που φεύγουν αμέσως μετά τον εσπερινό είναι οι νέοι της Ηρακλειάς με τις εικόνες, τις οποίες είχαν μεταφέρει από την Παναγία στο σπήλαιο. Καθώς είναι έθιμο να της πηγαίνουν τρέχοντας, βάζουν κυριολεκτικά φτερά στα πόδια τους και κανένας δεν μπορεί να τους προλάβει. Όσο δε συντομότερα φθάσει η ομάδα που κρατάει τις εικόνες στη Χώρα, αυτό αποτελεί διάκριση, συζητιέται και καταχωρείται στην τοπική ιστορία ως ιδιαίτερο γεγονός. 

Αυτός ο εσπερινός, γίνεται η αφορμή να γνωρίσουν την Ηρακλειά και πολλοί άνθρωποι που παραθερίζουν στα κοντινά νησιά. Έτσι ο «Σκοπελίτης» γεμίζει εκείνο το πρωινό μαυρισμένους νέους και ευλαβείς κοπέλες από την Αμοργό, το Κουφονήσι και τη Σχοινούσα που ανεξάρτητα από τη σχέση τους με τη θρησκεία, πηγαίνουν να ανάψουν ένα κερί στο σπήλαιο, να προσευχηθούν καθένας για το δικό του λόγο και να ζήσουν για λίγο, την εμπειρία μιας κατανυκτικής λειτουργίας μέσα σε ένα σπήλαιο που φωτίζεται μόνο από τα εκατοντάδες κεριά που ανάβουν σε κάθε σημείο της μεγάλης αίθουσας. 

Επειδή όμως πολλοί δεν γνωρίζουν ακριβώς που πηγαίνουν, ανηφορίζουν στο βουνό χωρίς νερό και λίγη τροφή. Έτσι ένα μπουκάλι νερό ή μια ντομάτα για παράδειγμα, πολλές φορές εξελίσσεται σε αφορμή γνωριμίας και κατόπιν συντροφιάς στο κατηφορικό μονοπάτι. Είναι δε αλήθεια, πως αυτή η διαδρομή μέχρι το λιμάνι της Ηρακλειάς, για να τελειώσει θέλει συντροφιά, αλλά όπως λένε κάποιοι πιο ψαγμένοι γύρω από αυτά τα ζητήματα, μια τέτοια γνωριμία δεν προκόβει, όπως δεν πρόκοψε το κεφάλι του Προδρόμου και βρέθηκε κομμένο στο δίσκο για να ικανοποιηθεί η Σαλώμη.

 

Όσο για το σπήλαιο, το οποίο είναι εξαιρετικής ομορφιάς και όπου δεν έχει φθάσει η κάπνα από τα κεριά λειτουργεί κανονικά, οι ντόπιοι λένε πως μπορεί να βγάζει απέναντι στην Ίο και σε κάποια μεγάλη υπόγεια αίθουσά του που βρίσκεται κάτω από τη θάλασσα υπάρχει ένα τεράστιο χρυσό άγαλμα του Ηρακλή. Είναι μια εκδοχή που σε πολλούς Ηρακλειώτες αρέσει να την διηγούνται, αλλά σύμφωνα με τους σπηλαιολόγους που το ερεύνησαν, κάτι τέτοιο μοιάζει απίθανο. Κανείς όμως δεν  ξέρει ποια δαιδαλώδη πορεία έχει αυτή η άδεια φλέβα της γης και σε ποιο βάθος φτάνει. Για κάποιους το σπήλαιο της Ηρακλειάς μπορεί να είναι η είσοδος του Κάτω Κόσμου για άλλους μπορεί να συνδέεται με την απελπισία του Ορφέα και το βήμα που έκανε να επισκεφθεί το βασίλειο του Πλούτωνα αναζητώντας την Ευρυδίκη του.

Όπως και να’χει το πράγμα, αξίζει μια επίσκεψη στο σπήλαιο του Αϊ – Γιάννη, την ημέρα του εσπερινού καθώς είναι μια από τις τελευταίες περιπτώσεις που στις Κυκλάδες εκφράζεται η θρησκευτική πίστη μέσα σε ένα κλειστό σπήλαιο, με τέτοια μάλιστα φυσική σημασία. Όποιος βαδίσει μέχρι εκεί, θα γνωρίσει επίσης και μια πλευρά της Ηρακλειάς, τη σιωπηλή Βουρκαριά η οποία κάποτε ήταν γεμάτη χωράφια, αγροτικές εγκαταστάσεις και ζωή. Απ’ όλο αυτό το σύμπαν, εκτός από κάνα – δυο αλώνια τίποτα σχεδόν δεν διακρίνεται σε όλη την περιοχή…

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο και οι φωτογραφίες (2004 & 2005) δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "Γεωτρόπιο" της Ελευθεροτυπίας τον Ιούλιο του 2007. Το επαναδημοσιεύω σήμερα χωρίς περικοπές και βελτιώσεις γιατί παρά τις αλλαγές που έγιναν στο νησί, διατηρεί το ενδιαφέρον του.

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ Αϊ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΗ ΒΟΥΡΚΟΥΝΤΑ ΚΑΡΠΑΘΟΥ

Ήταν το 2010 που με τον Γιώργο Πίττα ταξιδέψαμε στα Δωδεκάνησα για τη συγκέντρωση υλικού για το βιβλίο του «Τα πανηγύρια του Αιγαίου» και ζήσαμε και απολαύσαμε ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια στην Ελλάδα, αυτό του Αϊ – Γιάννη στη Βουρκούντα του Ολύμπου. Από αυτό δημοσιεύω λίγες φωτογραφίες για να το θυμόμαστε ενώ για τα κείμενα σας παραπέμπω στο εξαιρετικό βιβλίο του Γιώργου Πίττα που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά και είναι το καλύτερο για να γνωρίσετε τα ωραία πανηγύρια του Αιγαίου.

Και το εξαιρετικό βιβλίο του Γιώργου Πίττα, "Τα πανηγύρια του Αιγαίου" με εξώφυλλο την προετοιμασία των μουσικών στην πλατεία του Ολύμπου.

ΑΘΗΝΑ, 28082016