Το τι θα προκύψει με την εγκατάσταση των αιολικών πάρκων στα
Άγραφα που είναι και το πρώτο βήμα για την άλωση κατόπιν ολόκληρης της Πίνδου
από τους «εθνικούς εργολάβους» μόνο με λόγια μπορεί προς το παρόν να περιγραφεί
και είναι λογικό, πολλοί να μην καταλαβαίνουν πως θα είναι το τοπίο την επόμενη
ημέρα και πιο πολύ όταν σε λίγα χρόνια θα παρατήσουν στα βουνά τις εγκαταστάσεις
της ήδη ξεπερασμένης τεχνολογίας.
Το αντίστοιχο όμως το έχουν βιώσει στην περιοχή με τη
δημιουργία πριν από εξήντα χρόνια του ταμιευτήρα των Κρεμαστών, μια εποχή μάλιστα που ήταν αδιανόητη η
όποια αντίδραση. Ούτε σαν ψίθυρος, ούτε σαν σκέψη καν πέρασε από το μυαλό
κάποιου να σταθεί απέναντι στην ανάπτυξη ενώ τα νερά που σκέπασαν την περιοχή υποτίθεται
πως δεν θα άφηναν περιθώριο σε ορισμένα εμβληματικά στοιχεία του τόπου να
προκαλούν οδυνηρά κατόπιν τη μνήμη και τη νοσταλγία.
Ένα απ’ αυτά είναι η γέφυρα του Μανώλη η οποία βρέθηκε μαζί
με την γέφυρα στα Σίδερα, την άλλη της Τέμπλας και φυσικά τη μοναδική Παναγία της
Επισκοπής στο βυθό του ταμιευτήρα και αναφέρομαι σε αυτή γιατί είναι το μόνο
από τα προαναφερόμενα μνημεία που δεν διαλύθηκε και εμφανίζεται ακέραιο σαν
φάντασμα σε περιόδους ξηρασίας και υπερβολικής άντλησης των νερών. Τότε είναι
που όλοι θυμούνται τον πνιγμένο τόπο και την κοιλάδα της Επισκοπής που
θυσιάστηκε για τον εξηλεκτρισμό της Ελλάδας και αναδρομικά σκέφτονται πως θα
ήταν τα πράγματα αν αυτά γίνονταν σήμερα.
Στην περίπτωση ούτε καν ετέθη θέμα σωτηρίας της γέφυρας,
ούτε των άλλων μνημείων. Ούτε η πανίσχυρη πάντα Εκκλησία έθεσε θέμα σωτηρίας της
Παναγίας της Επισκοπής καθώς η ανάπτυξη ήταν ένα άλλο ζητούμενο για την
ταλαιπωρημένη από μια δεκαετία πολέμου χώρα και η κατασκευή του ταμιευτήρα των Κρεμαστών
και η λειτουργία των υδροηλεκτρικών εργοστασίων χαιρετίστηκαν ως θαύματα που θα
έσωζαν την Ελλάδα.
Θα ήταν αδιανόητο εκείνη την εποχή να μη γίνει ο ταμιευτήρας
εξαιτίας των μνημείων αλλά σήμερα τα πράγματα με τα αιολικά πάρκα στ’ Άγραφα
είναι εντελώς διαφορετικά και ο διάλογος πάνω στο ζήτημα έχει άλλες βάσεις. Η
τεχνολογία πάνω σε αυτή τη μέθοδο
παραγωγής ενέργειας αμφισβητείται από την ίδια την κοινότητα των τεχνικών και
των επιστημόνων και είναι πολλά τα παραδείγματα της ανεπάρκειας της αλλά κυρίως
αυτό που την κάνει εχθρική είναι η καταστροφή του φυσικού τοπίου, όποιο και αν
είναι αυτό και δυστυχώς δεν θα είναι σαν τον ταμιευτήρα των Κρεμαστών που θα θυμόμαστε
πως ήταν πριν μόνο όταν αποσύρονται τα νερά και βγαίνει στην επιφάνεια ο βυθός ενός κόσμου.
Τα γδαρμένα βουνά και τις κομμένες κορυφές γεμάτες παλιοσίδερα και τσιμέντα θα τις βλέπουμε κάθε μέρα και θα μας θυμίζουν πόσο
απερίσκεπτα είδαμε το θέμα και συμφωνήσαμε, δυστυχώς οι πιο πολλοί σιωπηλά να
γίνουν όλα αυτά σε βάρος ενός μοναδικού και ανεπανάληπτου τόπου, θα τον νοσταλγούμε
αλλά τότε θα είναι αργά…
ΑΘΗΝΑ, 29052018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου