ΤΑ ΑΙΟΛΙΚΑ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ

Φωτογραφία του χωριού Άγραφα (2005) με τις κορυφές Καμάρια από πάνω όπου μέλλει όπως θέλουν
οι "επενδυτές" να γεμίσει από ανεμογεννήτριες και οι ντόπιοι να φάνε με χρυσά κουτάλια... 

Είναι αδιανόητο, για τους ντόπιους αλλά και σε όσους αγαπούν και επισκέπτονται τα Άγραφα και όλα τα ελληνικά βουνά καθώς οι κορυφές, τα διάσελα, τα λιβάδια, τα ποτάμια και τα μονοπάτια γι’ αυτούς είναι συνυφασμένα με την βουνίσια αδρότητα της Άνω Ελλάδας, να τα δουν φυτεμένα με τερατώδεις ανεμογεννήτριες που θα κομματιάζουν και θα ακυρώνουν τον ουρανό της δικής τους μικρής πατρίδας, τον ουρανό  που τους στέργει, τους εμπνέει και κατοικείται από τις ψυχές μιας ατέλειωτης σειράς προγόνων που επί αιώνες πάλεψαν να ημερώσουν τον τόπο για να ζήσουν και να προκόψουν.

Ο πρώτος κατά τον ελληνικό Μύθο που κατοίκησε στα Άγραφα ήταν ο Βοιωτός βασιλιάς Αθάμας, ο οποίος για ένα φοβερό αμάρτημά του, περιπλανήθηκε μέχρι να βρει έναν τόπο να μοιραστεί την τροφή του με τα άγρια θηρία και αυτός ο τόπος ήταν τα Άγραφα. Εκεί εξιλεώθηκε, εγκαταστάθηκε και έκανε οικογένεια. Ο αρχαίος αυτός μύθος δείχνει καθαρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής να κατακτήσουν τα άγρια Άγραφα και να δημιουργήσουν εστίες και οικισμούς που διατηρούνται ως τα σήμερα.

Το κεφάλι της Κοιμωμένης των Αγράφω όπως φαίνεται από τα Επινιανά,

Στην πραγματικότητα, οι πρώτοι που ανέβηκαν στα Άγραφα και την Πίνδο ήταν όσοι για τους δικούς τους λόγους ο καθένας ήθελαν να ζήσουν ελεύθεροι. Αυτοί πάλεψαν με τα άγρια θηρία και τα παραμέρισαν για να δημιουργήσουν μια σποριά χωραφιού και ένα λιβάδι, ένα πέτρινο καλύβι, ένα μαντρί και ένα αλώνι και για μια σειρά αιώνων λειτούργησαν ως η κιβωτός ελευθερίας για την πατρίδα και το έθνος. Σε αυτόν τον τόπο οι τελευταίες σελίδες ελευθερίας γράφτηκαν κατά την περίοδο της ελληνικής επανάστασης και οι πιο πρόσφατες στην αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών και δυστυχώς του τραγικού αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε εκείνον τον μεγάλο αγώνα.

Μετά τη δεκαετή πολεμική περιπέτεια (1940 – 1950) όλος ο τόπος πήρε τον κατήφορο καθώς οι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν αναζητώντας καλύτερη τύχη αλλού και κυρίως ασφάλεια, γιατί η ελευθερία άρχισε να ζυγίζεται με άλλα μέτρα και κατά συνέπεια, ένας μετά τον άλλο οι δεκάδες οικισμοί και οι μεμονωμένες εγκαταστάσεις εγκαταλείφθηκαν και το γεγονός αυτό επηρέασε όλα τα χωριά τα οποία αποψιλώθηκαν από κόσμο και άρχισαν να σβήνουν. Στο μεταξύ, κι άλλες κοσμογονικές αλλαγές στην κοινωνία και οικονομία κυρίως αλλά και στο ενδιαφέρον της πολιτείας ήταν που ενέτειναν το πρόβλημα και η ζωή στα Άγραφα γέμισε δυσκολίες που δεν μπορούσαν εύκολα να αντιμετωπιστούν.

Οι κορυφές πάνω από τα Καμάρια που θα φυτευτούν τα αιολικά πάρκα.

Σήμερα όμως που η εξέλιξη έχει προχωρήσει τόσο που δίνει απαντήσεις σε όλα σχεδόν τα ζητήματα που υποχρέωσαν τους Αγραφιώτες να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, ανιχνεύονται πράγματα που εμποδίζουν την επιστροφή τους και την προκοπή τους στην γενέτειρα.  Τη στιγμή μάλιστα που οι συνθήκες, στην οικονομία και την κοινωνία μοιάζουν με εκείνες που υποχρέωσαν τους πρώτους οικιστές των Αγράφων να αναμετρηθούν με τον άγριο τόπο και να τον ημερώσουν, αντί να πρυτανεύσει η άποψη της δημιουργίας μιας νέας «γης της επαγγελίας», οι κρατούντες  τεχνοκράτες έχουν άλλα σχέδια στο μυαλό τους.

Αντί να ενισχυθεί το ρεύμα της εγκατάστασης  νέων ανθρώπων στα χωριά τα οποία θα τα αναζωογονήσουν με τον κόπο τους και θα τα αναστήσουν με τις νέες ιδέες για τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την ενέργεια, το περιβάλλον κυρίως που η προστασία του αποτελεί και το ζητούμενο σε ένα κόσμο που έχει υποβαθμιστεί από την κακή και ολέθρια ανάπτυξη των προηγούμενων δεκαετιών, εκεί εντούτοις εθνικά και υπερτοπικά συμφέροντα επεργάζονται μια ανάπτυξη που ο χαρακτήρας της δεν διαφέρει από την περίοδο της ληστρικής αποικιοκρατίας και προωθείται χωρίς καν να ερωτηθούν οι τοπικές κοινωνίες ή εκμαυλίζοντάς της για να μπορέσουν να κάνουν εύκολα και πιο αποδοτικά τις δουλειές τους οι οποίες στοχεύουν στο εύκολο κέρδος και χωρίς να λογαριάζουν συνέπειες.

Λείψανα από την εποχή της ακμής στα Καμάρια.

 

Ο λόγος για τα αιολικά πάρκα, «βιομηχανικές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας» (ΒΑΠΕ) όπως τις λένε αυτοί που τις προωθούν και σχεδιάζουν τα προαναφερόμενα συμφέροντα, να αναπτύξουν σε όλο το μήκος και το πλάτος των Αγράφων, διαλέγοντας μάλιστα και τα πιο προσβάσιμα και εύκολα για τις μετακινήσεις βουνά για να μειώσουν και άλλο το κόστος υποσχόμενοι ανταποδοτικά οφέλη  – χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς για να τους κλείσουν τα μάτια μπροστά στο τερατώδες σχέδιο καταλήστευσης και υποβάθμισης  ενός ακέραιου περιβαλλοντικά μέχρι σήμερα και με όλες τις προϋποθέσεις για μια εξαιρετικής ποιότητας παραγωγής προϊόντων για την επιβίωση των ανθρώπων ιδιαίτερου χώρου.

Ποιος θα τους σταματήσει; Θα μπορούσε κάλλιστα η Πολιτεία να ξαναδεί τα σχέδιά τους με άλλο μάτι συνεκτιμώντας και τις καταστάσεις που επικρατούν τελευταία στη χώρα από πλευράς οικονομικής και κοινωνικής απορρύθμισης, αλλά, δυστυχώς η πανίσχυρη γραφειοκρατία των αναπτυξιολόγων είτε είναι δεξιά, είτε είναι αριστερή, την ανάπτυξη τη βλέπει μόνο σαν κέρδος για λίγους και κάνει τα πάντα να προωθηθεί αυτή η καταστροφική άποψη του ξεπουλήματος της πατρώας γης και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος.

Το αλώνι του Τσιρογιάννη στον ουρανό, στ' Άγραφα!

Αφού η Πολιτεία δεν μπορεί, το χρέος να τους εμποδίσουν πια, αναλαμβάνουν οι τοπικές κοινωνίες. Στην ουσία όσοι ακόμη αισθάνονται πως είναι μέλη αυτών των κοινωνικών ιστορικών σχηματισμών σε όλη την Ελλάδα και να αντιτάξουν στα τραγικά σχέδιά τους ένα άλλο οικονομικό μοντέλο (αυτό που λειτουργούσε στον τόπο προσαρμοσμένο στις νέες εποχές) για να αναστηθεί ο τόπος και να γνωρίσει την πραγματική ανάπτυξη.

Πρόκειται για ένα σκληρό αγώνα και μια μάχη η οποία αν χαθεί, θα είναι και η τελευταία καθώς οι εγκαταστάσεις των τερατωδών ανεμογεννητριών στην αλπική και υποαλπική ζώνη των Αγράφων θα διαλύσει για πάντα τον παραγωγικό και περιβαλλοντικό ιστό τους και στο εξής, πολύ σύντομα θα μιλάμε για χωματερή με παλιοσίδερα σε ένα ρημαγμένο τόπο αλλά τότε θα είναι τραγικά αργά για τον τόπο και τους ανθρώπους του…

ΑΘΗΝΑ, 16052018