Έχω διαρκώς το νου μου στα φρούτα, τα παρακολουθώ σε όλο
τον κύκλο του χρόνου από άνθη ως την ωρίμανση, τα γεύομαι την ώρα που πρέπει, κοιτάζω
το χειμώνα τα κλαδιά τους να δω ποια μάτια θα βγάλουν την άνοιξη φύλλα και ποια
άνθη. Μου αρέσουν να τα πιάνω, να το δοκιμάζω και να τα μαζεύω για μένα και
τους φίλους. Μου αρέσουν όλα τα δέντρα που βγάζουν φρούτα αλλά δεν παίρνω τα
μάτια μου κι από εκείνα που κάνουν άλλους καρπούς, ακόμα κι εκείνα που
καρπίζουν μόνο για τα πουλιά και τα ζωντανά του δάσους.
Τα καμαρώνω τα δέντρα όταν ανθίζουν και τα χαίρομαι διπλά
όταν έρθει η ώρα τους να ξεφορτωθούν τον καρπό τους, είτε αυτός αποκολληθεί από
τα κλαριά με τους ανθρώπους, ή αναλωθεί από τα πουλιά, ακόμα και να πέσει στο
έδαφος και να σαπίσει, το καταλαβαίνω. Κάτι θα θρέψουν κι έτσι και θα
καταλήξουν να γίνουν λίπασμα για την επόμενη χρονιά. Δεν μου αρέσουν όμως τα
δέντρα που έχουν γύρω φράχτες, σύρματα και τοίχους που εμποδίζουν όποιον θέλει
να απλώσει το χέρι ή να βάλει μια σκάλα να τα τρυγήσει. Αναγνωρίζω το δίκιο του νοικοκύρη να
προστατεύσει τη σοδειά του αλλά δεν συμφωνώ με την άποψη του να την αφήνει να
σαπίσει πάνω στα κλαριά ή να πέσει στο χώμα χωρίς να γλυκαθεί ένα στόμα. Τούτη
η συμπεριφορά νομίζω πως κάνει το δέντρο να ντρέπεται, να κατεβάζει τα μάτια
και να σκέφτεται γιατί άραγε φύτρωσε στον κόσμο.
Στο ύπαιθρο είναι κομμάτι δύσκολο να φράξεις ένα δέντρο
για να μην κόψει κάποιος τους καρπούς του αλλά όπως και νάχει, έχει ελεύθερο
τον αέρα γύρω του και μπορούν να πάνε τα πουλιά να το τρυγήσουν ή τα
αγριογούρουνα να φάνε ότι έχει πέσει στο έδαφος. Στην πόλη όμως τι νόημα έχει; Τι
νόημα έχει για παράδειγμα να μην είναι ανοιχτή η πόρτα στο προστατευόμενο από
ψηλό τοίχο κηπάριο στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας για να μπορεί όποιος θέλει να
μπει και να μαζέψει λίγα μούσμουλα. Η μουσμουλιά κάθε χρόνο τσακίζεται από
καρπό αλλά σαν να τιμωρούν το δέντρο, δεν μαζεύουν κανένα και τα αφήνουν να
ζαρώσουν μέχρι να γίνουν κόκκαλο πάνω στα κλαριά μέχρι να ανθίσει πάλι το
δέντρο…
ΑΘΗΝΑ, 21052017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου